သရက္ၿမိဳ႕၊ ဟိုက္စကူးေက်ာင္းႀကီးမွာ ၿမိဳ႕၏အေနာက္ေျမာက္စြန္း ေတာင္ကုန္းကေလးတစ္ခုေပၚတြင္ တင့္တယ္စြာ သပ္ရပ္လွပမႈျဖင့္ ရွိေနသည္။ ေျမာက္ဖက္ေဘာလုံးကြင္း၊ တပ္ကြင္း၊ လြင္ျပင္မ်ားဆီမွ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလေျပေအးမ်ားမွာလည္း သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္သည္ႏွင့္အမွ် ေအးလွသည္။ ထိုေလေျပေအးကို တိုက္ခတ္ခံရင္း ေက်ာင္းေဘးပတ္လည္၌ ေျပးကာ ခုန္ကာ ကစားေနၾကေသာ ကေလးသူငယ္ အ႐ြယ္ေပါင္းစုံမွာလည္း ႐ႊင္႐ြင္ျမဴးလွ်က္၊ ေပ်ာ္ျမဴးေနသည္။ ေက်ာင္းေဘးပတ္လည္တြင္ ရာသီမေ႐ြး အပြင့္အဖူးမ်ားျဖင့္ ျဖဴျဖဴေဖြးလွ်က္ ရွိေနၾကသည္။
ေက်ာင္း၏ ေျမာက္ဖက္သို႔ ထိုးထြက္ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ခန္းမေဆာင္ႀကီးေဘး ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ဇလပ္ပင္မ်ားသည္ ပိုမို၍ပြင့္ေနၾကသည္။ အပင္တိုင္း၏ေအာက္တြင္ ဇလပ္ပြင့္မ်ားသည္ ေႂကြက်လွ်က္ ေကာက္ပန္သူမ်ားကို ငံ့လင့္လွ်က္ လဲေလ်ာင္းကာ ေနၾကေလသည္။ ထိုခန္းမႀကီး၏ အေရွ႕ဖက္ ကေလးမ်ား အနည္းငယ္ရွင္းရာဘက္ အုတ္ေလွခါးထစ္ေဘး ဇလပ္ပင္တြင္ (၁၂) ႏွစ္၊ (၁၃)ႏွစ္ အ႐ြယ္ ကေလးမေလး (၅) ေယာက္ကို ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ (၄) ေယာက္မွာ အပင္မ်ားေအာက္၌ ေႂကြက်ေနေသာ ဇလပ္ပြင့္မ်ားကိုေကာက္ကာ ႀကိဳးျဖင့္ သီကုံးေနၾကသည္။ ထိုထဲမွ တစ္ေယာက္ကေတာ့ အျခားကေလးမ်ားနည္းတူ အပင္ေအာက္၌ ေႂကြက်လင့္ၿပီးေသာ အပြင့္မ်ားကိုေတာ့ သတိမွမျပဳ၊ အဘယ္မွ်လုပ္၍ မေကာက္၊ ပင္ျမင့္ထက္မွာရွိေနသည့္ အပြင့္မ်ားကိုသာ အာ႐ုံျပဳရင္း မမွီတမွီ ေျခဖ်ားေလးကိုေထာက္ကာ လွေပ့ေခ်ာေပ့ ဆိုသည့္ ပန္းမ်ားကိုသာ ေ႐ြးကာ ခူးဆြတ္ရင္း သီကုံးေနသည္။ အတန္ၾကာလွ်င္ ေအာက္၌ ပန္းေကာက္ေနသူထဲမွ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ထလာၾကကာ….
“……ပန္းကေလးေတြက သိပ္လွတာဘဲကြယ္…..။ မူေတာ့ အိမ္ၾကရင္ မမကိုေပးဖို႔ တစ္ကုံးရၿပီ ဆရာ…….”
“…..အို….. ကိုယ္ေတာ့ ဆရာ ေမေမ့ကို ေပးမယ္….”
“….အို….ငါေတာ့ ဆရာ….. ဘုရားကို ကပ္လႉပူေဇာ္မယ္….”
“…အမယ္….. ငါေတာ့….. ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးဘူး…။ အိမ္နားက ေဒၚခင္တုတ္ကို (၂) ျပားနဲ႔ ေရာင္းမယ္…။ ဒါမွ မုန္႔ဝယ္စားရမယ္….”
(၁၂)ႏွစ္ (၁၃)ႏွစ္ အ႐ြယ္ ကေလးမမ်ားမွာ သူတို႔လွဖို႔ထက္ သူတို႔ႏွင့္ ပက္သက္သည့္ အႀကီးမ်ားလွဖို႔၊ ဘုရားတင္ဖို႔၊ မုန္႔ဖိုးရဖို႔ သည္မွ်သာ ေတြးတတ္လွ်က္၊ တစ္ဦးစီ ကိုယ့္ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ကိုယ္ေဖာ္ျပေနၾကသေလာက္ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္မွ ခူးရင္း သီကုံးေနသည့္ ကေလးမေလးကေတာ့ သူတို႔အားလုံးသို႔ မ်က္လုံးေလးေစြၾကည့္ရင္း သူမသီကုံးၿပီးထားေသာ ပန္းကုံးကိုလည္း လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေခါင္းထက္မွာ သီကာ ဝိုက္ပန္လွ်က္…….
“……ေဟ့….မလွလား….. ၾကည့္… ပန္းေတြက သိပ္လွတယ္…. ေအာက္က်ၿပီးသားလည္း မဟုတ္ဘူး….”
ထိုသို႔အေျပာလိုက္တြင္ အားလုံးေသာ ကေလးမမ်ားမွာ သူမဘက္သို႔ လွည့္လွ်က္ ၾကည့္လိုက္ၾကပါသည္။
“….ေဟ့…. ၾကည္က သိပ္လွတာဘဲကြယ္….. ေနာ္…”
မနာလိုဝန္တိုစိတ္ အလ်င္းမရွိၾကေသးေသာ အ႐ြယ္မ်ားျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ဖြင့္ဖြင့္ကားကား ျဖဴသြယ္တန္းလွ်က္ ကေလးမေလး အလွကို ေဝကာဆင့္ေနသည့္ ပန္းကုံးကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ပန္းပန္သူကို ၾကည့္လိုက္ျဖင့္ အားလုံးေသာ ကေလးမေလးမ်ားမွာ သူမကိုၾကည့္၍ သေဘာက်ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ ကေလးအ႐ြယ္ ဘာဝအလွတြင္သာ အၿမဲမနစ္ေျမာတတ္ ကစားဖို႔ကလည္း ရွိပါေသးသည္။
“…..လာေဟ့…. ဟိုဖက္ ကစား႐ုံထဲ သြားကစားရေအာင္…”
သူတို႔ထဲမွ တစ္ေယာက္က စလိုက္ပါသည္။
“…..ေအး…လာ… သြား…. ကစားမယ္……”
ထိုတစ္ေယာက္ကို သုံးေယာက္က မဖင့္မဆိုင္း ေထာက္ခံသေလာက္ က်န္တစ္ေယာက္ကေတာ့…
“……ဟင့္အင္း….. ငါေတာ့ သြားမကစားခ်င္ဘူး…. ေကာင္ကေလးေတြနဲ႔….”
သူမမွာ အပ်ိဳကေလးလိုဟန္ျဖင့္ ဒီအေျပာတြင္ မ်က္လုံးကေလး ေစြလိုက္ပါေသးသည္။
“…….ဒါျဖင့္….. မူတို႔ သြားကစားမယ္….။ ၾကည္….. တစ္ေယက္တည္းေနရစ္ေနာ္…”
ကစားဖို႔ အေဖာ္စပ္တိုင္း ေကာင္ကေလးေတြကို အ႐ြယ္ႏွင့္မလိုက္ ဂ႐ုစိုက္လွ်က္ အေၾကာင္းျပတတ္ေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို က်န္ကေလးမေလး (၄) ဦးမွာ ျမင္ျပင္းကပ္သလိုျဖင့္ တစ္ေယာက္ထဲထားခဲ့လွ်က္ အနိမ့္ဖက္ဆီရွိ ကစား႐ုံဖက္သို႔ ကေလးမ်ားပီပီ အေျပးကေလး လာခဲ့ၾကသည္။ ကစား႐ုံနားေရာက္မွ အေျပးရပ္လွ်က္……
“…သူက ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ေလး ဘာေလးနဲ႔ ႀကီးက်ယ္လိုက္တာ…။ သူက သူ႔ရည္းစားနဲ႔မွ စကားေျပာခ်င္ေနတာ…”
“….ဟုတ္ပါရဲ႕ သူက ရည္းစားနဲ႔ဆရာ….”
