အခန္း (၁)
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္းရွိ တည္းခိုခန္းတစ္ခု၏ ဧည့္ခန္းအတြင္းတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ တီးတိုးစကားေျပာေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္က အရပ္အနည္းငယ္ပုေသာ လူရည္သန္႔ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပထမလူထက္ အသက္အနည္းငယ္ႀကီးပုံရၿပီး လူေကာင္ထြားထြား၊ အသားညိဳညိဳ ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။
”အစ္ကိုညိဳကလည္း ဒါေလးေတာင္ ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူးလား။”
လူထြားႀကီးက အရပ္ပုပုလူကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေျပာသည္။
”ေဇာ္ႀကီးကလဲကြာ… ငါလည္း တစ္ေနကုန္ထြက္ၿပီး လိုက္ရွာေနတာပဲ အခုဟာက စီမံခ်က္ရွိလို႔တဲ့ကြ”
”ဟူး”
ေဇာ္ႀကီး ဆိုေသာ လူထြားႀကီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေလပူတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။
”ေဇာ္ႀကီးကလဲကြာ…. စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔ … ေနာက္တစ္ေခါက္ေတာ့ ရမွာပါကြာ…။ အရင္ အေခါက္ေတြကလည္း ငါရေအာင္ ရွာေပးခဲ့တာဘဲဟာ…”
ကိုညိဳဆိုေသာလူက ေလေျပထိုး၍ ေဇာ္ႀကီးကိုေဖ်ာင္းဖ်သည္။ ေဇာ္ႀကီးက ကုလားထိုင္ေနာက္မွီေပၚ လွန္၍တင္ထားေသာ သူ႔ေခါင္းကို ခါရမ္းလိုက္သည္။ ဒီကိစၥမ်ိဳးႏွင့္ ပတ္သက္လာလ်င္ ေဇာ္ႀကီးကို ေဖ်ာင္းျဖ၍ရမည္ မဟုတ္မွန္း ကိုညိဳ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ပဲခူးတိုင္း ေညာင္ေလးပင္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ ၾကာအင္းႀကီး႐ြာမွာေနေသာ လူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။
ေဇာ္ႀကီးက ႐ြာမွာ သစ္ခြဲစက္ရွိသည္။ ကိုညိဳက သူ႔မန္ေနဂ်ာ ျဖစ္သည္။ ေဇာ္ႀကီးက လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္ၿပီး ကိုညိဳက ကေလးႏွစ္ေယာက္အေဖ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္လလွ်င္ ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ ရန္ကုန္သို႔ တက္၍ ေပ်ာ္ပါးေနၾကျဖစ္သည္။ အခု သူတို႔ေပ်ာ္ပါးရာ ၾကက္ေလးေတြက ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္၍ ေနသည္။ ကိုညိဳ တစ္ေန႔ခင္းလုံး လွည့္ရွာတာေတာင္ တစ္ေယာက္မွ မရခဲ့ေပ။ ကိုညိဳ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္ေနသည္။ ေဇာ္ႀကီး သူ႔ အေပၚ ၿငိဳျငင္မွာလည္း ေၾကာက္သည္။ ပစၥည္းကလည္း ရွာမရ ျဖစ္ေနသည္။
ကုလားထိုင္ေနာက္မွီေပၚ လွန္တင္ထားေသာ ဦးေခါင္းအား ေဇာ္ႀကီးက ဆတ္ခနဲ ေထာင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဧည့္ခန္းေထာင့္ ေကာင္တာေဒါင့္မွ ေကာင္တာတြင္ တစ္ေစာင္ၿပီး တစ္ေစာင္ ကူးေရးေနေသာ တည္းခိုခန္းမန္ေနဂ်ာထံသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
”မန္ေနဂ်ာႀကီး”
တည္းခိုခန္းမန္ေနဂ်ာက ေဇာ္ႀကီးထံ လွမ္း၍ၾကည့္သည္။
”ခင္ဗ်ားတို႔ တည္းခိုခန္းမွာ ေတာ္ေတာ့္ကို လူရွင္းေနပါလားဗ်…။”
”ဟဲဟဲ .. ဟုတ္တယ္ဗ်..။ ဆရာတို႔ ဘာမ်ားလိုအပ္လို႔လဲ..။”
တည္းခိုခန္းမန္ေနဂ်ာက သူ႔မ်က္ႏွာမွ မ်က္မွန္ကိုခြၽတ္ရင္း ေဇာ္ႀကီးထံ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။
”ေအာ္ … ပ်င္းစရာေကာင္းေနလို႔ပါဗ်ာ…။ ေပ်ာ္စရာေလး ဘာေလးမ်ား မရွိဘူးလားလို႔ပါ။”
”အဟဲ…”
အသက္ ၄၀ ေလာက္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ တ႐ုတ္ကျပား မန္ေနဂ်ာက စဥ္းစားသလို တစ္ခ်က္လုပ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ…
”ဒီမွာက စီမံခ်က္ရွိတယ္ဗ်… ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္ရွင္းေနတာ။”
”ႀကံစမ္းပါဦးဗ်ာ…။ က်ဳပ္တို႔က ဧည့္သည္ေတြဆိုေတာ့ ဒီမွာက သိပ္ၿပီး ကြၽမ္းက်င္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်…။”
ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုညိဳက ဝင္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
”တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ဗ်…။”
”အင္း … ဆိုစမ္းပါဦး..။” ”ေျပာပါဦးဗ်…။”
ေဇာ္ႀကီးေရာ ကိုညိဳပါ ၿပိဳင္တူလိုလို ေမးလိုက္မိသည္။
”က်ဳပ္အသိတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ လုပ္မလုပ္ေတာ့ မသိဘူး။ သူက လုပ္စားေနတဲ့သူေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူ သေဘာတူလို႔ လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဈးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေတာင္းလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။”
”ဒါက အေရးမႀကီးပါဘူးဗ်ာ။ သားသားနားနားေတာ့ရွိတယ္ မဟုတ္လား။”
ေဇာ္ႀကီးက အားတက္သေရာ ေျပာသည္။
”ဟာ… သားနား႐ုံတင္ မဟုတ္ဘူး။ ေခ်ာလည္းေခ်ာတယ္။ ေတာင့္လည္းေတာင့္တယ္။ အသက္က ၂၅ ေလာက္ပဲ ရွိေသးတာ…။ အသားကလည္း ျဖဴျဖဴေလး….။”
