Month: November 2021

တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူကို သတိရမိတဲ့အခါတိုင်း အလွမ်းဖြေရင်း နားထောင်ဘို့ version ၄ ခုနဲ့ ဆိုထားတဲ့ Hello Darling ဆိုတဲ့ အင်္ဂလိပ် သီချင်းလေးကို ကျွန်တော့ Laptop ပေါ်မှာ တင်ထားပါတယ်။ အထူးသဖြင့် မန္တလေး ကိုရောက်လျှင် ပိုသတိရမိပြီး ပိုနားထောင်ဖြစ်ပါတယ်။ ၂၀ဝ၈ ခု၊ နှစ်ဆန်းပိုင်းလောက်ကပါ။ အောင်မင်္ဂလာအဝေးပြေးဝင်း ရန်ကုန်-မန္တလေး Express ကားတစ်စီးပေါ်မှာ ည ၇ နာရီကား…

အသုဘ တစ်ခုတွင်… “ဟီး……ဖေဖေနဲ့မေမေ သမီးတို့ကို ထားခဲ့ပြီလား။” “ဟီး.. မမ မေမေတို့ကို ခေါ်ပါဦး။” “မေမေ ဖေဖေ ထပါဦး သားတို့ကို ကျောင်းလိုက်မပို့တော့ဘူးလား။” ဒေါ်စန်းတင်မှာ မိမိ၏ တူမနဲ့တူ နှစ်ယောက်ကို ဖက်ထားရင်း “ညီမလေးရေ၊ မောင်လေးရေ အဖြစ်ဆိုးလှချည်လား။ နင်တို့သားသမီးတွေကို ဒီအတိုင်းထားသွားတော့မှာလား။ ရပါတယ် ညီမလေးတို့။ ငါ့တူ၊ တူမတို့ကို ငါ့သားသမီးလို့ ပြုစုစောင့်ရှောက်ပြီး မွေးစားမယ်။ ညီမလေးတို့…

သံလွင်ဖြူအနေနဲ့ သူမ၏မောင်ဖြစ်သူ မင်းခန့်ကိုတွေ့ရသည်နှင့် တပြိုင်နက် အားကိုးတကြီးဖြင့် မင်းခန့်၏ ခန္ဓာကိုယိကို တင်းကျပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားလိုက်ရင်း မျက်ရည်များလည်း စီးကျလာခဲ့သည်။ သူမ၏ မိဘနှစ်ပါးမှာ တရားဝင် ကွာရှင်းထားကြပြီး သူမက အဖေနဲ့အတူ ရန်ကုန်တွင်နေခဲ့ရပြီး မင်းခန့်ကတော့ အမေနဲ့အတူ အိုင်ယာလန်နိုင်ငံဆီသို့ လိုက်ပါသွားခဲ့ရသည်။ သူမ၏ မောင်လေးဖြစ်သော မင်းခန့်က ငိုရှိုက်နေသော သူမ၏ ကျောပြင်အပေါ်သို့ သူ၏လက်ဖဝါးဖြင့် ငြင်သာစွာ ပွတ်သပ်ပေးရင်း ချော့မော့နေသည်။…

လွန်ခဲ့တဲ့ ၃ နှစ်လောက်ကပေါ့။ ဖြစ်တာ ပြောပါတယ်။ ညီမလေးတစ်ယောက်ရှိတယ်။ တစ်ဝမ်းကွဲပေါ့။ အသက်က သိပ်မကွာဘူး။ သူက အဲ့တုန်းက ၁၀ တန်း။ ကျနော်က တက္ကသိုလ် တက်နေတာပေါ့။ သူ့အဖေက မလေးရှားမှာ အလုပ်လုပ်နေတာ။ အမေနဲ့ ၂ ယောက်ထဲနေရတာပေါ့။ ကျနော်က ကျနော့်ညီမကိုအမြဲ စာပြပေးနေကျ။ သူ ၃ တန်းလောက်ထဲကစပြီး ၁၀ တန်းထိ ကျနော်ပဲ ကျူရှင်ဆရာ…

ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးပေါ်ဝယ်………။ “သမီးဝင့်ဝါ” “ရှင် ဖေဖေ” “ဖေဖေ တစ်ခုလောက် မှာခဲ့ချင်တယ်ကွယ်” “အီး.. အင့်.. ဟင့်.. ဖေဖေ မောနေပါ့မယ့် ဖေဖေ” “ရပါတယ်.. သမီးရယ်…..။ ဖေဖေ့အခြေအနေ ဖေဖေသိပါတယ်” “အင့်..ဟင့်..ဟင့်” “သမီး…. ဖေဖေမရှိတော့ရင် သမီးမောင်လေးကို စောင့်ရှောက်နော်” “ဟုတ်.. ဟုတ်ကဲ့ပါ ဖေဖေ… ဟင့်.. ဟင့်” “သားရဲမာန်.. သားလည်း မမပြောစကား နားထောင်နော်” “ဟုတ်ကဲ့ပါ…

လက်ထပ်ပြီးမှ ကျွန်မ သိလိုက်ရတာက ကျွန်မ ယောက်ျားက ကျွန်မကို မချစ်ဖူး ဆိုတာပဲ။ မင်္ဂလာဦးညမှာ ကျွန်မကို ကောင်းကောင်း မလိုးပေးဘဲ သူ့ဒယ်ဒီနဲ့ သူ့မိထွေး လိုးနေတာကို ထိုင်ကြည့် နေတယ်။ ပြီးမှ ကျွန်မကို ပါကင် လာဖောက်တယ်။ လိုးနေတုန်း ယောက္ခထီးက အခန်းထဲ ဝင်လာပြီး အဆင်ပြေလား လာမေးသေးတယ်။ ကျွန်မယောက်ျားက အချက်၂၀လောက် ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးပေးပြီး ပြီးသွားတော့…

ကျွန်တော့်မျက်နှာတခုလုံး ရေနွေးပူနဲ့ အပက်ခံလိုက်ရသလို ထူပူသွားပါသည်။သွားပြီ…သွားပြီ၊ ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိတော့တာနဲ့ ခေါင်းကြီးကိုသာ ငုံ့ထားလိုက်ရပါတော့တယ်။ ဘေးနားက ကုလားမြင့်အောင် ကလွဲပြီး အတန်းထဲကလူတွေ ဘယ်သူမှတော့ သိလိုက်ပုံမပေါ်ဘူး။ အားလုံးက ထမင်းစားချိန်ဆိုတော့ သာသူရှုပ်နေကြတာလေ။ ကျွန်တော်နဲ့ မြင့်အောင်သာ ညနေ ကျောင်းဆင်းချိန် အမှီပြန်ပေးရမှာမို့ ဒီစာအုပ်ကို သဲကြီးမဲကြီး ကုန်းဖတ်နေကြတာ။ ဘာ စာအုပ်ရမှာလဲဗျ… ..ကျွန်တော်တို့လို သွေးကြွခါစကောင်တွေရဲ့ အသည်းစွဲ မြန်မာအောစာအုပ်ပေါ့။ အခုမှ…

အချိန်က ည (၁၂) နာရီလောက်ရှိပြီ။ ကားလမ်းမတလျှောက်မှာ လူသူအသွားအလာ သိပ်မရှိကြတော့။ ကားတစ်စီးတစ်လေလောက်သာ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ တွေ့ရပြီး များသောအားဖြင့် အသံဗလံတွေက တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လျှက်ရှိကြတော့၏။ မို့မို့တစ်ယောက်တည်း ကားလမ်းမဘေးတစ်နေရာမှာ မတ်တပ်ရပ်၍ အိမ်အပြန် ကားတစ်စီးတစ်လေများ တွေ့လေမလားလို့ စိတ်ရှည်လက်ရှည် စောင့်ဆိုင်းနေသည်။ ရန်ကုန်ရွှေမြို့တော်ကြီးက ယခင်ကလို သူမနှင့် အကျွမ်းတဝင် သိပ်မရှိလှတော့ သူစိမ်းပြင်ပြင်လို ဖြစ်နေသည်။ မို့မို့ ရန်ကုန်မြေနှင့် ဝေးခဲ့ရတာ ကြာပြီ။…