ဟု အားလုံးက ေထာက္ခံလိုက္သည္။ သူတို႔အ႐ြယ္တြင္ ရည္းစားဟူေသာစကား အဓိပၸါယ္ကို ျပည့္စုံစြာ နားမလည္ေသာ္လည္း မိန္းကေလးတစ္ဦးႏွင့္ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ဦး ရင္းႏွီးစြာ ေပါင္းေနမႈကို ေတြ႕လွ်င္ သို႔ေသာ္ ကေလးပီပီ ကစားရင္း ရင္းႏွီးစြာေပါင္းသင္းမႈကိုေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အ႐ြယ္ႏွင့္မမွ် ဟန္ပန္မ်ားလွ်က္ ကေလးမဆန္ေသာ အမႈအရာမ်ိဳးတို႔ႏွင့္ ေရာေႏွာေနသူကို ဆိုလွ်င္ ရည္းစားဟု အဓိပၸါယ္ကိုမသိဘဲ လူႀကီးစကားတစ္ခုကို မွတ္ယူစြပ္စြဲတတ္ပါသည္။
သူတို႔အားလုံး ကစား႐ုံထဲသို႔ ဝင္စတြင္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ ထိုင္၍ က်န္ခဲ့ရာဖက္သို႔ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္သည္။ ဟုတ္ပါသည္။ (၁၂)ႏွစ္အ႐ြယ္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ ေယာက်ာ္းကေလးမ်ားေသာ ကစား႐ုံထဲသို႔ မလိုက္ခ်င္ဟုေျပာၿပီး ေနခဲ့လွ်က္ သူမေဘးမွာေတာ့ အခု (၁၄) ႏွစ္အ႐ြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ထိုင္ေနပါသည္။
ထိုေကာင္ေလး၏ လက္ထဲတြင္ ေက်ာင္းေရွ႕ပန္းၿခံအတြင္းတြင္သာ ရွိလွ်က္ မာလီအလစ္တြင္သာ ခိုးယူရႏိုင္ေသာ ႏွင္းဆီနီရဲရဲေလး တစ္ပြင့္ကို ကိုင္လ်က္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သို႔ လွမ္းေပးေနပါသည္။ ဒီပန္းကိုပင္ (၁၂) ႏွစ္အ႐ြယ္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကေတာ့ မ်က္ႏွာကေလး ငုံ႔ကာ မ်က္လုံးကေလးကို ေစြလွ်က္ ၾကာမူပါပါျဖင့္ လွမ္းယူေနပါသည္။ ဒါကေတာ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တစ္ေယာက္ လူမမယ္ကေလးဘဝ အသက္(၁၂)ႏွစ္အ႐ြယ္ကပင္ ျဖစ္ပါေလေတာ့သည္။
………………………………………………………
ငယ္စဥ္ကပင္စ၍ အလွႀကိဳက္မႈ အေကာင္းႀကိဳက္မႈမ်ားျဖင့္ နစ္မြန္းလွ်က္ မိဘအေျမႇာက္အစားကို ခံကာ ပ်က္စီးခဲ့ရေသာ သူမ၏ေပါ့ေလ်ာ့ေသာ စိတ္ဓါတ္တြင္ ငယ္စဥ္ကပင္ ရည္းစားထားခ်င္သည့္စိတ္ျဖင့္ ဆယ့္သုံးႏွစ္ဝင္ခါစကပင္ အတန္းတူ ကစားဖက္ လူလွလူေခ်ာ လူခန္႔ကေလး ေမာင္ျမႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္ခဲ့လွ်က္ ရည္းစားျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။
…………………………………………………………
(တစ္)ႏွစ္၊(ႏွစ္)ႏွစ္ ဆိုေသာ အခ်ိန္ကာလသည္ ေက်ာင္းတက္ ေက်ာင္းဆင္းရင္းျဖင့္ပင္ တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္၊ တစ္လၿပီးတစ္လ တႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ ေျပာင္းလဲ၍ လာခဲ့ရေခ်ၿပီျဖစ္၍ ယခုဆိုလွ်င္ ေမာင္ျမဦးက (၁၈) ႏွစ္၊ ျမင့္ျမင့္ၾကည္က (၁၆) ႏွစ္ ေက်ာ္ခဲ့ေပၿပီ။ ဒီႏွစ္ကုန္၍ စာေမးပြဲေအာင္လွ်င္ သူတို႔သည္ တကၠသိုလ္ပညာေရးကို တက္လွမ္းၾကေပေတာ့မည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခႏၶာကိုယ္မွာ အ႐ြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာသည့္နည္းတူ သူမ၏အတြင္းစိတ္မ်ားႏွင့္ ေသြးသားမ်ားသည္လည္း ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီစြာ ဖြံ႕ၿဖိဳး၍ လာခဲ့ရေပၿပီ။ ဒီမွာတင္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတတ္သည့္ အတိုင္း ဆႏၵတည္းဟူေသာ အလိုရမၼက္သည္ သူမ၏ရင္ထဲတြင္ ေပါက္ဖြားတည္ရွိ၍ လာခဲ့ရေပသည္။
သူမတင္လား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ ျမဦးက သူမထက္ပင္ အသက္တစ္ႏွစ္ေက်ာ္မွ် ႀကီးသူျဖစ္၍ သူလည္းပဲ ျမင့္ျမင့္ၾကည္နည္းတူ ရင္ထဲတြင္ ဆႏၵတရားတို႔သည္ ကိန္းေအာင္းျဖတ္တည္လွ်က္ ရွိေနရေပသည္။
“ ၾကည္ၾကည္ မေန႔ညေနက ဘာလို႔ မလာတာလဲ…။ ငါျဖင့္ ေစာင့္လိုက္ရတာ…..”
“ …..ျပင္းလို႔ပါ… အစ္ကိုဦးရာ…။ တေန႔ တေန႔ ဒီစကားေတြခ်ည္း ထိုင္ထိုင္ၿပီး ေျပာေနရတာ…”
“….အို… ကိုယ့္ရည္းစားမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး အတူထိုင္ေနရတာဘဲ ၾကည္ၾကည္ရာ…။ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္….”
“…ဟင့္အင္း….. ၾကည္ေတာ့ ပ်င္းတယ္…..။ ေနာက္ဆို အစ္ကိုေခၚရင္ မလာေတာ့ဘူး..”
“….ဟင္……ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ…”
႐ိုးအလွသူ ျမဦးမွာ ရင္ထဲရွိသည့္အတိုင္းပင္ ေျပာခ်လိုက္သည္။ သူ၏ရင္ထဲတြင္လည္း တကယ္ပင္ စိတ္ညစ္ညဴး၍ ႀကံရာမရ ျဖစ္၍သြားရသည္။
“…..အစ္ကိုကလည္း သူမ်ား သမီးရည္းစားေတြဆို သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာဘဲဟာ ..။ ၾကည္ သြားေတာ့မယ္….”
ျမဦးကို ေက်ာခိုင္းၿပီးမွ အသံကို ႏွိမ့္၍ေျပာကာ သူ႔မ်က္ႏွာကိုမွ လွည့္၍မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ လြယ္အိတ္ကေလး တရမ္းရမ္းျဖင့္ ထြက္ခြာသြားေလၿပီ ျဖစ္သည္။
“…..သူမ်ား သမီးရည္းစားေတြဆို သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာဘဲ ဟာ “
ဆိုေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ စကားေလးသည္ ျမဦး၏ နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ေတြထပ္၍ ၾကားေယာင္ေနရေလသည္။ ႐ိုးအလွေသာ ျမဦးကေတာ့ သူမ်ား သမီးရည္းစားေတြသည္ သူႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ကဲ့သို႔ပင္ ရွိလိမ့္မည္ဟု သူက ေတြးထင္ထားခဲ့သည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ စကားကို မၾကားဖူးစဥ္ကေတာ့ သူ၏စိတ္ထဲတြင္ အမ်ားတကာ အတြဲေတြလို ဘာမွ ဆန္းျပားစြာရွိလိမ့္မည္ဟု မထင္ခဲ့။ အခုေတာ့ သူမသိေသာ အခ်က္ကို ျမင့္ျမင့္ၾကည္က ေထာက္၍ ျပသြားခဲ့ေပၿပီ။
“..ဘာေတြမ်ား ထူးျခားလို႔ပါလိမ့္”
ဟူေသာ ဆန္းစစ္မႈ အေတြးေတြက ျမဦး၏ေခါင္းထဲသို႔ ဝင္၍လာခဲ့ရသည္။ ဒါဆိုရင္ သူမ်ားသမီးရည္းစားေတြသည္ သူတို႔သမီးရည္းစားေတြထက္ ဘာေတြထူးျခားေနသည္ဆိုသည္ကို ျမဦး တစ္ေယာက္ သိရွိရန္လိုလာေပသည္။ သိခ်င္လာတာႏွင့္အမွ် သိေအာင္လုပ္ရေပေတာ့မည္။ ထိုသို႔အေတြးေတြ ရႈပ္ရွက္ခတ္ကာေနစဥ္မွာပင္ ျမဦး၏ေခါင္းထဲသို႔ အလင္းေရာင္တစ္ခ်က္ ထြက္ေပၚ၍လာရသည္။ ဒါကေတာ့ သူတို႔ႏွင့္အနီးစပ္ဆုံး သမီးရည္းစားစုံတြဲျဖစ္သည့္ ကိုဘသိန္းႏွင့္ မခင္တိုးတို႔ စုံတြဲပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ျမဦးသည္ ကိုဘသိန္းႏွင့္ မခင္တိုးတို႔ စုံတြဲကို သြား၍သတိရလိုက္မိစဥ္မွာပင္ ေန႔လည္က သူႏွင့္သံေခ်ာင္းတို႔ အတူေလွ်ာက္လာစဥ္ ကိုဘသိန္းႀကီးက သံေခ်ာင္းကို မခင္တိုးထံသို႔ ေစခိုင္းသံၾကားလိုက္ရသည္။
“ဒီည ကိုဘသိန္းႀကီးက မခင္တိုးဆီသြားမယ္တဲ့…”
သံေခ်ာင္းက ျမဦးကို အာေခ်ာင္ၿပီး ျပန္ေျပာျပတာကေတာ့ မခင္တိုးႀကီးအိမ္က လူႀကီးေတြ အလစ္မွာ ၿခံထဲသို႔ ည(၉)နာရီေလာက္ ဆင္းခဲ့ရန္ ကိုဘသိန္းက မခင္တိုးကို ေျပာခိုင္းသည္ဟု ျမဦး သိထားရသည္။ ဒါဆိုရင္ ၾကာပါတယ္ ဒီညဘဲ သူတို႔အတြဲ ေတြ ဘယ္လိုလဲဆိုတာကို ျမဦး စုံစမ္းရေပေတာ့မည္။
မခင္တိုးတို႔အိမ္ဆိုသည္မွာလည္း တျခားေဝးေဝးလည္း မဟုတ္။ ျမဦးတို႔အိမ္၏ အေနာက္ဖက္တြင္ကပ္လွ်က္ ျဖစ္သည္။ ၿခံစည္း႐ိုးကလည္း ခိုင္ခိုင္မာမာရွိသည္ မဟုတ္ေတာ့ ျမဦးတစ္ေယာက္ (၉)နာရီထိုးသည္ႏွင့္ အသာေလး မခင္တိုးတို႔ ၿခံဖက္သို႔ ေမွာင္ရိပ္ခို၍ ဝင္လာခဲ့သည္။ မခင္တိုးတို႔ တစ္အိမ္လုံးမွာ မီးေရာင္ဆို၍ ဘာမွ်မျမင္ရ။ လူႀကီးေတြဘဲ မရွိလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အိပ္ပဲအိပ္ကုန္ၾကလို႔လားေတာ့မသိ၊ တစ္အိမ္လုံး တိတ္ဆိတ္၍ေနသည္။ လဆန္း(၁၂)ရက္၏ ည(၉)နာရီထိုး လေရာင္က သစ္႐ြက္ေတြၾကားမွာ ဝိုးတဝါး ထိုးက်၍ေနသည္။ေတြ႕ပါၿပီ ၿခံထဲရွိ ပိေတာက္ပင္ပတ္လည္တြင္ ဝိုင္း၍ ႐ိုက္ထားေသာ ဗ်က္(၂)ေပခြဲေလာက္ရွိေသာ ခုံေပၚတြင္ ကိုဘသိန္းတစ္ေယာက္ ေျခတြဲေလာင္းခ်ကာ ထိုင္၍ေနသည္။