”ဟုတ္ၿပီဗ်ာ..။ ခင္ဗ်ားရေအာင္သာ လုပ္လာခဲ့…။ ခင္ဗ်ားအတြက္လည္း က်ဳပ္သပ္သပ္ ထပ္ေပးဦးမယ္။”
”ရပါတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔က ဒီတည္းခိုခန္းရဲ႕ ေဖာက္သည္ေတြမို႔ က်ဳပ္က ကူညီတာပါ။”
ေဇာ္ႀကီးက သူ၏လက္ထဲမွ ေ႐ႊေရာင္ လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္သည္။
”အခုမွ သုံးနာရီပဲရွိေသးတာ… ဒီညမွီႏိုင္တာေပါ့။”
”သူသေဘာတူရင္ တစ္ခါထဲ ေခၚလာလို႔ရတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ စားေသာက္ၿပီးေတာ့သာ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနပါ။”
”ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ… ။ ဒါနဲ႔ မန္ေနဂ်ာႀကီးနဲ႔ သိေနတာၾကာၿပီ။ နာမည္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔မသိေသးဘူး။”
ကိုညိဳက လူရည္လည္သည္။ အေျပာအဆို ညက္သည္။
”က်ဳပ္နာမည္က တ႐ုတ္လို စိန္ေခ်ာင္း၊ ဗမာလို စိန္ျမင့္ လို႔ ေခၚတယ္။”
”ေအးဗ်ာ … က်ဳပ္တို႔နာမည္ေတြလည္း မွတ္ပုံတင္ထဲမွာ ေတြ႕ၿပီးေရာေပါ့။ ေအာင္ျမင္ေအာင္သာ လုပ္ခဲ့ပါဗ်ာ။ ေဇာ္ႀကီးက ခင္ဗ်ားအတြက္ ေဘာက္ဆူးေကာင္းေကာင္း ေပးမွာပါ။ ေအာ္ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔က ႏွစ္ေယာက္စလုံး အလုပ္လုပ္မွာေနာ္။ ခင္ဗ်ားကို ႀကိဳေျပာထားတာ… ဟဲ…ဟဲ။”
”ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ ခဏေနရင္ သြားလိုက္ပါ့မယ္။”
”ကဲ … ကိုညိဳ က်ဳပ္တို႔လည္း ထမင္းေလးဘာေလး ေစာေစာစီးစီး သြားၿပီး စားလိုက္ၾကရေအာင္လား။”
ေဇာ္ႀကီးက ေျပာေျပာဆိုဆို ထရပ္လိုက္သျဖင့္ ကိုညိဳကပါ ထရပ္လိုက္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလုံး တည္းခိုခန္း တံခါးဆီသို႔ ေလွ်ာက္၍ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
———————————————-
တိုက္ပ်က္အေဆာက္အဦးတစ္ခု ၊ ပတ္လည္ကာရံထားေသာ နံရံေတြက အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ၿပိဳက်၍ အေပါက္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ ထိုေနရာမ်ားကို ဝါးတားပ႐ုဟုေခၚေသာ ပလတ္စတစ္ အျပာေရာင္မ်ားႏွင့္ ကာထားသည္။ တိုက္ပ်က္တြက္ အမိုးမရွိ၍ ဝါးလုံးတန္းထိုးကာ အေပၚမွ တာလပတ္ (တာေပၚလင္)စ အစိမ္းေရာင္ႀကီးကို မိုး၍ထားသည္။ ထိုတာလပတ္မွာ ေဆးေရာင္မ်ား ျပယ္ေနၿပီျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ အေပါက္ေတြေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။
ထိုတိုက္ပ်က္အေဆာက္အဦးမွာ ပုဇြန္ေတာင္ေဈးအနီးတြင္ရွိၿပီး ထိုတိုက္ပ်က္အတြင္းတြင္ေတာ့ ေယာက်္ားမိန္းမ၊ ကေလးလူႀကီး စုစုေပါင္း (၈) ေယာက္တိတိ ရွိေသး၏။ အားလုံးေသာ လူသားမ်ားမွာ ေဟာင္းႏြမ္း၍ အေရာင္မေပၚေတာ့သည့္ အဝတ္အစားမ်ားကို ဝတ္စားထားၾကၿပီး အခ်ိဳ႕က ထင္းမီးဖိုႏွင့္ ထမင္းခ်က္ေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က တိုက္ပ်က္ေရွ႕ရွိ ေရဘုံဘိုင္တြင္ အဝတ္ေလွ်ာ္ေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ တိုက္ပ်က္ၾကမ္းခင္းတြင္ တုံးလုံးပက္လက္ လွဲေနၾကသည္။
အားလုံးထဲတြင္ ထူးျခားသည္ကေတာ့ အသက္ ၂၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ ေခ်ာေခ်ာေလးႏွင့္ ပါတိတ္ပြင့္႐ိုက္ အစိမ္းေရာင္ဝမ္းဆက္ေလးကို ဝတ္ထားၿပီး ဆံပင္ကို ေနာက္တြဲေလး ထုံးထားကာ သနပ္ခါးအေဖြးသားေလးႏွင့္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးျဖစ္ကာ ၈ ႏွစ္သားေလာက္ရွိေသာ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ကို သနပ္ခါးလိမ္းေပးေနသည္။
”ေဒၚေလး သမီးတို႔နဲ႔ တစ္သက္လုံး ေနသြားပါလား။”
”ေအာ္… ေနခ်င္တာေပါ့ ကေလးေလးရယ္…။ ေဒၚေလးမွာလည္း ကိစၥဝိစၥေတြ ရွိေသးတယ္။”
”ဒါဆို ေဒၚေလး ဘယ္ေတာ့ျပန္မွာလဲဟင္…။”
သူ႔ကို သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနပုံရေသာ ကေလးမေလးအား စိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။
”အင္း … တစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာဦးမယ္ ထင္တာပဲကြယ္…။”
သူမ၏ အသံက တိမ္ဝင္သြားၿပီး ၾကည္လဲ့ဝိုင္းစက္ေနေသာ သူမ၏ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးမ်ားတြင္ မ်က္ရည္မ်ားဝဲလာသည္။
”ပြမ္… ပြမ္….. ပြမ္….”
တိုက္ပ်က္ႀကီးေရွ႕မွ ကားဟြန္းသံ ၾကားလိုက္ရသည္။ ပါတိတ္ဝမ္းဆက္ႏွင့္ မိန္းကေလးက လွမ္း၍ၾကည့္လိုက္သည္။ အငွားလိုက္သည့္ တကၠစီကားေလးတစ္စီး ရပ္လိုက္ၿပီး ကားေခါင္းခန္းတံခါးပြင့္၍ တ႐ုတ္ကျပားတစ္ေယာက္ ဆင္း၍လာသည္။
”ဟင္… အစ္ကိုစိန္ျမင့္”
ပါးစပ္မွ ေရ႐ြတ္လိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ပါတိတ္ဝမ္းဆက္ႏွင့္ မိန္းကေလးက အျပင္သို႔ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ ကားေလး ျပန္၍ေမာင္းထြက္သြားသည္။
”လာ အစ္ကိုစိန္ျမင့္ အထဲဝင္ပါဦး…”
”မဝင္ေတာ့ဘူး ေ႐ႊရည္ …. အထဲမွာေျပာလို႔ မေကာင္းဘူး”
”ဘာမ်ားလဲ…”
ႏွစ္ေယာက္စလုံး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၾကသည္။
”ဟိုတစ္ခါ နင္ေျပာတဲ့ ကိစၥေလ။”