ခြံဝင်းကျယ်ကြီးအနောက်ဖက်က ဒရိုင်ဘာအတွက် သီးသန့်ပေးထားသည့် အခန်းကလေးထဲမှာ ကားဒရိုင်ဘာ မြတ်ထွန်းတစ်ယောက်တည်း သူ့ဖီလင်နှင့်သူ အရက်ထိုင်သောက်နေသည်။ ဒီနေ့ သူ အလုပ်အားသည်။ အိမ်ကြီးရှင်တွေ တစ်ယောက်မှမရှိကြဘဲ မေမြို့ဖက်ကို ခရီးထွက်သွားတာကြောင့် အိမ်မှာမာလီဘိုးစိန်ရယ် အိမ်ဖော်မအုန်းတို့သားအမိရယ်သာ ရှိကြသဖြင့် ပင်ကိုယ်ကပင် အသောက်အစား မက်လွန်းသူပီပီ ဇာတိပြပြီး လမ်းထိပ်ကဆိုင်မှာ အရက်နှစ်လုံး သွားဝယ်လာခဲ့ကာ တစ်ယောက်တည်း ထိုင်ချရင်း ဆက်ရက်မင်း စည်းစိမ်ခံစားနေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ မြတ်ထွန်းအသက် ၄၀…