ျမဦးတစ္ေယာက္ ကိုဘသိန္းကိုလွမ္း၍ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည့္ တခဏမွာပင္ ျမဦး၏ေဘးဖက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ တစ္စုံတစ္ဦး ေလွ်ာက္၍လာသည္ကို သတိထားမိလိုက္သျဖင့္ ျမဦးသည္ အနီးတြင္ရွိေသာ စပယ္႐ုံေဘးရွိ ေမွာင္ရိပ္ထဲသို႔ ေျပး၍ကပ္ကာ ပုန္း၍ေနလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ၏အၾကည့္က ထိုေနရာသို႔ လွမ္း၍ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလွ်ာက္လာသူမွာ မခင္တိုးပင္တည္း။
မခင္တိုးသည္ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေလွ်ာက္၍လာရင္းက ကိုဘသိန္းရွိရာသို႔ ပိေတာက္ပင္ႀကီးဆီသို႔ ဦးတည္၍ သြားေတာ့ရာ ျမဦးကလည္း ခါးေလးကိုကုန္း ဇက္ကေလးကိုပု၍ ေမွာင္ရိပ္ကို အကာအကြယ္ယူကာ ပိေတာက္ပင္ႀကီးေဘးရွိ ဇီဇဝါပန္းၿခဳံၾကား ေဘးေမွာင္ရိပ္ထဲသို႔ တိုး၍ဝင္လိုက္သည္။ ျမဦးေရာက္ရွိသြားေသာ ေနရာမွာ ကိုဘသိန္းထိုင္ေနသည့္ ေနရာႏွင့္ဆိုလွ်င္ (၅)ေပခန္႔သာ ေဝးမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ သူေရာက္ေနေသာေနရာမွာ ပိေတာက္ပင္ႀကီး၏ အရိပ္ကလည္း ထပ္ဆင့္ထိုးက်၍ေနၿပီး ဇီဇဝါပန္း႐ုံ၏အရိပ္ကလည္း ရွိေနေလရာ အေတာ္ေလးပင္ ေမွာင္မဲ၍ ေနသည္။
ျမဦးတစ္ေယာက္ ဇီဇဝါပန္း႐ုံႀကီးေဘး ေရာက္လာစဥ္မွာပင္ မခင္တိုးကလည္း ကိုဘသိန္းႀကီး၏ ေရွ႕သို႔ေရာက္၍ လာခဲ့ေခ်ၿပီ။
“……ေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီလား ကိုသိန္း….”
“….အင္း …. အတိုးကလည္း ၾကာလိုက္တာကြာ …။ လာပါ့ လာပါ့ မလားလို႔ …”
“…လူႀကီးေတြအိပ္ေအာင္ ေစာင့္ရေသးတယ္ အစ္ကိုရဲ႕ ….”
မခင္တိုးက ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ ကိုဘသိန္း၏ေဘးသို႔ ဝင္၍ ထိုင္လိုက္လွ်င္ ဘာမေျပာ ညာမေျပာႏွင့္ ကိုဘသိန္းႀကီးက မခင္တိုးကိုဖက္၍ ပါးေလးႏွစ္ဖက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ပင္ ေမႊးၾကဴ၍ေနေလေတာ့သည္။ မခင္တိုးေတာ့ ဘယ္လိုေနသည္ မသိေပ။ ျမဦးတစ္ေယာက္ေတာ့ အသက္ရွဴေနတာပင္ ရပ္သြားမတတ္ျဖစ္၍ သြားရေလသည္။
အလဲ့… မခင္တိုးကလည္း အာဂပင္။ သူမ၏ လက္တစ္ဖက္က ကိုဘသိန္းႀကီး၏ ခါးႀကီးကိုပင္ ျပန္၍ ဖက္ထားေသးသည္။ ကိုဘသိန္းႀကီးက မခင္တိုး၏မ်က္ႏွာေလးကို ေမႊးၾကဴရ႐ုံျဖင့္ အားရပုံ မေပၚေသးပါ။ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းထူထူႀကီးက မခင္တိုး၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလေတြေပၚသို႔ ဖိကပ္၍ စုပ္နမ္းေနေတာ့ရာ က်န္ေနေသာ မခင္တိုး၏ လက္ေလးတစ္ဖက္ကပါ ကိုဘသိန္း၏ ေက်ာျပင္ႀကီးကို ဖက္၍ထားၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အတင္းပင္တိုး၍ ဖက္လိုက္ၾကသည္။ ဒါကို ျမဦးက သဲကြဲစြဲျမင္လိုက္ရသည္။ မခင္တိုး၏ မ်က္လုံးေတြကလည္း မွိတ္၍သြားသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။
ျမဦးတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္လာသည္မသိ။ တကိုယ္လုံး ထူပူ၍လာရာက နတ္က်သလို တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ျဖစ္၍လာရေတာ့သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပင္ ျမဦး သတိထားမိလိုက္တာက သမီးရည္းစားႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ရင္ စကားေတြ ေဖာင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာသည္ဟု သူသိထားသည္မွာ မွားယြင္း၍ေနပါၿပီေကာ။ ကိုဘသိန္းႏွင့္ မခင္တိုးတို႔ စကားေတြ ဘာမွ်မေျပာလိုက္ တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းသာ ေျပာရေသးသည္ကို သူၾကားလိုက္ရသည္ဟု ေတြးေတာလိုက္မိသည္။
ျမဦးတစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ကိုဘသိန္းက မခင္တိုး၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို မလြတ္တမ္း ငုံခဲထားရင္းကပင္ သူ၏လက္ႀကီးတဖက္က မခင္တိုး၏ႏို႔အုံေတြကို အက်ႌေပၚမွာပင္ ဆုပ္နယ္ေခ်မြ၍ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ပင္ ကိုဘသိန္းႀကီးက မခင္တိုး၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ခါးမွေပြ႕ကာ ခုံတန္းေပၚသို႔ ပက္လက္လွန္၍ ခ်လိုက္ေလသည္။ မခင္တိုးတစ္ေယာက္ ပက္လက္ေလး ျဖစ္သြားစဥ္မွာပင္ သူမ၏ကိုယ္လုံးေပၚမွ ပါ၍သြားေသာ ကိုဘသိန္းႀကီးသည္ လက္တစ္ဖက္က မခင္တိုး၏ အက်ႌၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္လိုက္ရာက အက်ႌရင္ဘတ္ႏွစ္ျခမ္းကို ဘယ္ညာ ဖြင့္ဟလိုက္ေသာအခါတြင္ေတာ့ ကိုဘသိန္းေတာ့ ဘယ္လိုေနသည္မသိ ျမဦးတစ္ေယာက္ ကေတာ့ ရင္ထဲတြင္ ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး သူ၏မ်က္လုံးေတြကိုလည္း မ်က္ေတာင္ခတ္ရန္ပင္ ေမ့၍သြားရေလသည္။
ေဘာ္လီအက်ႌအတြင္းမွ ျပည့္အံကာထြက္ေနေသာ မခင္တိုး၏ ႏို႔အုံသားေတြသည္ အိေဖာင္း၍ လေရာင္ေအာက္မွာပင္ ေဖြးႏွစ္၍ ေနေလသည္။မက္ေမာစရာ ေကာင္းလွလြန္း၍ ကိုဘသိန္းသည္ သူ၏ေခါင္းႀကီးငုံ႔၍ တရႈံ႕႐ူံ႕နမ္း၍ေနေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုဘသိန္း၏လက္က အၿငိမ္မေနဘဲ မခင္တိုး၏ ေဘာ္လီအက်ႌမွ ခ်ိတ္ေတြကိုပါ ျဖဳတ္၍ေနေလသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ ေဘာ္လီအက်ႌကို လွန္၍တင္လိုက္ရာက ကိုဘသိန္းသည္ မခင္တိုး၏ႏို႔ေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္နယ္၍ေနျပန္ေလသည္။ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးမွာ လေရာင္ေဖြးေဖြးတြင္ ျဖဴေဖြး၍ေနသည္။ ကိုဘသိန္းက စိတ္ေတြ အလြန္ပင္ ထလာပုံျဖင့္ မခင္တိုး၏ႏို႔ေတြကို အတင္းပင္ ငုံ႔၍ စို႔ေလေတာ့သည္။
ျမဦးတစ္ေယာက္ကေတာ့ မတ္တပ္ပင္ မရပ္ႏိုင္ေတာ့။ ဒူးေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္၍လာရေပၿပီ။ ၿပီးေတာ့ တခါဖူးကမွ မျဖစ္ေပၚခဲ့ရဖူးေလေသာ ခံစားမႈေတြကလည္း သူ၏တကိုယ္လုံးတြင္ ရွိန္းဖိန္းကာ ျဖစ္ေပၚေနလွ်က္ သူ၏ပုဆိုးတြင္းမွ ဖြားဘက္ေတာ္ႀကီးက ေတာင္မတ္၍ တဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ေနေလသည္။
ကိုဘသိန္းကေတာ့ တရႈးရႈး တရွဲရွဲ ျဖစ္၍လာရာက မခင္တိုး၏ထဘီကို လွန္၍တင္လိုက္ရာက သူမ၏ေပါင္ႏွစ္လုံးတြင္ ဝင္၍ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္လိုက္ေလေတာ့သည္။ မခင္တိုး၏ ေပါင္တံႀကီးေတြမွာ လေရာင္တြင္ ျဖဴေဖြး၍ေနၿပီး တလုံးတခဲႀကီးျဖစ္ကာ တပ္မက္စရာႀကီးပင္။ သူတခါဖူးကမွ် မျမင္ဖူးေလေသာ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီး မိန္းမတစ္ေယာက္၏ မျမင္အပ္ေလေသာ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းေတြကို ျမဦးသည္ တစ္ခုခ်င္း ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ျမင္ေနရေခ်ၿပီ။ ဒါ့အျပင္ ယခု သူ႔ေရွ႕မွ ျမင္ကြင္းကလည္း သူၾကားဖူးနားဝသာ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ မျမင္ခဲ့ဖူးေလေသာ ျမင္ကြင္းပင္တည္း။
မခင္တိုး၏ ေပါင္ျဖဴျဖဴႀကီးႏွစ္လုံးၾကားတြင္ ကိုဘသိန္းက ဝင္၍ထိုင္လိုက္ရာက ဒူးေထာက္၍ သူ၏ပုဆိုးကိုခြၽတ္ကာ ခ်လိုက္ေတာ့သည္ႏွင့္ မခင္တိုးသည္လည္း သူမ၏ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ဆြဲ၍ေထာင္လိုက္ေလေတာ့သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပင္ ကိုဘသိန္းကသူ၏လီးတန္ႀကီးကိုကိုင္၍ လီးတန္ႀကီးထိပ္ႏွင့္ မခင္တိုး၏ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုလုံးကို ထိကာ အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ အထက္ေအာက္ စုန္ဆန္ကာ ပြတ္တိုက္ေပးေနေလသည္။
“….အ… အစ္ကိုသိန္း…. ဟင့္ … ေတာ္ေတာ္ၾကာ လူႀကီးေတြႏိုးလာရင္ ခက္မယ္..”