ေ႐ႊရည္ စဥ္းစားသလိုလုပ္ရင္း မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး နီရဲသြားသည္။ စိန္ျမင့္ကလည္း စကားကိုျဖတ္၍ ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ အခ်ိဳးက်လွပေနေသာ ခႏၶာကိုယ္အား တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။
”အင္း… ေျပာေလ… အစ္ကိုစိန္ျမင့္”
”ငါတို႔ တည္းခိုခန္းမွာ တည္းခိုေနၾက ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ပဲ..။ လူရည္သန္႔ေတြပါ။”
”ႏွစ္ေယာက္ေတာင္လား။”
”ဟုတ္တယ္။”
”ဗ႐ုတ္ေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။”
”မဟုတ္ပါဘူး။ ငါကလည္း နင့္ကို ေတြ႕တဲ့လူနဲ႔ လႊတ္ေပးပါ့မလားဟာ။ နင္ငါ့ကို ေျပာထားတာေတာင္ ၾကာေနၿပီပဲဟာ။”
”တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္ေနသလိုပဲ…။”
”ငါကေတာ့ အတင္းမတိုက္တြန္းခ်င္ဘူး။ နင့္ဟာနင္ စဥ္းစား။”
ေ႐ႊရည္ဆိုေသာ မိန္းကေလး အနည္းငယ္မွ် ေတြေဝသြားၿပီး ေခါင္းငုံ႔ကာ စဥ္းစားေနသည္။ စိန္ျမင့္က သူမကို အကဲခတ္၍ေနသည္။ ခဏေနေတာ့မွ ေ႐ႊစင္ရဲ႕ ေခါင္းေလး ျပန္ေမာ့လာသည္။
”လုပ္မယ္ အစ္ကိုစိန္…။ ကြၽန္မမွာ ေ႐ြးစရာလမ္း မရွိဘူး။ ဒီမွာတစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနရဦးမွာ။ အထဲက လူအတြက္လည္း ေငြကလိုေသးတယ္။ ကြၽန္မမွာပါလာတဲ့ လက္ဝတ္လက္စားေတြကလည္း ကုန္ၿပီ။ နားကပ္တစ္ရံပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဒီနားကပ္ကလည္း အထဲကလူ ျပန္ထြက္လာရင္ ရင္းႏွီးစားဖို႔ ေငြခ်န္ထားရဦးမွာ။”
”ေအးေအး… ။ ဒါဆို တည္းခိုခန္းကို ည (၈) နာရီေလာက္ ေရာက္ေအာင္လာခဲ့။”
”ဟုတ္… ဟုတ္ကဲ့။”
”ငါသြားမယ္ ေ႐ႊရည္….။”
ေကာင္မေလးက ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ၿပီး သူ႔ေရွ႕မွ ထြက္သြားေသာ တ႐ုတ္ကျပားစိန္ျမင့္၏ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ရင္း ေတြးေတာေနမိသည္။
————————————————-
ေ႐ႊရည္က ကြမ္းၿခံကုန္းသူ ၊ ပုစြန္ဒိုင္ ငါးဒိုင္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာသမီး ျဖစ္သည္။ သူတို႔ဒိုင္က ကုန္ထမ္းတဲ့ေကာင္နဲ႔ လိုက္ေျပးလို႔ မိဘေတြက အေမြျပတ္ ေၾကျငာၿပီး ပစ္ထားခဲ့သည္။
အိမ္ေထာင္က်တာမွ တစ္ႏွစ္မျပည့္ေသး။ လင္ျဖစ္သူက ဖဲဝိုင္းမွာ အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္ (၂) ႏွစ္ က်သြားသည္။ အင္းစိန္ေထာင္ထဲတြင္ ျဖစ္သည္။ ခ်ဳပ္ရက္က ၆ လေလာက္ရွိေတာ့ အင္းစိန္ကို ေရာက္သြားတာ အခု ၆ လေလာက္ရွိၿပီး ဒီကတည္းက ေ႐ႊရည္ ရန္ကုန္ကို လိုက္ပါလာခဲ့သည္။
ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ အရင္က သူတို႔ငါးဒိုင္တြင္ အလုပ္လုပ္ဖူးေသာ မိသားစုႏွင့္ ေတြ႕သည္။ ထိုမိသားစုက ပုဇြန္ေတာင္ေဈးတြင္ ငါးေရာင္းသည္။ နဂိုကတည္းက သေဘာေကာင္းေသာ ေ႐ႊရည့္ကို ခင္ၿပီးသား ျဖစ္ေနေသာ ထိုမိသားစုက သူတို႔ႏွင့္ အတူေနရန္ တိုက္ပ်က္ႀကီးတြင္ ေ႐ႊရည္ကို ေခၚထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ေ႐ႊရည္ လမ္းေဘးတြင္ ရပ္ေနရာမွ တိုက္ပ်က္ႀကီးဘက္သို႔ ျဖည္းညင္းစြာ ျပန္၍ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အမွန္ေတာ့ ေ႐ႊရည္မွာ စိန္ျမင့္၏စကားကို ၾကားရကတည္းက ရင္ေတြခုန္ေနမိသည္။ လင္ရၿပီး တစ္ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးခ်ိန္တြင္ လင္က ေထာင္က်သြားၿပီး အခု လင္ႏွင့္ခြဲေနရတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ လူကၿငိမ္ေနေပမဲ့ ေသြးသားေတြက ၿငိမ္ေနတာမဟုတ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ခ်ိဳးႏွိမ္ထားခဲ့ရသည္။
အခု စိန္ျမင့္ေျပာစကားေတြအရ ညၾကရင္ ေယာက်္ားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ကာမစပ္ယွက္ရေတာ့မည္ကို အေသအခ်ာ သိလိုက္ရၿပီျဖစ္၍ ေ႐ႊရည္၏ ေသြးသားေတြက လႈပ္ရွားဆူပြက္၍ လာေခ်ၿပီျဖစ္သည္။
————————————————-
အခန္း (၂)
ေစာ္ရလာၿပီဆိုေတာ့ ေဇာ္ႀကီးနဲ႔ ကိုညိဳတို႔ အထူးအခန္းကို ငွား၍ ေျပာင္းလိုက္ၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အရက္ကေလးကလည္း တျမျမႏွင့္ ခပ္ေထြေထြေလး ျဖစ္သည္။
ည (၉) နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ တည္းခိုခန္းမန္ေနဂ်ာ တ႐ုတ္ကျပား စိန္ျမင့္က အခန္းတံခါးေခါက္၍ ေ႐ႊရည္ကို အခန္းထဲ သြင္းေပးလိုက္သည္။ ကိုညိဳက ေ႐ႊရည္၏ တစ္ကိုယ္လုံးကို အားရပါးရၾကည့္ၿပီး မန္ေနဂ်ာစိန္ျမင့္ႏွင့္အတူ အခန္းျပင္သို႔ထြက္သြားသည္။
ေဇာ္ႀကီးကလည္း အခန္းတံခါးကို ေလာ့မခ်ပဲ ပိတ္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာေလးငုံ႔ကာ ခပ္႐ို႕႐ို႕ေလး ရပ္ေနေသာ ေ႐ႊရည့္တစ္ကိုယ္လုံးကို သိမ္းႀကဳံးၿပီး ၾကည့္လိုက္သည္။ ငယ္ငယ္ႏုႏု ေခ်ာေခ်ာေလး၊ တင္သားတစ္ေတြက တလုံးတခဲႀကီး ေဖာင္းတင္းေနသလို ရင္သားအစုံကလည္း ထြားထြားမို႔မို႔ ရွိလွသည္။ ၾကည့္႐ုံႏွင့္ ေဇာ္ႀကီး လီးေတာင္လာၿပီ။
”လာ… ထိုင္ေလ..။”