ဒီဇာတ်လမ်းဟာ ဒေါ်ဧပရယ်မေနဲ့ သူ့သားစည်သူတို့ကိုဦးမောင်မောင်က လျော်ကြေး သိန်း၃၀၀၀၀ပေးပြီးစွန်လွှတ်လိုက်ရာကစခဲ့တာပါပဲ။ဒေါ်ဧပရယ်မေကိုယ်တိုင် အထည်ချုပ်စက်ရုံတစ်ရုံဖွင့်ထားပြီးသူ့လင်ပါသားစည်သူကိုဥက္ကဌအဖြစ်ခန့်ထားခဲ့တာပဲဖြစ်ပါတယ်။သူမရဲ့ဒီလိုမှန်ကန်တဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကြောင့်ပဲ စည်သူကကုမ္ပဏီကိစ္စတွေနဲ့လုံးပန်းနေတဲ့အချိန်မှာသူမကတော့ အေးအေးဆေးဆေးရှော့ပင်ထွက်လို့ရနေခဲ့တယ်လေ။“ဒီနေ့တော်တော်လေးသာယာတဲ့နေ့လေးပဲ၊နေပါဦး ငါစီးကရက်ဘယ်နားထားမိပါလိမ့်”ဒေါ်ဧပရယ်မေတစ်ယောက်တည်းရေရွတ်လိုက်သည်။ဒေါ်ဧပရယ်မေလို့ဆိုပေမယ့်သူမအသက်ကယခုမှ ၃၁နှစ်သာရှိသေးသည်။ ဒါပေမယ့်ဒီအိမ်ရဲ့မိသားစုပုံစံကတော့အခြားသာမန်မိသားစုတွေနဲ့မတူညီပဲအလွန်ကိုကွဲပြားခြားနားနေပြီးလုံးဝကိုမတူတော့ပါဘူး။စည်သူကတော့အသက်၂၀ကျော်ပတ်ဝန်းကျင်သာရှိသေးပြီးအောင်မြင်တဲ့လူငယ်တစ်ယောက်ဖြစ်သလိုရုပ်ရည်ကလည်းအလွန်ချောပါတယ်။သူ့ရဲ့ကြိုးစားမှု့ကြောင့်ကုမ္ပဏိကလည်းပိုပြီးတိုးတက်အောင်မြင်နေတာလည်းဖြစ်ပါတယ်။“အိမ်ပြန်ရောက်မှပဲ ပင်ပန်းတာတွေအကုန်သက်သာသွားတော့တယ်..ဟေး.. မာမီ”စည်သူဧပရယ်မေကိုပြန်ရောက်ရောက်ခြင်းနှုတ်ဆက်လိုက်သည်။”အချစ်လေးအလုပ်ကပြန်လာပြီလား..အလုပ်မှာကောအဆင်ပြေရဲ့လား..”ဧပရယ်မေကပြန်လည်နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။စည်သူကဒီအိမ်မှာအိမ်ထောင်ဦးစီးတစ်ဦးအဖြစ်အရာရာကိုဦးဆောင်ပြုနေတာဖြစ်ပြီးသူ့ဖခင်ဦးမောင်မောင်ကသူတို့နှစ်ယောက်ကိုလျော်ကြေးပေးပြီးစွန့်လွှတ်လိုက်တယ်ဆိုကလည်း မိထွေးဖြစ်သူနှင့်သားဖြစ်သူမှာအသက်အရွယ်ချင်းမကွာသလို လူငယ်သဘာဝချစ်ကြိုက်နေတာကိုသိရှိသွားခြင်းကြောင့်ပဲဖြစ်ပါတယ်။စည်သူမှာအိမ်ထောင်ဦးစီးတစ်ယောက်အနေနဲ့ဒီအိမ်ကြီးထဲမှာသူလိုသမျှအကုန်ရရှိနိုင်ပါတယ်။အထူးသဖြင့်သူသိပ်ချစ်ရတဲ့သူ့ဖခင်ရဲ့ဇနီး၊သူ့မိထွေး ဧပရယ်ပါအပါအဝင်ပေါ့..”ကိုယ်ဒီနေ့မင်းကိုတစ်အားလွမ်းတာပဲ…တစ်နေကုန်မင်းအကြောင်းပဲတွေးနေမိတာ”…”ဟုတ်လား.မင်းရဲ့မာမီ့ကိုတစ်နေကုန်လွန်းနေတယ်ပေါ့”စည်သူ့စကားကိုဧပရယ်က စနောက်သလိုလေးပြန်မေးလိုက်သည်။ ဧပရယ်ဟာ လင်ပါသားဖြစ်သူစည်သူ့ရဲ့အောင်မြင်မှု့ကိုအမြဲတမ်းဂုဏ်ယူလေးစားနေခဲ့တာပဲဖြစ်ပါတယ်။အောင်မြင်တဲ့ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရဲကနောက်ကွာ်မှာ မိန်းမတစ်ယောက်အမြဲရှိနေတယ်ဆိုသလို စည်သူ့ရဲ့နောက်ကွယ်မှာတော့ သိပ်ချစ်ရတဲ့ချစ်သူ ဧပရယ်ရှိနေခဲ့တယ်လေ။“အိုး… နေပါဦး”စည်သူက ဧပရယ်ရဲ့လည်တိုင်လေးကို ခပ်ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တုန်းမှာပဲ ဧပရယ်ကတားလိုက်သည်။”ငါတို့ချစ်ကျဖို့က မင်းအတွက်ဘယ်လောက်အရေးကြီးမှန်းတော့သိပါတယ်။ဒါပေမယ့်ဒီနေ့တစ်နေကုန် တို့ရေမချိုးရသေးဘူးလေ..ခဏလေးစောင့်ပေးဟုတ်ပြီလား..မကြာစေရဘူး”..ဧပရယ်က စည်သူ့ကိုခပ်ညုညုလေးတောင်းဆိုလိုက်သည်။“ရပါတယ်…မာမီရဲ့အိပ်ယာထဲကပဲစောင့်နေမယ်နော်..ဒါပေမယ့်အကြာကြီးတောမလုပ်ပါနဲ့..အရမ်းတွေချစ်ချင်နေပြီ..”ဘယ်သူမှမရိပ်မိသေးတဲ့သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့လျှို့ဝှက်ချက်သေးသေးလေးကတော့ ဒီနေ့မနက်အစောပိုင်းကတင်သူတို့နှစ်ယောက်ဟာလက်ထပ်လိုက်တယ်ဆိုတာပါပဲ။ “သူ့ရဲ့အနမ်းတွေက…