မခင္တိုး၏ ေစာက္ပတ္ဝတြင္လည္း ေစာက္ရည္မ်ားမွာ စိမ့္၍ထြက္ေနေခ်ၿပီ။ မခင္တိုးမွာ ဒီထက္ပိုၿပီး စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ အေနရ အထိုင္ရခက္ေနပုံရသည္။
မခင္တိုးတစ္ေယာက္တည္းပင္ ေနရထိုင္ရခက္လွသည္မဟုတ္။ ျမဦးသည္လည္း ဒူးေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသျဖင့္ မတ္တပ္မရပ္ႏိုင္သျဖင့္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္လိုက္သည္။ ေဟာ အခုတစ္ခါ ထိုင္၍ၾကည့္ရသည္မွာ အားမရသျဖင့္ ျမဦးတစ္ေယာက္ မတ္တပ္ထ၍ရပ္ကာ ၾကည့္ေနျပန္ေလၿပီ။
မခင္တိုး၏အေျခအေနကို ရိပ္စားမိေလေသာ ကိုဘသိန္းကလည္း လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုေပၚတြင္ လက္ညႇိဳး လက္မတို႔ျဖင့္ အသာေလးဖိကာ ၿဖဲလိုက္ၿပီး သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ေတ့ကာ ဖိ၍ လိုးသြင္းလိုက္ေလေတာ့သည္။
“ အ… အမေလး… ဟင္း …. အရမ္း… အရမ္းႀကီးဘဲ… အစ္ကိုသိန္းကလဲ…. ဒီမွာ…. နာသြားတာဘဲ…. ဟြန္း…”
မခင္တိုးက သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ခြၽတ္ကာ မူမူစူစူေလး ေျပာလိုက္သည္။
“…..ေတာ္ေတာ္ နာသြားလားဟင္….။ အစ္ကို ေလာႀကီးသြားလို႔ပါ….”
“…..နာတာေပါ့… ေျဖးေျဖးလုပ္လဲ ရတာဘဲ…. ဟာ…. “
“….အခုေရာ…. ဆက္ၿပီး…. နာေနေသးလား…”
“…ကဲပါ…. မနာေတာ့ပါဘူး… လုပ္မွာျဖင့္ လုပ္ပါေတာ့…။ လူႀကီးေတြႏိုးလာရင္ ခက္မယ္..”
သူမ၏ေစာက္ပတ္ထဲတြင္ ကိုဘသိန္း၏လီးတန္ႀကီးမွာ တဆုံးဝင္လွ်က္ တစ္လစ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္ကို အားမလို အားမရျဖစ္လွ်က္ လီးတန္ႀကီးကလည္း မလႈပ္ရွားဘဲ ၿငိမ္ေနေလေတာ့ အဆမတန္ ရမၼက္စိတ္ေတြ ျပင္းျပလာရေသာ မခင္တိုးက ကိုဘသိန္း ျမန္ျမန္လိုးေစရန္ လူႀကီးေတြကို အေၾကာင္းျပလွ်က္ ေလာေဆာ္လိုက္သည္။ ဒါကိုပင္ ျမဦးက မေယာင္မလည္ျဖင့္ အိမ္ႀကီးဖက္ကို လွည့္၍ ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ကိုဘသိန္းကေတာ့ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ညင္သာစြာ ဆြဲ၍ထုတ္လိုက္ရာက စ၍လိုးေနေခ်ၿပီ။ (၁၀) ခ်က္မွ် ခပ္ေျဖးေျဖး လုပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ အားမရႏိုင္ ျဖစ္၍လာရေသာ ကိုဘသိန္းသည္ စိတ္ထင္တိုင္း ေဆာင့္၍ လိုးလာေလေတာ့သည္။
မခင္တိုးခင္မ်ာမွာေတာ့ မ်က္လုံးႏွစ္လုံး စုံမွိတ္ထားရင္း ဟင့္ကနဲ အင့္ကနဲပင္ျဖစ္ကာ အားပါးတရႀကီးကို ေကာ့၍ ေပးေနေတာ့သည္။ ဒါ့အျပင္ မခင္တိုးက သူမ၏ ဒူးေကြးကာ ေထာင္ထားေသာ ေျခေထာက္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ကုန္း၍ ႐ုန္း၍ လိုးေန ေသာ ကိုဘသိန္း၏ တင္ပါးေျပာင္ေျပာင္ႀကီးေပၚသို႔ ခ်ိတ္ကာတင္လိုက္ၿပီး ေစာေစာကထက္ပင္ တိုး၍ ေကာ့ေပးေနျပန္သည္။ ေစာက္ရည္ၾကည္ေတြ အေတာ္ပင္ ႐ႊဲစိုေနၿပီျဖစ္ေသာ မခင္တိုး၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးေၾကာင့္ “စြပ္”ကနဲ “ႁပြတ္”ကနဲ “ဖြတ္”ကနဲ အသံေတြမွာလည္း တေျဖးေျဖး သိသိသာသာပင္ ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။
ျမဦးခင္မ်ာမွာေတာ့ ဆက္လက္၍ ၾကည့္ဖို႔ရာ မစြမ္းေတာ့ေပ။ သူ၏တကိုယ္လုံးရွိ အားအင္ေတြမွာလည္း ဘယ္ကိုေရာက္သြားသည္မသိ တကိုယ္လုံး ခ်ိနဲ႔ကာ ေနရသည္။ ဒါတင္မကေသး ရင္ထဲတြင္လည္း ဟာတာတာ ဆာတာတာျဖင့္ အသက္ရွဴရတာလည္း ရင္ေမာကာ ၾကပ္၍ေနရေလသည္။ ဒါ့အျပင္ ရင္ေတြလည္း တဒိန္းဒိန္းခုန္၍ေနၿပီး ကိုဘသိန္း၏ ေဆာင့္ခ်က္ေၾကာင့္ လႈပ္ခါ၍ ေနရေလေသာ မခင္တိုး၏ႏို႔အုံႀကီးေတြကိုပင္ ေျပး၍ ကိုင္လိုက္ခ်င္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ၏အာ႐ုံထဲတြင္လည္း ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို ျမင္ေယာင္၍ ေနရေလသည္။
ျမဦးသည္ ရပ္၍ေနရာမွ အသာပင္လွည့္၍ ေမွာင္ရိပ္ကိုခိုကာ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ အျပန္လမ္းခရီးတြင္ေတာ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ေျပာသည့္
“…..သူမ်ား သမီးရည္းစားေတြဆို သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္….”