ေဇာ္ႀကီးက ေလာကြတ္စကားဆိုသည္။ အခန္းထဲတြင္က ထိုင္စရာ ကုလားထိုင္မရွိ။ ဒီေတာ့ ေ႐ႊရည္မွာ ေမြ႕ယာထူႀကီး ခင္းထားေသာ ကုတင္ေစာင္းတြင္ မရဲတရဲေလး တင္ပလႊဲ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ေဇာ္ႀကီးမွာ အရက္ခိုးေဝေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ေ႐ႊရည္အား ၾကည့္ရင္း သူမထိုင္ေနရာအနီးသို႔ တိုးကပ္လိုက္သည္။
”နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ ကေလးမ။”
”ေ႐ႊရည္လို႔ ေခၚပါတယ္။”
ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေလး ျပန္ေျပာရင္း ေ႐ႊရည္၏ ငုံ႔ထားေသာ မ်က္ႏွာေလးက ေမာ့၍လာသည္။ ေဆးမဆိုးဘဲ နီရဲေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းလုံးလုံးေလးႏွစ္လႊာက ခပ္ဟဟေလးႏွင့္ မ်က္နက္ဝန္း ဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြက ၾကည္လဲ့၍ေနသည္။
ေ႐ႊရည္၏ မ်က္ႏွာေလး ေမာ့၍အလာတြင္ေတာ့ ေဇာ္ႀကီး၏ မ်က္ႏွာႀကီးက ငုံ႔၍က်လာရင္း သူမႏႈတ္ခမ္းေတြကို ငုံ႔၍ တစ္ခ်က္စုပ္နမ္းလိုက္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ေပြ႕ဖက္လိုက္သည္။ ေ႐ႊည့္ရဲ႕ ကိုယ္လုံးျပည့္ျပည့္ အိအိေလးကို သူ႔ကိုယ္လုံးႀကီးနဲ႔ ဖိကာ တစ္ျဖည္းျဖည္း ေမြ႕ယာထူႀကီးေပၚသို႔ ဖိခ်လိုက္သည္။
“အို … အစ္ကိုႀကီး… အင့္အင့္…”
ေဇာ္ႀကီးက ေ႐ႊရည့္ကိုယ္ေပၚက အက်ႌေလးကို ခြၽတ္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ ေအာက္မွ ေဘာ္လီအတြင္းက ရင္သားျဖဴျဖဴ အိအိေလးေတြက ဝင္းဝင္းဝါဝါပင္ ေပၚထြက္လာေတာ့သည္။ ေဇာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ေ႐ႊရည့္ ႏို႔ႀကီးေတြကို ေဘာ္လီေပၚကပင္ ႏႈတ္ခမ္းအစုံျဖင့္ ဖိကပ္၍ နမ္းစုပ္၍သာမက သြားနဲ႔လည္း တဇတ္ဇတ္နဲ႔ ျမည္ေအာင္ ကိုက္လိုက္ေတာ့ ေ႐ႊရည့္ ခင္မ်ာ ထြန္႔ထြန္႔လူး၍ ေနေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ေဇာ္ႀကီးရဲ႕ လွ်ာႀကီးက ေဘာ္လီအက်ႌအတြင္းမွ ျပည္လွ်ံထြက္ေနေသာ သူမရဲ႕ ႏို႔အုံႏွစ္လုံးၾကားသို႔ အတင္းပင္ထိုးထည့္ကာ ယက္ေတာ့သည္။
ေ႐ႊရည္မွာ ေဇာ္ႀကီးရဲ႕ လွ်ာၾကမ္းႀကီးရဲ႕ အထိအေတြ႕ေတြေၾကာင့္ ရင္သားမို႔မို႔တစ္စုံမွာ ေကာ့တက္လာသည္အထိ မခ်ိမဆန္႔ ခံစားေနရေတာ့သည္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေ႐ႊရည္မွာ သူမ၏ ေက်ာေအာက္သို႔ လက္ေလးတစ္ဖက္ ထိုးထည့္၍ ေဘာ္လီအက်ႌ ၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ကာ ေဘာ္လီကို တပါတည္း ခြၽတ္ေပးလိုက္ရင္း မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို စုံမွိတ္၍ ထားလိုက္သည္။ ဝင္းအိ၍ ဝက္သားေပါက္စီ အ႐ြယ္ပမာဏေလာက္ရွိေသာ သူမ၏ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးမွာ ဝင္းကနဲ ေပၚထြက္လာေတာ့သည္။
ေဇာ္ႀကီးက ရင္သားေဖြးေဖြးတစ္စုံကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ၿပီး ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို အလယ္မွာ ပူးကပ္သြားေအာင္ ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့သည္။ ရင္သားမွာ ထြားလြန္းေသာေၾကာင့္ ႏို႔သီးေခါင္းႏွစ္လုံးမွာ လက္ႏွစ္လုံးေလာက္ပဲ ျခားေတာ့သည္။ ေဇာ္ႀကီးက သူမ၏ ႏို႔သီးႏွစ္ခုလုံးကို ပါးစပ္ထဲ တစ္ခါတည္းထည့္၍ စုပ္လိုက္ၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ လွ်ာနဲ႔ ထိုး၍ထိုး၍ ယက္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။ ေ႐ႊရည့္ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွ တအင္းအင္း ညည္းသံေလးမ်ား ေပၚထြက္လာေတာ့သည္။
ေ႐ႊရည္မွာ လွ်ာျဖင့္ ထိုးယက္လိုက္ေသာ ဒဏ္ေၾကာင့္ ႏို႔သီးေလးမ်ား တလႈပ္လႈပ္ ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာပင္ သူမရဲ႕ ေပါင္တန္ႀကီးမ်ားမွာလည္း စုလိုက္ကားလိုက္ တက္လိုက္ေျမႇာက္လိုက္ျဖင့္ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္၍ေနေလသည္။
ေဇာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ေ႐ႊရည့္ ႏို႔သီးေခါင္း နီညိဳညိဳေလးေတြကို ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာျဖင့္ စုပ္ရင္း လွ်ာျဖင့္လည္း ပြတ္သပ္ယက္ေပးေနေတာ့ရာ ခံစားမႈအရွိန္အဟုန္ေတြက တက္သည္ထက္ တက္လာကာ ေ႐ႊရည့္ လက္ေလးတစ္ဖက္က ထမီစေလးကို ဆြဲ၍ ျဖည္လိုက္ေတာ့သည္။ ေ႐ႊရည္ တင္ပါးေလးကို အသာႂကြရင္း ေပါင္ဖ်ားထိ ထမိန္ကိုေရာက္ေအာင္ ဆြဲခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေျခေထာက္ကို အသာေကြးၿပီး ထမိန္အစြန္းေလးကို ေျခေထာက္ႏွင့္ညႇပ္ကာ ထဘီကို ကြင္းလုံးခြၽတ္လိုက္ေတာ့သည္။ ေ႐ႊရည္တစ္ေယာက္ အဝတ္မပါေတာ့ပဲ မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္း ျဖစ္သြားၿပီ။