ဆိုတာ ဒါကိုဘဲ ေျပာတာလား မသိ….. အို…. ဒါဘဲရွိတာဘဲ… ဒါကိုဘဲ ေျပာတာ ေသခ်ာပါတယ္။
ငါတို႔ ကိုဘသိန္းက မခင္တိုးကို လုပ္သလို ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို လုပ္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္။ သူေျပာတာ ဒါဘဲျဖစ္မွာပါ။ ေသခ်ာပါတယ္…။ အင္း…..ဒီညကေတာ့ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး နက္ျဖန္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဒါေပမဲ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္အိမ္က လူႀကီးေတြ ေဈးထဲတြင္ ဆိုင္သြားထြက္ၾကသျဖင့္ ေန႔ခင္းဘက္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ဘဲရွိမည္။ မနက္ျဖန္ ငါသြားျဖစ္ေအာင္သြားရမည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ အခုလည္း ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား သူ႔အိမ္ေရွ႕ဖက္ျဖတ္၍ ေလွ်ာက္ဦးမည္ဟုလည္း အရမ္းကို ႂကြတက္ေနေသာ ျမဦးက စဥ္းစားေတြးေတာကာ ထြက္လာခဲ့သည္။
အမွန္ေတာ့ ကိုဘသိန္းႏွင့္ မခင္တိုးတို႔သည္ ကိုဘသိန္းက အသက္ (၂၄) ႏွစ္၊မခင္တိုးက အသက္ (၂၂) ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သမီးရည္းစားျဖစ္ၾကသည္မွာ (၆) ႏွစ္မွ်ရွိခဲ့ၿပီး အခုလို လင္မယားမက် ျဖစ္ေနခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ပင္ ရွိေနၿပီဆိုသည္ကိုေတာ့ ျမဦးတစ္ေယာက္ မသိရွာပါေပ။
ျမဦးႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ သမီးရည္းစား(၂)ေယာက္တြင္ေတာ့ ျမဦးက(၁၇)ႏွစ္ေက်ာ္(၁၈)ႏွစ္အတြင္း၊ျမင့္ျမင့္ၾကည္က (၁၆)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သာရွိေနေသးသည္ကိုေတာ့ ျမဦးသည္ ျပန္လည္၍ မဆန္းစစ္ခဲ့မိေခ်။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ကာမကိစၥကို ယခုမွလက္တည့္စမ္းရန္ ႀကံ႐ြယ္႐ုံသာ ရွိၾကေသးၿပီး ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ပါးျဖဴျဖဴမို႔မို႔ေလးမ်ားကိုပင္ တခါဖူးကမွ် မေမႊးၾကဴခဲ့ဖူးေခ်။ အခုေတာ့ျဖင့္ အတုျမင္ အတတ္သင္ဆိုတာမ်ိဳးလို ျမဦးတစ္ေယာက္ တည္ၿငိမ္ေနေသာ သူ၏ရင္တြင္ ဂယက္လႈိင္းတို႔သည္ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ႐ိုက္ခတ္၍ေနရၿပီ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
………………………………………………………..
“….ျမင့္ျမင့္ၾကည္ …..ေရာ့….”
“……ဘာတုန္း….သံေခ်ာင္း…ရ..”
“…ျမဦးက နင့္ကို စာေပးခိုင္းလိုက္လို႔…”
“…..အံမယ္…..ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေပးစမ္းပါဦး….”
ျမင့္ျမင့္ၾကည္က သံေခ်ာင္းလွမ္း၍ ေပးေနေသာစာ႐ြက္ေခါက္ေလးကို လွမ္းယူ၍ စာ႐ြက္ေခါက္ေလးကို ျဖန္႔ကာ ဖတ္လိုက္ေလသည္။
“ ၾကည္ၾကည္…”
ကိုဦး ေန႔လည္(၁၂)နာရီ ၾကည့္အိမ္ကို လာခဲ့မယ္။ ၾကည္နဲ႔ (၂) ေယာက္ထဲ ေတြ႕ခ်င္တယ္…။
ဆက္ဆက္ေစာင့္ေနပါေနာ္…..
ခ်စ္တဲ့
“ကိုဦး”
စာ႐ြက္ေလးကိုဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ ၿပဳံး၍ ရယ္က်ဲက်ဲေလး လုပ္လိုက္သည္။
”…..ေအး…. လာခဲ့လို႔ေျပာလိုက္ သံေခ်ာင္း…။ ငါေစာင့္ေနမယ္..။ သူ႔ကို စာကူးခိုင္းစရာရွိတယ္….”
“…..ေအး…ေအး….ငါေျပာလိုက္မယ္….”
သူမ၏ေရွ႕မွ သံေခ်ာင္းထြက္သြားသည္ႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ စာ႐ြက္ေလးကို တခါျဖန္႔၍ ဖတ္ကာ ၿပဳံးလိုက္ျပန္သည္။ ၿပီးမွ စာ႐ြက္ေလးကို ေသခ်ာစြာျပန္၍ေခါက္ၿပီး သူမ၏လက္ကေလးျဖင့္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေလေတာ့သည္။
ရင္ထဲတြင္ ပီတိေတြ ဖုံး၍သြားခဲ့ရေသာ္လည္း ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ ျမဦးကို မယုံရဲေသး။ ဒါမ်ိဳး ျမဦးက မခ်ိန္းစဖူး အခ်ိန္းထူးလာသျဖင့္သာ သူမ၏ရည္းစား ျမဦးတစ္ေယာက္ အဆင့္ေတြတက္ကာ တိုးတက္လာၿပီဟု ေတြးလိုက္မိရင္း ပီတိျဖစ္ကာ ၿပဳံးမိျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါေပမဲ့လည္း ျမဦးက ေရာက္လာလွ်င္ ဘာေတြေျပာဦးမည္မသိ။ မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္၍ ခြင္တိုင္ခိုင္းၿပီး ျပန္သြားဦးမည္လား မသိ။ စဥ္းစားမိရင္း ျမင့္ျမင့္ၾကည္က ထပ္မံ၍ ၿပဳံးလိုက္မိျပန္သည္။ အဲေတာ့…
သူက (၂)ေယာက္ခ်င္း ေတြ႕ခ်င္တယ္တဲ့… ဘာမ်ားလဲ မသိဘူး။ ကိစၥမရွိဘူး ေန႔ခင္းဖက္ အိမ္တြင္ လူႀကီးေတြ တစ္ေယာက္မွမရွိ ေဈးထဲမွဆိုင္တြင္ ေရာက္ေနၾကမည္။ အင္း…(၂)ေယာက္ထဲ… (၂)ေယာက္ထဲ…….။
ထူးထူးဆန္းဆန္း ခ်ိန္းဆိုလာခဲ့ေသာ ျမဦး၏စာေၾကာင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ အေတြးႏုယ္ေတြ လြန္ေနမိပါေလေတာ့သည္။
……………………………………………………..
ညက ျမဦးတစ္ေယာက္ မခင္တိုးတို႔ၿခံထဲမွ ျပန္၍ထြက္လာခဲ့ၿပီး သူ၏အိပ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္ကာ အိမ္ေပၚသို႔ပင္ ျပန္၍မတက္ေတာ့ဘဲ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ အိမ္ဖက္သို႔လာကာ အိမ္ေရွ႕လမ္းမမွ ျဖတ္၍ေလွ်ာက္ရင္း ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို သူမ၏အိမ္ဖက္သို႔လွည့္၍ ၾကည့္ကာ ရွာေဖြၾကည့္မိသည္။ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ႐ုပ္သြင္ကို လတ္တေလာ အေတာ္ပင္ ေတြ႕ခ်င္ေနေလသည္။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း ဘာျဖစ္မွန္းမသိေပ။ ဒါေပမဲ့လည္း ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ တစ္အိမ္လုံးသည္ ေမွာင္မဲကာ တစ္အိမ္လုံး အိပ္၍ေနၾကေခ်ၿပီ။ ဒါေတာင္မွ ျမဦးက ဇြဲမေလွ်ာ့ေသးဘဲ သူမ၏အိမ္ေရွ႕သို႔ တစ္ေခါက္ ျပန္၍လွည့္လာကာ ျဖတ္၍ေလွ်ာက္ကာ ၾကည့္မိပါေသးသည္။
ျမဦးတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုေဝဒနာေတြ ကပ္ေရာက္စြဲညႇိလာသည္ဟု မဆိုသာ။ တစ္ညလုံးကို အိပ္၍မရႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ညဘက္ အေပါ့အပါး သြားခ်င္၍ထေတာ့ ေနာက္ေဖးက တံခါးကိုဖြင့္ရင္း မခင္တိုးတို႔အိမ္ဖက္ကိုပင္ သူသည္ ရပ္၍ၾကည့္ေနမိခဲ့ေသးသည္။
တစ္ညလုံး အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေသာ ျမဦးတစ္ေယာက္ မနက္မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္၍ေပ်ာ္သြားသျဖင့္ နံနက္(၈)နာရီေက်ာ္မွ အိပ္ရာကႏိုး၍ လာခဲ့သည္။ ဒီ့ေနာက္ လမ္းထိပ္ကိုထြက္ကာ သံေခ်ာင္းကိုရွာ၍ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ထံ စာသဝဏ္လႊာပါးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ စိတ္ခ်လက္ခ်ျဖင့္ အေမေပးလိုက္ေသာ မုန္႔ဘိုး(၅)ျပားျဖင့္ ဘာဘူႀကီးဆိုင္တြင္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သို႔ဝင္၍ ေသာက္ခဲ့ေသးသည္။ ေန႔လည္ (၁၂) နာရီ မထိုးမွီမွာပင္ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ အိမ္ရွိရာသို႔ ထြက္၍လာခဲ့သည္။
ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔အိမ္မွာ တိုက္ခံႏွစ္ထပ္အိမ္ျဖစ္သည္။ သူေရာက္သြားေတာ့ အိမ္ေရွ႕တံခါးမွာ အဆင္သင့္ဖြင့္ထားသျဖင့္ ခါတိုင္းလိုပင္ ျမဦးသည္ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေအာက္တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္၍ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ဘယ္သူမွမရွိ။ ျမဦးသည္ ေအာက္ထပ္တြင္ပင္ရွိေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ အိပ္ခန္းရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္၍လာခဲ့သည္။
ေရာက္ပါၿပီ ျမဦးတစ္ေယာက္၊ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ အိပ္ခန္းေရွ႕သို႔ ေရာက္ပါၿပီ။ တံခါးပိတ္ထားသျဖင့္ လက္ျဖင့္ အသာေလးတြန္းၾကည့္ေတာ့ တံခါး႐ြက္(၂)ခ်ပ္သည္ ေစ့ထားသျဖင့္ သူအသာအယာ တြန္းလိုက္သည္တြင္ ခပ္ဟဟေလး ပြင့္၍သြားသည္။
ေတြ႕ပါၿပီ။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို မွန္တင္ခုံေရွ႕တြင္ ထိုင္၍ အလွျပင္ေနသည္ကို။ ေရခ်ိဳးၿပီးခါစေတာ့ ဟုတ္မည္မထင္။ တံခါးဝကို ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလး ေနာက္ေက်ာေပး၍ ထိုင္ေနေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ထံသို႔ ျမဦး၏အၾကည့္ေတြက ေရာက္သြားၿပီး တခဏမွာပင္ မို႔မို႔ေလးေဖာင္း၍ေနေသာ သူမ၏ရင္အုံေလးႏွင့္ ကား၍အိေဖာင္းကာ ျပည့္တင္းေနေသာ သူမ၏တင္သားေတြဆီသို႔ ျမဦး၏အၾကည့္ေတြက ေ႐ြးခ်ယ္၍ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ရေလၿပီ။
မခင္တိုးေလာက္ေတာ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ ကိုယ္လုံးမဖြံ႕ၿဖိဳးေသးဘဲ သူ႔ဟာႏွင့္သူေတာ့ ကိုယ္လုံးမွာ အေတာ္ေလး လွ၍ေနသည္ဟု ျမဦးက မွတ္ခ်က္ခ် လိုက္မိရင္း ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ အိပ္ခန္းထဲသို႔ လွမ္း၍ ဝင္လိုက္ရာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကလည္း သူ႔ဆီသို႔လွည့္အၾကည့္ျဖင့္ ဆုံၾကေလသည္။
“…..လာ…ကိုဦး….ထိုင္ေလ….”
“….အင္း…”
အခန္းထဲတြင္ ထိုင္စရာေနရာရွာလိုက္ေတာ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္အိပ္သည့္ ကုတင္ေလး တစ္လုံးသာရွိသည္။ ျမဦးကလည္း အရင္ျမဦးမဟုတ္ေတာ့ ခပ္တန္းတန္းပင္ ဝင္၍ထိုင္လိုက္သည္။ ကုတင္ေလးေပၚသို႔ ျမဦးတစ္ေယာက္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကလည္း မွန္ေရွ႕မွထကာ သူရွိရာသို႔လာသည္။ ထိုသို႔လာရင္းမွပင္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္က…..
“……ကိုဦးက …….. ၾကည္ကို (၂) ေယာက္ထဲ ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆို…”
“…..အင္းေလ …. “
“…..ဘာျဖစ္လို႔လဲ…”
“…..တို႔ သမီးရည္းစားေတြဘဲဟာ (၂) ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွိတာေပါ့…..”
ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ ၿပဳံးစစေလးျဖစ္၍သြားရာကပင္ ျမဦး၏ ေဘးကုတင္ေပၚသို႔ သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးကို ထိုင္၍ခ်လိုက္ေလသည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ထံမွ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ သင္းရနံ႔တို႔သည္ ျမဦးဆီသို႔ တည့္တည့္မတ္မတ္ပင္ ဝင္ေရာက္၍လာရာက ျမဦး၏ရင္ကို ထိုးဆြ၍ေနေခ်ၿပီ။ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ရွိရာဖက္သို႔ ငဲ့ေစာင္းကာ ၾကည့္လိုက္မိသည္။
ဒီေန႔တြင္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တစ္ေယာက္ ခါတိုင္းေက်ာင္းတက္ ေက်ာင္းဆင္း သြားစဥ္ကထက္ပင္ ပို၍လွေနသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာကို ဂ႐ုတစိုက္ျဖင့္ အလွျပင္ထားပုံရေလသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏မ်က္ႏွာေလးက ငုံ႔လွ်က္ ကုတင္ေဘး ၾကမ္းျပင္ကို စူးစိုက္ကာၾကည့္ေနသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးသားမွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စကားမဆိုမိၾကေခ်။ အိမ္ႀကီးတစ္ခုလုံးကလည္း တိတ္ဆိတ္၍ ၿငိမ္သက္၍ေနသည္။ တခ်က္တခ်က္တြင္ အခန္းျပဴတင္းေပါက္မွ ဝင္၍လာေသာ ေလေျပေလးမ်ားသည္သာ ျမဦးႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ကို တိုးေဝွ႔ျဖတ္သန္းလွ်က္ရွိသည္။
ျမင့္ျမင့္ၾကည္ႏွင့္ ယွဥ္တြဲ၍ ထိုင္ေနရာက စိတ္ေတြလႈပ္ရွား၍ လာရေသာ ျမဦး၏လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ပုခုံးဆီသို႔ က်ေရာက္၍သြားရာက ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ႏုေထြးေသာ ပုခုံးလုံးလုံးေလးကို သူ၏လက္ဖဝါးျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း
“…..ၾကည္ ကိုဦးကို ခ်စ္လား….ဟင္…”
ျမဦး၏စကားသံက ပုံမွန္ထက္တုန္ခါ၍ ေနရသလိုျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ မို႔ေမာက္ေမာက္ေလး ျဖစ္၍ေနေသာ ေ႐ႊရင္ႏွစ္မႊာသည္လည္း နိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီေလးျဖစ္၍ေနသည္။ ျမဦး၏ တုန္လႈပ္လႈိက္ဖိုေသာ အေမးစကားကို ၾကားရစဥ္အခါမွာပင္ ရင္ထဲတြင္ ေႏြးကာသြားရေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ ျမဦးကိုလည္း အံၾသ၍သြားရသည္။ ဒါ့အျပင္ သူ၏စိတ္ထဲတြင္လည္း ေက်နပ္၍သြားရသည္။
“….အင္း….”
ဟု ျမင့္ျမင့္ၾကည္က တိုးတိုးေလး ေျဖလိုက္ရင္းကရီေဝေသာ မ်က္လုံးအစုံျဖင့္ ျမဦးကို လွည့္၍ၾကည့္လိုက္သည့္ခဏမွာပင္ ျမဦးႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔၏ မ်က္ႏွာႏွစ္ခုတို႔မွာ ထိလုမတတ္ ျဖစ္၍သြားခဲ့ရၿပီး မ်က္လုံးခ်င္းလည္း ဆုံစည္း၍ သြားခဲ့ရေပသည္။ က်န္ေနေသာ ျမဦး၏လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးေပၚသို႔ ထပ္မံ၍ က်ေရာက္လာခဲ့ရၿပီး ခဏမွာပင္ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ဆြဲယူကာ ဖက္လိုက္ရာက သူမ၏ေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔ ပါးမို႔ျဖဴျဖဴေလးမ်ားအား ေမႊးၾကဴလိုက္ေပေတာ့သည္။
ခ်စ္စရာ့အသြင္ မ်က္ႏွာေလးကို ေမာ့၍ေပးလိုက္မိရင္းကပင္ ရင္ထဲမွ ျပင္းျပလာေသာ ပီတိအဟုန္တို႔ေၾကာင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ ျမဦး၏ကိုယ္လုံးႀကီးကို ျပန္၍ဖက္တြယ္လိုက္မိသည္။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳး ဒီလိုအျပဳအမႈမ်ိဳးကို စိတ္ကူးယဥ္ကာ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရေလေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တစ္ေယာက္ သူမ၏ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြသည္ ျပည့္စုံခဲ့ရေပၿပီ။ သူမသည္ ျမဦးကိုလည္း နားမလည္ႏိုင္စြာျဖစ္ရလ်က္ အံၾသေက်နပ္၍လည္း ေနမိသည္။ ျမဦး နမ္းသည္ကို အားရေက်နပ္စြာ အနမ္းခံေနေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ပင္ ၿပဳံးေရာင္ေလးသန္း၍ ေနရေလသည္။ ျမဦးက ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကိုသာမက နဖူးဆံစပ္ေလးမ်ားႏွင့္ ေမးဖ်ားကေလးကိုပင္ ေမႊးၾကဴကာ နမ္းေနပါေသးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ျမဦးက သူ၏မ်က္ႏွာကိုအသာခြာကာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ မ်က္ႏွာေလးကို စိမ္းစိမ္းေလး တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေတာ့မွ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းေတြက ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ႏႈတ္ခမ္းလုံးလုံးေလးေတြေပၚသို႔ ဖိကပ္ကာ စုပ္နမ္းလိုက္ပါေတာ့သည္။
ႏွစ္ဦးစလုံး၏ အစိမ္းသက္သက္ရွိေလေသာ ေသြးသားတို႔သည္ ဟုန္းကနဲ ႏႈိးႂကြကာ ထ၍လာခဲ့ရေခ်ၿပီ။ ဒီလိုနမ္းရင္းမွပင္ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ကိုယ္လုံးေလးကို တေျဖးေျဖး အိပ္ယာေပၚသို႔ လွဲခ်ေပးလိုက္ရင္းမွ ျမဦးသည္ သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးကို တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ထားေနမိသလို ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကလည္း ျမဦး၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို အတင္းပင္ သိမ္းႀကဳံး၍ ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္မိပါသည္။ ၿပီးေတာ့လည္း အတုျမင္ အတတ္သင္ဆိုသလို ျမဦးသည္ သူဖိထားေလသည့္အတိုင္း သူ၏လက္ေတြက အၿငိမ္မေနဘဲ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ တကိုယ္လုံးကို ပြတ္သပ္ေန႐ုံမွ်မက တင္သားလုံးလုံး ေဖာင္းေဖာင္းေတြကိုပါ ဆုပ္နယ္၍ ေပးေနျပန္ပါသည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းပင္ သူမကိုယ္သူမ မသိ။ တကိုယ္လုံးဖ်ဥ္းကနဲ ရွိန္းကနဲျဖစ္ကာ ခံစားေနရာမွ တကိုယ္လုံး အားအင္ေတြဆုတ္ေလွ်ာ့၍လာရသလို ႏြမ္းနယ္၍လာရပါေလသည္။
ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ဝတ္၍ထားေလေသာ အက်ႌ ေလးေပၚမွာပင္ သူမ၏စူစူမို႔မို႔ ေ႐ႊရင္ႏွစ္မႊာကို ဖိကပ္ကာ နမ္းေနေလသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ျမဦးက ရင္ေစ့အက်ႌေလးကို ၾကယ္သီးေတြ တစ္လုံးခ်င္းျဖဳတ္ပစ္လိုက္ရာမွပင္ တဆက္တည္းမွာပင္ အငမ္းမရျဖစ္လွ်က္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေဘာ္လီအက်ႌ ေလးကို ၾကယ္သီးေတြ ဆက္၍ ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာေတာ့ ပက္လက္ေလးလွန္ကာ ရီေဝေသာ မ်က္လုံးေလးမ်ားျဖင့္ ျမဦးကိုၾကည့္လွ်က္ ေမာင့္မ်က္ႏွာ တစ္႐ြာထင္ဆိုတာလို ျမဦး ျပဳသမွ် ႏုရေတာ့မည့္အသြင္ျဖင့္ ၿငိမ္သက္၍ ပက္လက္ေလးလွဲေနသည္။ သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးတစ္ခုလုံးမွာ ၿငိမ္သက္၍ေနေသာ္လည္း သူမ၏အတြင္းစိတ္မ်ားမွာ လႈပ္ရွား၍ေနရသည္ဆိုသည္ကိုေတာ့ လက္ဖ်ားႏွစ္ဖက္ဆီမွာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ား၏ လက္ဆစ္ေလးမ်ားကို တစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ခ်ိဳးေနသည္ကို ျမင္ရျခင္းျဖင့္ သိသာႏိုင္ေလသည္။
ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေဘာ္လီအက်ႌမွ ၾကယ္သီးမ်ားမွာ အားလုံးျပဳတ္ထြက္၍သြားခဲ့ၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ ျမဦးသည္ သူမ၏ေဘာ္လီအက်ႌေလးကို လွန္၍တင္လိုက္ေလေတာ့ရာ ေဖာင္းမို႔မို႔ေလးျဖင့္ ႏို႔သီးေလးေတြ ကပ္၍ေနေသာ သူမ၏ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရစဥ္ခဏပင္ ျမဦးသည္ ငုံ႔၍ အတင္းပင္စို႔ပါေတာ့သည္။
“အို ” ကနဲ ျဖစ္သြားရေလေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ခင္မ်ာမွာေတာ့ ခံစားရခက္ ခက္လြန္းသျဖင့္ သူမ၏ေက်ာျပင္ေလးကို ေကာ့၍ေကာ့၍ေပးေနမိ႐ုံမွတပါး တစ္ျခား ဘာမွ်မတတ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
အဲ…. တျခား သူမ တတ္ႏိုင္တာတစ္ခုကေတာ့၊ သြယ္လွ်ျဖဴေဖြးေလေသာ သူမ၏လက္ေလးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ျမဦး၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို ေပြ႕ဖက္ကာထားျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူမ၏ မ်က္လုံးေလးေတြကလည္း စင္းေနေခ်ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ျမဦး၏လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ ထက္ေအာက္စုံဆန္ကာ ပြတ္သပ္ေပးေနပါေသးသည္။ ဒီမွာပင္ ျမဦးက ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေပါင္တံႏွစ္ဖက္ကို တဖက္ႏွင့္တဖက္သို႔ ကူးလိုက္သန္းလိုက္ျဖင့္လုပ္ကာ ေပါင္ရင္းမွေပါင္ဖ်ားနားသို႔ပါ စုံဆန္ကာ ပြတ္ေပးေနပါသည္။ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေပါင္လုံးႀကီးေတြမွာ အၿငိမ္ေန၍ မရေတာ့ပါ။ လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြပင္ ျဖစ္ေနရေခ်ၿပီ။
ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ႏို႔အုံေလးေတြကို တဖက္မွတဖက္သို႔ ေျပာင္းလွ်က္စို႔ေပးေနရင္းကပင္ ၿဗဳံးကနဲ ႀကဳံး၍ထလိုက္ရာမွ သူမ၏ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ဆြဲ၍မကာ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ သူသည္ အက်ႌကိုမခြၽတ္ေတာ့ဘဲ ပုဆိုးခါးပုံစကို ဆြဲျဖဳတ္ခ်လိုက္ရင္း သူမ၏ထဘီေလးကိုလည္း ခါးဆီသို႔ လွန္၍တင္လိုက္ေလေတာ့သည္။
“…..အို… ကိုဦး… ဘာ… ဘာလုပ္မလို႔လဲ…. မလုပ္နဲ႔ေလ… အို… အဟင့္…”
ျမင့္ျမင့္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဒီမွ်အထိ မရည္႐ြယ္ခဲ့႐ိုး အမွန္ပါ။ ဒီေလာက္အထိလည္း အရဲစြန္႔ရန္ မရည္႐ြယ္ခဲ့ေပ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေျပာဆိုသျဖင့္ ၾကားဖူးနားဝျဖစ္ကာ စိတ္ကူးယဥ္၍ ရင္ခုန္မိခဲ့ဖူးေလေသာ္လည္း ဒီလိုကိုယ္ေတြ႕ႀကဳံလာျပန္ေတာ့ ထိတ္လန္႔၍ မရဲတာအမွန္ပင္။ လက္ေလးက သူမ၏ထဘီေလးကို လွမ္း၍ဆြဲကာ အတင္းဖုံးရင္း ကမန္းကတန္း ျငင္းဆန္လိုက္ေပမဲ့လည္း မုန္ယိုေသာ ဆင္တစ္ေကာင္ပမာျဖစ္၍ေနေလေသာ ျမဦးကလည္း လုံးဝအေလွ်ာ့မေပးေတာ့သျဖင့္ သူမ၏ျငင္းဆန္မႈမ်ားသည္ အခ်ီးႏွီးျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။
တခဏအတြင္းမွာပင္ ျမဦးသည္ သူမ၏ ေျခေထာက္ေဖြးေဖြးေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားဟလိုက္ရာက တဆတ္ဆတ္ျဖစ္ေနေလေသာ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ အေမႊးႏုေလးမ်ား စိမ္း၍ေနကာ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေဖါင္းေဖါင္း ကစ္ကစ္ေလးျဖစ္၍ေနေသာ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုၾကားသို႔ ေတ့ကာ ဖိသြင္းေနေလသည္။
“…..အို…အို… ကို.. ကို….ဦး…”
ပထမဆုံး အေတြ႕အႀကဳံကလည္းျဖစ္၊ ရမက္ဆႏၵေတြကလည္း အဆမတန္ ျပင္းထန္ေနေလေတာ့ သူ၏လီးတန္ႀကီးမွာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ ဝင္၍ မသြားေလဘဲ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုကို ဟိုေထာက္ဒီထိုးျဖင့္ ျဖစ္ေနရသလို ေစာက္ပတ္ဝထိပ္နားရွိ ေစာက္ေစ့ေနရာေလးကိုလည္း လီးတန္ႀကီးထိပ္က ဖိ၍ဖိ၍ထိုးေနေလေတာ့ရာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တစ္ေယာက္မွာေတာ့ ဆက္၍ ျငင္းဆန္ရန္ပင္ သတိမရေတာ့ဘဲ ၾကက္သီးေတြ တဖ်န္းဖ်န္းထလွ်က္ရွိရာကပင္ မထူးေတာ့ပါဘူး ဒီလိုဆိုရင္ ဘယ္လိုေနမလဲဟူေသာ အေတြးျဖင့္ လက္တည့္စမ္းရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ရေပၿပီ။
ဟိုထိုးဒီေထာက္ျဖင့္ ျဖစ္ေနေလေသာ ျမဦး၏လီးတန္ႀကီးထိပ္က သူမ၏ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုအစပ္ေလးႏွင့္ ေစာက္ေစ့ေလးကိုပါ ဖိသိပ္ေနေတာ့ရာ သူမ၏ရမၼက္စိတ္ေတြကို တမင္ပင္ ထိုးဆြေနသလိုျဖစ္ေနၿပီး ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ “အို”ကနဲ….. ”အို”..ကနဲ ျဖစ္ကာ သိမ့္သိမ့္တုန္၍ ျဖစ္ေနရေလေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း သူမ၏ တကိုယ္လုံးသည္ ရွိန္းကနဲ ဖိန္းကနဲ ေႏြးကနဲ ေအးကနဲျဖင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ကာ ခံစားေနရေလသည္။
ျမဦး၏ နဖူးဆံစပ္တြင္လည္း ေခြၽးဥေလးမ်ား စိမ့္၍ထြက္လာခဲ့ေလၿပီ။ ျမဦးသည္ ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရာက သူ၏အက်ႌကိုဆြဲ၍ ခြၽတ္ပစ္လိုက္ေလသည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ သူ၏လက္တဖက္က သူမ၏ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ေဖါင္းေဖါင္းေလးမ်ားဆီသို႔ တုန္ရီစြာျဖင့္ လွမ္းလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ မရဲတရဲျဖင့္ ေဖာင္းအိေနေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုကို အသာေလး ၿဖဲလိုက္ေတာ့သည္။
“…အို….အစ္ကို…”
ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ သူမ၏မ်က္လုံးေလးႏွစ္လုံးကို စုံမွိတ္လိုက္ရင္း သူမ၏မ်က္ႏွာေလးကိုလည္း တဖက္သို႔ေစာင္းငဲ့ကာ လႊဲလိုက္ေလေတာ့သည္။ ေမႊးညႇင္းႏုေလးမ်ား စိမ္းျမျမျဖင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ေဖါင္းေဖါင္းေလးႏွစ္ခု ၿပဲဟသြားေလေသာအခါတြင္ေတာ့ နီရဲလွ်က္ အထပ္ထပ္အလႊာလႊာပမာျဖစ္၍ေနေလေသာ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားသည္ စိမ့္ထြက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေစာက္ရည္ၾကည္ေလးမ်ားေၾကာင့္ ေျပာင္လက္႐ႊမ္းစိုစြာျဖင့္ ထြက္ေပၚ၍လာခဲ့ရေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ထိပ္ဖက္တြင္ ေငါက္ေတာက္ေလး ျဖစ္၍ေနေသာ ေစာက္ေစ့ေလးကလည္း ရဲရဲနီ၍ အသဲယားစဖြယ္ ျဖစ္၍ေနေလသည္။
ေျပာင္တင္းကာ အရည္ၾကည္ေလးမ်ား စိမ့္၍ထြက္ေနေသာ ျမဦး၏လီးတန္ႀကီး ထိပ္ဖူးႀကီးသည္ သူမ၏ေစာက္ပတ္ဝအတြင္းသား ႏုႏုေလးမ်ားကို ပူေႏြးစြာျဖင့္ ေတြ႕ထိလာေတာ့ေလသည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ အသက္ကို ဝေအာင္ရွဴလိုက္ရင္းႏႈတ္ခမ္းေလးႏွစ္ခုကို တင္းတင္းေလးေစ့ကာ မာန္တင္းလိုက္မိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ရမၼက္ေဇာေတြျပင္းျပကာ စိတ္ေတြမထိန္းႏိုင္ေတာ့ေသာ ျမဦးသည္ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေစာက္ေခါင္းႏုႏုေလးထဲသို႔ တအားပင္ဖိ၍ သြင္းလိုက္ေလသည္။
“…..ျဗစ္… ျဗစ္… အား… အမေလး…. ေသပါၿပီ…. ကြၽတ္…. ကြၽတ္… ကြၽတ္…”
ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ သူမ၏ခါးေသးေသးေလးသာ ေကာ့တက္သြားသည္မဟုတ္။ သူမ၏ေက်ာျပင္ေလးသည္လည္း ေကာ့၍တက္သြားရေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ အသားေလးမ်ားသည္ တဆတ္ဆတ္ တုန္၍ေနၾကေလၿပီ။ သူမ၏ ေစာေစာက ေစာင္းငဲ့ထားေသာ မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ ေမာ့၍ကာလာေပမဲ့ မ်က္ႏွာလွလွေလးမွာ ရႈံ႕မဲ့၍ေနေလသည္။ ျမဦးသည္ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာျဖစ္သြားၿပီး ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖင့္ ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ျမဦးသည္ သတိရသြားၿပီး လီးတန္ႀကီးကိုဆြဲ၍ ခြၽတ္ေတာ့မယ္လုပ္ၿပီးမွ မခြၽတ္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ လီးတန္ႀကီး တစ္ေခ်ာင္းလုံးကို ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ တဆုံးသြင္းထားလွ်က္မွပင္ သူ၏ကိုယ္လုံးႀကီးကို ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ကိုယ္လုံးေပၚသို႔ ေမွာက္၍ခ်လိုက္ၿပီး သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးကို ေထြးေနေအာင္ဖက္ကာ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကို ဘယ္ျပန္ ညာျပန္ စို႔၍ေပးေနေလေတာ့သည္။
ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ အေတာ္ပင္ နာေအာင့္၍သြားရေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ နဂိုကပင္ ရမၼက္ထန္တဏွာႀကီးေသာ ဗီဇကပါလာ၍လားမသိ။ နာလြန္း၍ေအာ္ဟစ္ကာ ညီးတြားလိုက္ရေသာ္လည္း သူမ၏ ေအာ္ဟစ္ညီးတြားသံေလးအဆုံးတြင္ ထိုကဲ့သို႔ ေစာက္ေခါင္းထဲ နာက်င္၍ေအာင့္သြားကာ မခ်ိမဆန္႔ခံစားလိုက္ရသည္ကိုပင္ ရင္ထဲတြင္ ေက်နပ္၍သြားရသည္။ ထို႔ေနာက္ တဆက္တည္းမွာပင္ သူမ၏ခႏၶာကိုယ္တြင္းမွ ရမၼက္ေသြးမ်ားသည္ ပို၍ျပင္းထန္စြာ ထႂကြလာရေလသည္။ အရွက္တရားဆိုသည္ကေတာ့ သူမ၏ရင္ထဲတြင္လုံးလုံးလ်ားလ်ား ပင္မရွိေတာ့ေပ။ ၾကည့္ပါဦး ႏို႔စို႔ေနေသာ ျမဦးထံသို႔ သူမ၏ႏို႔ေတြကိုပင္ ေက်ာေလး ေကာ့ကာ ေကာ့ကာျဖင့္ ပင့္ကပ္ကာေပးေနသလို တတ္ကြၽမ္းမႈမရွိေသးသျဖင့္လည္း သူမ၏ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားသထက္ကားကာ ေစာက္ပတ္ေလးကို ျမဦး၏ လီးတန္ႀကီးအရင္းသို႔ အတင္းပင္ဖိကပ္၍ ေပးေနမိေခ်သည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကေတာ့ တဖက္က ျမဦး၏ေက်ာျပင္ႀကီးကို သိမ္းႀကဳံး၍ ဖက္ထားၿပီး က်န္လက္တဖက္က ျမဦး၏ဦးေခါင္းမွ ဆံပင္ေတြကို သြယ္လွ်ျပည့္ေဖါင္း၍ေနေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ ထိုးသြင္းကာ အားမလို အားမရျဖင့္ ထိုးဖြ၍ေနေလသည္။
ျမဦးမွာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ နာလြန္း၍ ေအာ္သျဖင့္သာ အရွိန္သတ္လိုက္ရေလသည္။ သူ၏စိတ္ေတြကေတာ့ အဆမတန္ ရမၼက္ေတြ ထန္ေနရေလသည္။ လိုးခ်င္စိတ္ေတြမ်ားလာေသာ ျမဦးက ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ အေျခအေနကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ”နာေသးလား” ဟုေမးရန္ စိတ္ထဲက ႀကံလိုက္ေပမဲ့လည္း ပါးစပ္က ေျပာမထြက္၊ ျမင္ရေသာ အေျခအေနကေတာ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တစ္ေယာက္ နာက်င္ပုံမရေတာ့။
ျမဦးသည္ သူမ၏ေစာက္ေခါင္းထဲမွ လီးတန္ႀကီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ခါးေလးမွာ ေကာ့၍ သူမ၏ေစာက္ပတ္ဝေလးမွာ လီးတန္ႀကီး ေနာက္သို႔ လိုက္ပါလာဟန္ပင္။ ၿပီးေတာ့မွ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ေသာ ျမဦးသည္ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ျပန္၍သြင္း၍ ေဆာင့္၍ ေဆာင့္၍ လိုးေလေတာ့သည္။ ျမဦး၏ေဆာင့္ခ်က္ေၾကာင့္ အင့္ကနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားရေသာ္လည္း မာေၾကာလြန္းေသာ လီးတန္ႀကီးေၾကာင့္ သူမ၏ေစာက္ပတ္ အတြင္းသားေလးမ်ားမွာ အီဆိမ့္၍သြားရသလို ရင္ထဲတြင္လည္း ေက်နပ္၍သြားရသည္။ ျမဦးကလည္း ညႇာတာရေကာင္းမွန္း မသိဘဲ အတင္းပင္ေဆာင့္၍ လိုးေပေတာ့ရာ ေစာက္ပတ္ အသစ္စက္စက္ ပါကင္ေလးျဖင့္ အလိုးခံေနေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္က နာက်င္မႈေတြကို ပူးတြဲခံစားေနရေပမဲ့လည္း ဒီလိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင့္တာကိုပင္ သူမ၏စိတ္ထဲတြင္ အားရေက်နပ္ ျဖစ္ေနရေလသည္။
ျမဦးကေတာ့ သူ၏ကိုယ္လုံးႀကီးကို သူမ၏ကိုယ္ေပၚမွႂကြကာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ကိုယ္လုံးေလးေဘး တဖက္တခ်က္ဆီတြင္ လက္ကိုေထာက္၍ စိတ္ထင္တိုင္း ေဆာင့္ေနသျဖင့္ ျမဦး၏ေဆာင့္ခ်က္မ်ားမွာ အထူးပင္ျပင္းထန္လွကာ ႏွစ္ဦးစလုံးမွာ တခါဖူးကမွ မႀကဳံခဲ့ဖူးေလေသာ ထူးျခားလွသည့္ အရသာကို တေမ့တေမာႀကီး ခံစားေနရေလသည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ စိတ္ထဲ ရင္ထဲတြင္လည္း ျမဦးကို ခင္တြယ္သည့္စိတ္ ခ်စ္တဲ့စိတ္မ်ား ပို၍ ပို၍လာရသလို ျမဦးကလည္း ျမင့္ျမင့္ၾကည္အေပၚတြင္ ၾကင္နာစိတ္မ်ား ခ်စ္စိတ္မ်ား ပို၍ ပို၍လာရေလေတာ့သည္။
မၾကာလိုက္ပါေခ်။ ျမဦး၏ လီးတန္ႀကီးက သူမ၏ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ အတင္းေဆာင့္ကာ လိုးသြင္းၿပီး ဖိကပ္လိုက္ခ်ိန္မွာပင္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကလည္း သူမ၏ေစာက္ပတ္ဝကို အတင္းပင္ ေကာ့တင္ေပးကာ သူတို႔ႏွစ္ဦးလုံး၏ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုသည္ တလြန္႔လြန္႔ တြန္႔၍ သြားရပါေလေတာ့သည္။
“ၿပိဳင္တူၿပီးလွ်င္ ေကာင္းႏိုင္ပါသည္။”
ၿပီးပါၿပီ။