ေဇာ္ႀကီးက ကိုယ္ကိုႂကြ၍ထိုင္လိုက္ၿပီး ေ႐ႊရည္၏ ဝတ္လစ္စလစ္ ကိုယ္လုံးေလးကို အာသာငမ္းငမ္းျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ရာက သူမမ်က္ႏွာေလးကို အၾကည့္လိုက္တြင္ ေ႐ႊရည္ႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆုံသြားေတာ့သည္။ ေဇာ္ႀကီးကို ၾကည့္ေနေသာ ေ႐ႊရည္က ႏွစ္လိုဖြယ္ အၿပဳံးေလး ၿပဳံးျပလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ ျဖဴေဖြးသြယ္လ်ေသာ လက္ေလးေတြက ေဇာ္ႀကီး၏ ရင္ဘတ္ဆီသို႔ လွမ္းလိုက္ၿပီး သူမ၏ ဝတ္လစ္စလစ္ ျဖစ္ေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာေလးကို တစ္ခ်က္ေစာင္းလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေဇာ္ႀကီးရဲ႕ အက်ႌၾကယ္သီးေတြကို သြယ္လ်ေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားနဲ႔ တစ္လုံးခ်င္းစီ ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ေဇာ္ႀကီးရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း အလုပ္ရႈပ္လို႔ေနသည္။ လက္တစ္ဖက္က သူမရဲ႕ ႏို႔ျဖဴျဖဴဝင္းဝင္းေလးေတြကို တရစပ္ ညႇစ္ေပးေနသလို က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္ကလည္း ေ႐ႊရည္ရဲ႕ ျပည့္တင္းၿပီး ေဖာင္းကားေနတဲ့ တင္သားစိုင္ႀကီးေတြကို ဆုပ္နယ္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ ေဇာ္ႀကီးရဲ႕ အက်ႌၾကယ္သီးေတြကို တစ္လုံးခ်င္းစီ ျဖဳတ္ေပးေနေသာ ေ႐ႊရည့္လက္ကေလးေတြ ကတုန္ကယင္ျဖစ္လာၿပီး ပါးစပ္ကလည္း ညည္းသံေလးေတြ ထြက္လာသည္။
ေဇာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ တင္ပါးကို ပြတ္သပ္ေနေသာ လက္ကို အေမႊးေလးေတြ လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ ေပါက္ေနတဲ့ ေ႐ႊရည့္ အဖုတ္ေလးဆီသို႔ ေျပာင္းလိုက္သည္။ ေ႐ႊရည္ အဖုတ္ေလးက ျဖဴေဖြးႏုအိေနသည္။ ေယာက်္ားနဲ႔ ေဝးေနတာ ၾကာလို႔လည္း အဖုတ္ေလးက ၿပဲအာမေနပဲ ခပ္တင္းတင္းေလး စိကပ္ေနသည္။
ေဇာ္ႀကီး ေ႐ႊရည္ရဲ႕ အဖုတ္ေလးကို ခပ္႐ြ႐ြေလး ပြတ္လိုက္ အစိေလးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ညႇစ္လိုက္ လုပ္ေပးေနသည္။ ေ႐ႊရည္တစ္ေယာက္ ပါးစပ္က ခပ္တိုးတိုးေလးညည္းၿပီး မ်က္ခြံေလးမ်ားက ေမွးစင္းလာသည္။ ေ႐ႊရည္ စိတ္ကိုထိန္းၿပီး ေဇာ္ႀကီးရဲ႕ အက်ႌၾကယ္သီးေတြကို အျမန္ၿပီးေအာင္ ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ေဖာင္းထစ္ေနေသာ ေဇာ္ႀကီးရဲ႕ ရင္အုပ္ႀကီးကို တပ္မက္စြာ ပြတ္သပ္ေပးေနမိသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ေဇာ္ႀကီးရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းက ေ႐ႊရည့္ အဖုတ္အတြင္းသားေလးထဲကို အသာေလး ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လက္မနဲ႔ အစိေလးကို ဖိၿပီးပြတ္ေပးလိုက္ရာ ေ႐ႊရည့္ခင္မ်ာ အင့္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ကိုယ္လုံးတီး ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလးမွာ ျဖတ္ကနဲ ပက္လက္လန္သြားေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမအဖုတ္ေလးမွာလည္း မို႔သထက္မို႔လာၿပီး အရည္ၾကည္ေလးမ်ားျဖင့္ စို႐ႊဲေနေတာ့သည္။
ေဇာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ပုဆိုးကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္ၿပီး ၾကယ္သီးေတြ ျပဳတ္ေနေသာ အက်ႌကိုပါ တစ္ခါတည္း ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး အဝတ္အစားေတြမရွိေတာ့ပဲ ကိုယ္တုံးလုံး ျဖစ္သြားၾကၿပီ။
ေထာင္မတ္ေနေသာ ေဇာ္ႀကီးရဲ႕ လိင္တန္ႀကီးကို ေ႐ႊရည္ မသိမသာ ခိုးၾကည့္လိုက္ရင္း ရင္ထဲဖိုသြားသည္။ လူက အသားညိဳေသာ္လည္း အတန္ႀကီးက ျဖဴေဖြးၿပီး ထိပ္ဖ်ားက ရဲလို႔ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ အတန္ႀကီးရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားမွာ မွဲ႔နက္ႀကီးတစ္လုံးကလည္း ရွိေသးသည္။
ေ႐ႊရည္ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာသျဖင့္ တံေတြးတစ္ခ်က္ မ်ိဳခ်လိုက္ၿပီး မ်က္လုံးေလးကို အသာမွိတ္ကာ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေဇာ္ႀကီးက သူမ၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ကုတင္ေစာင္းဖက္သို႔ ဆြဲရင္း သူကပါ ကုတင္ေအာက္သို႔ ဆင္းလိုက္သည္။
ဘယ္ပုံစံႏွင့္ လုပ္ေတာ့မည္ကို သိလိုက္ေသာ ေ႐ႊရည္က သူမ၏ ကိုယ္လုံးတီးေလးကို ကုတင္ေပၚတြင္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္၍ လွဲေပးလိုက္ရာ ကားစြင့္ေဖာင္းတစ္ေနေသာ သူမ၏ တင္သားႀကီးမ်ားက ကုတင္ေစာင္းေပၚတြင္ တင္၍ေနေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမရဲ႕ ေပါင္တံရွည္ႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းကို အလိုက္သင့္ပင္ ကားေပးလိုက္သည္။
ေဇာ္ႀကီးက ေ႐ႊရည္ေပါင္တန္စင္းစင္း ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားမွာ အလိုက္သင့္ပင္ ရပ္လိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္ကို ေ႐ႊရည့္ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးေပၚမွာ တင္၍ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားကို ခပ္သာသာေလး ပြတ္ေပးလိုက္သည္။ ေ႐ႊရည္စိတ္ေတြ ထႂကြလာၿပီး ေဇာ္ႀကီးရဲ႕ အတန္ႀကီးကို လက္ဖဝါးေလးနဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ကာ သူမအဖုတ္အကြဲေၾကာင္းေလးတစ္ေလွ်ာက္ အစုန္အဆန္ပင္ ပြတ္ေပးလိုက္သည္။ လိင္တန္ထိပ္ဖူးႀကီးက အစိေလးကို ထိထိမိမိပင္ ပြတ္တိုက္သြားေတာ့ ေ႐ႊရည္ ကုတင္ေပၚသို႔ ေနာက္ျပန္လဲက်သြားေတာ့သည္။
”အစ္ကိုရယ္… ညီမကို လုပ္ေပးပါေတာ့ေနာ္…။”
ေ႐ႊရည္တစ္ေယာက္ ရမက္စိတ္ေတြ ထႂကြလာၿပီး သူမကို လုပ္ေပးဖို႔ပင္ ႏႈတ္မွထုတ္ေဖာ္ၿပီး ေတာင္းဆိုလာေတာ့သည္။ ေဇာ္ႀကီးလည္း အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ပဲ လိင္တန္ႀကီးကို ေ႐ႊရည့္အဖုတ္ဝေလးမွာေတ့ၿပီး ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး တစ္ခ်က္ ေဆာင့္သြင္းလိုက္ေတာ့သည္။
လိင္တန္ႀကီးက ႐ုတ္တရက္ ေဆာင့္ဝင္လာေသာေၾကာင့္ ေ႐ႊရည့္ခင္မ်ာ အင့္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး ခါးေလးပင္ ေကာ့တက္သြားေတာ့သည္။ ကာမစပ္ယွက္ျခင္းမျပဳတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီျဖစ္လို႔ အဖုတ္အတြင္းသားေလးမ်ားက တင္းၾကပ္စီးပိုင္ေနသည္။ အဖုတ္ကေလးက က်ဥ္းလွသည့္အျပင္ ဝင္လာတဲ့ အတန္ႀကီးကလည္း ႀကီးလွတာမို႔ ေ႐ႊရည္တစ္ေယာက္ နာက်င္တဲ့ ေဝဒနာေလးတစ္ရပ္ကို ခံစားလိုက္ရသည္။
ေဇာ္ႀကီး သူ႔လိင္တန္ကို အဆုံးထိ ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ခါးကိုေကာ့ကာ တစ္ခ်က္ထဲ ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္။
”ဒုတ္… ”
ေဇာ္ႀကီးအတန္ႀကီးက ေ႐ႊရည့္သားအိမ္ေခါင္းကို သြားေဆာင့္သည္။
”အား…. နာတယ္ အစ္ကို…။ ”
ေ႐ႊရည္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာေလးမဲ့ကာ သနားစဖြယ္ ေတာင္းပန္ရွာသည္။ ေ႐ႊရည့္ ေတာင္းပန္သံက ေဇာ္ႀကီးအတြက္ သနားဖို႔မေကာင္းပဲ ရမက္ေသြးတို႔ကို ပိုမိုႂကြလာေစသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေဇာ္ႀကီး သူ႔အတန္ႀကီးကို အဖ်ားနားထိဆြဲ၍ ထုတ္လိုက္ၿပီး အားကုန္ေဆာင့္ေတာ့ရာ တဖြတ္ဖြတ္ ျမည္သံႏွင့္အတူ ေ႐ႊရည့္ထံမွ “အမေလး… အဟင့္အဟင့္” ျမည္သံေလးကလည္း တစ္ခန္းလုံး ဆူညံေနေတာ့သည္။
ေ႐ႊရည့္ အဖုတ္ေလးထဲမွ အရည္ၾကည္မ်ားကလည္း ႐ႊဲနစ္၍ ထြက္လာသည္မွာ အိပ္ယာခင္းကိုပင္ အကြက္လိုက္ႀကီး ျဖစ္ေစေတာ့သည္။ ေဇာ္ႀကီးေဆာင့္သမွ် ေ႐ႊရည္က ကုတင္ေစာင္းမွ ဖင္ႀကီးကို ေကာ့၍ ေကာ့၍ခံသည္။ ခဏအၾကာ ခံ၍ေကာင္းသထက္ ေကာင္းလာစဥ္မွာပင္ ေဇာ္ႀကီးက သူ႔လိင္ေခ်ာင္းႀကီးကို တဆုံးဆြဲ၍ ခြၽတ္လိုက္သည္။
”ႁပြတ္ …. အင္…. အို”
အရသာပ်က္သြားေသာ ေ႐ႊရည္က ဟင္ကနဲ အံ့ၾသစြာျဖင့္ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္စဥ္မွာပင္ သူမ၏ရင္ထဲ ဒိန္းကနဲခုန္၍ တုန္လႈပ္အံ့ၾသသြားရသည္။ ေ႐ႊရည္ ေတြ႕လိုက္ရသည္ကေတာ့ ေဇာ္ႀကီး၏ေဘးတြင္ ရပ္ေနေသာ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖင့္ အရပ္ပုပု လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ထိုသူက ကိုညိဳဆိုေသာ လူတစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ေ႐ႊရည္၏အၾကည့္က ကိုညိဳရဲ႕ လိင္တန္ႀကီးဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ရင္ထဲတြင္ တင္းကနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ လူကသာ ပုတာ၊ လိင္တန္ႀကီးက ႀကီးၿပီး အရွည္ႀကီးျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အဖ်ားႀကီးကလည္း ေကာ့ေနေသးသည္။ နီရဲရဲ ဒစ္ဖ်ားထိပ္တြင္ အရည္ၾကည္ေတြစို႔ေနသည္။
ေဇာ္ႀကီးက ေဘးဖယ္ေပးလိုက္ေတာ့ ကိုညိဳက ေ႐ႊရည့္ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားထဲ ဝင္လာကာ သူ႔အတန္ႀကီးကို အဖုတ္ေလးထဲသို႔ ထိုးေဆာင့္၍ သြင္းလိုက္သည္။
”အ…. အမေလး… ကြၽတ္… ကြၽတ္…”
ေ႐ႊရည္ ခါးေကာ့တက္သြားကာ မ်က္ႏွာေလး ရႈံ႕မဲ့သြားသည္။ ကိုညိဳက ခပ္သြက္သြက္ေဆာင့္၍ လိုးေနသလို ေဇာ္ႀကီးကလည္း ေဘးမွေန၍ငုံ႔ကာ သူမရဲ႕ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ စို႔ေပးေနေလသည္။
ေ႐ႊရည္လည္း အားက်မခံပင္ လက္ေလးတစ္ဖက္ျဖင့္ အရည္ေတြနဲ႔ စို႐ႊဲၿပီး ေျပာင္လက္ေနေသာ ေဇာ္ႀကီးရဲ႕ အတန္ႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္ညႇစ္ရင္း ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ လုပ္ေပးလိုက္သည္။ ကိုညိဳရဲ႕ အတန္ထြားထြားႀကီးကလည္း အဖုတ္အတြင္းသားထဲကို ခ်ိတ္နဲ႔ဆြဲသလို ထိထိမိမိ ပြတ္ဆြဲေနေသာေၾကာင့္ ေ႐ႊရည္မွာ တဟင္းဟင္းနဲ႔ ျဖစ္လာေတာ့သည္။
ခဏအၾကာတြင္ ကိုညိဳက သူ႔အတန္ႀကီးကို အၿပီးတိုင္ ဆြဲထုတ္လိုက္ရာ ေဇာ္ႀကီးမွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေ႐ႊရည့္ေပါင္ၾကားထဲသို႔ ေရာက္လာၿပီး လိင္တန္ႀကီးကို အဖုတ္ေလးထဲ ေဆာင့္သြင္းၿပီး အားရပါးရ ခပ္သြက္သြက္ႀကီးပင္ ေဆာင့္၍ လိုးေတာ့သည္။ ထိုအခါ ကိုညိဳက ေဘးမွေန၍ သူမႏို႔သီးေခါင္း နီညိဳညိဳေလးေတြကို လက္မနဲ႔ လက္ညိဳးၾကားမွာ ခပ္နာနာေလးေျခရင္း ႏို႔ႏွစ္လုံးကို အားရပါးရ ညႇစ္ေနျပန္သည္။
ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း ကာမဆက္ဆံေနရတဲ့ ေ႐ႊရည္တစ္ေယာက္ ကာမအရသာေတြ တဝႀကီး ခံစားေနရေတာ့သည္။ တစ္ေယာက္က အားရပါးရ ေဆာင့္လိုးလိုက္၊ ၿပီးခါနီးေတာ့ အတန္ႀကီးကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္က အားရပါးရ လာလိုးလိုက္ျဖင့္ ေ႐ႊရည္မွာ တစ္ခ်ီၿပီးတစ္ခ်ီ ၿပီးေနရာ လူလည္း ေမ်ာ့ေမ်ာ့ပင္ က်န္ေတာ့သည္။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီး ကာမအရသာ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္ကာ ေကာင္းဦးမည္မသိ။ ေ႐ႊရည္ကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေက်နပ္သြားသည္အထိ အလိုးခံရင္း ဘဝမွာ တစ္ခါမွ မရဖူးတဲ့ ကာမအရသာကို တဝႀကီးခံစားရန္ ဆုံးျဖတ္ထားပါေတာ့သည္။
————————————————-
အခန္း (၃)
ေဇာ္ႀကီးရဲ႕ နာမည္အရင္းက ေဇာ္လင္း ျဖစ္သည္။ အရင္က လက္သမားဆရာ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ သစ္စက္အေသးေလးတစ္ခု ေထာင္ခဲ့ရာမွ အစျပဳကာ ႐ြာတြင္ ေၾကးရတက္ စာရင္းဝင္လာသူ ျဖစ္သည္။ သူက လူပ်ိဳႀကီးလည္းျဖစ္ျပန္၊ သားေကြၽးမႈ၊ မယားေကြၽးမႈေတြ မရွိဘဲ ကုန္က်စရိတ္နည္းကာ သူမ်ားထက္ ေငြပိုၿပီး စုႏိုင္ခဲ့သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေဇာ္ႀကီးမွာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းပင္ ေျပလည္ၿပီး စီးပြားတက္လာခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ေဇာ္ႀကီးႏွင့္ ကိုညိဳက နဂိုထဲက ႐ြာမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သည္။ ေသာက္ေဖာ္စားဖက္ေတြလည္း ျဖစ္သည္။ ကိုညိဳက ေဇာ္ႀကီးထက္ အသက္ေလးႏွစ္ ပို၍ႀကီးသည္။ အရင္က ႐ြာရွိ သမဝါယမဆိုင္တြင္ စာေရးလုပ္ဖူးသည္။ အတန္းပညာေလးလည္း အသင့္အတင့္ရွိသည္။
ေဇာ္ႀကီး သစ္စက္တည္ေတာ့ ကိုညိဳက ႐ုံးျပင္ကႏၷားကိစၥေတြအားလုံး လိုက္ၿပီးလုပ္ေပးသည္။ ေနာက္ၿပီး ေဇာ္ႀကီးသစ္စက္တြင္ စာရင္းဇယားေတြ ဝိုင္းကူလုပ္ေပးရင္း တျဖည္းျဖည္း မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ကိုညိဳက အေရးပါလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ကိုညိဳမွာ ေဇာ္ႀကီးလိုမ်ိဳး လူပ်ိဳလူလြတ္ မဟုတ္ေပ။ ခင္စန္းၾကည္ဆိုေသာ သူ႔ထက္ အသက္ ၇ ႏွစ္ေလာက္ငယ္ေသာ မိန္းမႏွင့္ အသက္ ၄ ႏွစ္ႏွင့္ အသက္ ၂ ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္လည္း ရွိေသးသည္။ ေဇာ္ႀကီးက သစ္စက္တည္ေတာ့ ၿခံဝိုင္းအက်ယ္ႀကီး တစ္ခုဝယ္ၿပီး ထိုၿခံက်ယ္ႀကီးထဲတြင္ သစ္စက္တည္႐ုံသာမက ႏွစ္ထပ္ေျခတံရွည္အိပ္ႀကီး တစ္လုံးကို ေဆာက္ၿပီး အိမ္ေပၚထပ္တြင္ ေဇာ္ႀကီးကေနၿပီး ေအာက္ထပ္တြင္ ကိုညိဳတို႔မိသားစုက ေနေလသည္။
ကိုညိဳတို႔မိသားစုတြင္ ကိုညိဳႏွင့္ သူ႔မိန္းမ ကေလးႏွစ္ေယာက္အျပင္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္အ႐ြယ္ ကိုညိဳ၏ခယ္မ ခင္စန္းေထြးဆိုေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လည္း ရွိေလသည္။ စန္းေထြးက ကိုညိဳတို႔မိသားစု၏ အိပ္ဗာဟီရ အလုပ္ေတြကို ဝိုင္း၍လုပ္ေပး႐ုံမက ေဇာ္ႀကီး၏ အဝတ္အစားေတြကိုပါ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးရသည္။ ေဇာ္ႀကီးအတြက္ ထမင္းဟင္းကိုေတာ့ ကိုညိဳတို႔က ခ်က္ေပးရေလသည္။
————————————————-
ဒီေန႔ ႐ြာထဲတြင္ အလႉရွိ၍ သစ္စက္ဝိုင္းဆရာကအစ အလုပ္သမားေတြအဆုံး အကုန္လုံး အလႉမွာ ဝိုင္းကူလုပ္ေပးေနရသျဖင့္ သစ္စက္ပိတ္လိုက္ရသည္။ ေဇာ္ႀကီးလည္း အလႉမွာ ထမင္းသြားစားၿပီး တေရးတေမာ အိပ္ပစ္လိုက္မည္ဟု ရည္႐ြယ္ကာ အိမ္ေပၚတက္ခဲ့သည္။ အိမ္အေပၚထပ္ကိုတက္ေသာ ေလွကားက အိမ္ေဘးမွေန၍ သီးျခားလုပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။
အေပၚထပ္ေရာက္ေတာ့ ေဇာ္ႀကီးက အက်ႌကို ခြၽတ္ပစ္လိုက္ၿပီး သူ႔ခါးမွ ပုဆိုးအသစ္ကိုလည္း အေဟာင္းတစ္ထည္နဲ႔ လဲဝတ္ကာ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ခင္း၊ ေခါင္းအုံးတစ္လုံးခ်ၿပီး လွဲလိုက္သည္။ ထူးထူးျခားျခား တစ္အိမ္လုံး တိတ္ဆိတ္ေနသည္ကို ေဇာ္ႀကီး သတိထားမိလိုက္သည္။ ကိုညိဳ႕ကေလးႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္ေနသည္မသိ။ ခင္စန္းေထြးကေတာ့ အလႉတြင္သြားၿပီး လုပ္ကိုင္ေပးေနသည္ထင္သည္။
သူအေပၚထပ္ကို တက္လာတုန္းက…. ဟုတ္သည္။ ေအာက္ထပ္တံခါး ဖြင့္ထားသည္။ ၿပီးေတာ့ အထဲမွ စကားေျပာသံလိုလိုလည္း ၾကားရသည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ ကိုညိဳတို႔လင္မယား ရွိေနေၾကာင္း ေတြးမိလိုက္သည္။
ေဇာ္ႀကီး လွဲေနရာမွ ကပ်ာကယာထ၍ သူအိပ္ေသာ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခင္းထားေသာ ဖ်ာကို ေဘးဘက္မွေန၍ အသာလွန္လိုက္ရာ ၾကမ္းခင္းပ်ဥ္ႏွစ္ခ်ပ္ဟ၍ ျဖစ္ေပၚေနေသာ အေပါက္ေလးတစ္ေပါက္ ေပၚလာသည္။ ထိုအေပါက္မွတစ္ဆင့္ ေဇာ္ႀကီး ေအာက္ထပ္သို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။
သူထင္သည့္အတိုင္းပင္။ ေအာက္ထပ္က ကိုညိဳတို႔ လင္မယား အလုပ္ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ သူတို႔လင္မယား အလုပ္ျဖစ္တိုင္းလိုလို ေဇာ္ႀကီး ဒီအေပါက္မွေန၍ ေခ်ာင္းေနၾကျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေဇာ္ႀကီးၾကည့္ခ်င္သည္က ခင္စန္းၾကည္ အလိုးခံတာကိုျဖစ္သည္။
ခင္စန္းၾကည္မွာ ဖင္ႀကီးတင္ႀကီးေတြ တလုံးတခဲႀကီးႏွင့္ ရည္ရည္ကလည္း ေခ်ာေမာကာ ခံၿပီေဟ့ဆိုရင္လည္း အဝတ္အစားေတြ အကုန္ခြၽတ္ၿပီး ခံေလ့ရွိသည္။ ကိုညိဳနဲ႔လုပ္တိုင္း ခင္စန္းၾကည္တစ္ေယာက္ ပက္ပက္စက္စက္ပင္ အေပးေကာင္းလွသည္ျဖစ္ရာ ေဇာ္ႀကီးက ခင္စန္းၾကည္ခံတာကို မလြတ္ရေအာင္ ေခ်ာင္းေနၾကျဖစ္သည္။
ဒီလိုေခ်ာင္းလိုက္တိုင္းလည္း ေဇာ္ႀကီးမွာ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ႏွင့္ လက္ႏွင့္ပင္ ဂြင္းတိုက္ပစ္လိုက္ရသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ကိုညိဳမရွိတုန္း ခင္စန္းၾကည္ကို ဖန္ၿပီးစားဦးမည္ဟု ေဇာ္ႀကီး စိတ္ထဲမွာ ေတးထားလိုက္သည္။
အခုလည္း ခင္စန္းၾကည္ ကိုညိဳ႕အေပၚကေန အားရပါးရ တက္ေဆာင့္ေနတာကို ၾကည့္ရင္း အေတာ္ႀကီး မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ျဖစ္လာသည္။ သူ၏ လိင္တန္ကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ကာ အငမ္းမရပင္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနရသည္။
ခင္စန္းၾကည္ရဲ႕ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက ျဖဴေဖြးၿပီး အယ္ေနသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေမြးထားတာမို႔ အနည္းငယ္ တြဲက်ေနသည္မွအပ အျပစ္ဆိုဖြယ္ရာမရွိ။ ခင္စန္းၾကည္တစ္ေယာက္ တင္ပါးႀကီးကို ပင့္ကာပင့္ကာနဲ႔ ကိုညိဳ႕အတန္ႀကီးေပၚမွာ တက္ေဆာင့္ေနသည္။ ကိုညိဳကလည္း ခင္စန္းၾကည္ရဲ႕ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ေအာက္ကေနၿပီး လက္နဲ႔ ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္နယ္ေနသည္။
တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုညိဳ ခင္စန္းၾကည္ကို ေအာက္ဆင္းခိုင္းလိုက္ၿပီး ပက္လက္လွန္ကာ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ေဘးကားခိုင္းလိုက္သည္။ ခင္စန္းၾကည္ ပက္လက္လွန္ၿပီး သူမရဲ႕ ေပါင္တံရွည္ရွည္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေဘးသို႔ၿဖဲကားလိုက္ေတာ့ အေမႊးအမွ်င္မရွိပဲ ဖားခုံညႇင္းႀကီးသဖြယ္ ခုံးထေနတဲ့ အဖုတ္ႀကီးက ေပၚထြက္လာသည္။ အေပၚထပ္က ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ့ ေဇာ္ႀကီးမွာေတာ့ ခင္စန္းၾကည္ရဲ႕ အဖုတ္နီညိဳညိဳႀကီးကို ၾကည့္ရင္း သြားရည္တျမားျမားနဲ႔ တက္လိုးခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚေနသည္။
ကိုညိဳလည္း ႏွာမႈတ္သံတရႈးရႈးျပဳရင္း ခင္စန္းၾကည့္ရဲ႕ ေပါင္ၾကားထဲမွာ ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး သူ႔လိင္တန္ႀကီးကို ခင္စန္းၾကည္ရဲ႕ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးထဲထည့္ကာ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲၿပီး အားရပါးရပင္ လိုးေတာ့သည္။ ကိုညိဳရဲ႕ ဆီးခုံနဲ႔ ခင္စန္းၾကည္အဖုတ္တို႔ ႐ိုက္မိသံက တဖတ္ဖတ္ ေပၚထြက္ေနသည္။ အခ်က္ေလးဆယ္ေလာက္ အားရပါးရ ေဆာင့္ၿပီးေတာ့ ကိုညိဳတစ္ေယာက္ အားကနဲ ခပ္တိုးတိုးေအာ္ရင္း ခင္စန္းၾကည္ေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ကာ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္နဲ႔ ၿပီးသြားေတာ့သည္။
ေဇာ္ႀကီးမွာ ေအာက္ထပ္သို႔ ငုံၾကည့္ေနရာမွ ပက္လက္လွန္လိုက္ၿပီး ခင္စန္းၾကည္ရဲ႕ ကိုယ္လုံးေလးကို ျမင္ေယာင္ကာ သူ႔အတန္ႀကီးကို ပြတ္သပ္ရင္း တစ္ခ်က္ခ်င္း ဂြင္းတိုက္ေနေတာ့သည္။ ထိုအခိုက္ ေဘးေလွကားမွ အေပၚသို႔ တက္လာေသာ ေျခသံကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ေဇာ္ႀကီး နားစြင့္လိုက္သည္။ တျဖည္းျဖည္း ေျခသံက ေလွကားထိပ္သို႔ ေရာက္လာသည္။
”ဦးေလး…. ဦးေလး”
ခင္စန္းေထြးရဲ႕ အသံမွန္း ေဇာ္ႀကီးသိ၍ အခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထိုအခိုက္ ကိုညိဳတို႔လင္မယား ခ်ိဳင့္ေတြပလုံးေတြ ကိုင္ၿပီး ၿခံျပင္သို႔ ထြက္သြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကေလးေတြကို သူ႔ေယာကၡမအိမ္မွာ သြားေခၚရင္း အလႉအိမ္က ဟင္းေတြ သြားသယ္တာျဖစ္ေၾကာင္း ေဇာ္ႀကီး ေတြးမိလိုက္သည္။
”ဦးေလး.. ေလွ်ာ္ရမဲ့ အဝတ္ေတြေပးဦး….. ကြၽန္မ အဝတ္ေလွ်ာ္မလို႔…”
”ေအး…. ဒီမွာလာယူဟာ….”
ခင္စန္းေထြးကို ေဇာ္ႀကီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထဘီရင္လ်ားေလးႏွင့္ ရင္ဘတ္ေလးက ျဖဴဝင္း၍ေနသည္။ ခင္စန္းေထြးက သူ႔အစ္မျဖစ္သူ ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ တူသည္။ အခုအ႐ြယ္ေလးႏွင့္ပင္ တင္ေတြရင္ေတြက အပ်ိဳႀကီးဖားဖားေတြကို မွီေနၿပီ။
ခင္စန္းေထြးကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိရင္း ေဇာ္ႀကီးရဲ႕ စိတ္ေတြ ပိုၿပီးထႂကြလာေတာ့သည္။ ခင္စန္းေထြးက ဟိုတစ ဒီတစ ျဖစ္ေနေသာ အဝတ္ေတြကို ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ပုံသည္။ ၿပီးသြားေတာ့မွ ခါးေလးကုန္းၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚရွိ အဝတ္ေတြကို တစ္ထည္ခ်င္းေကာက္၍ အစီအရီ ထပ္ေနသည္။
ေနာက္ကၾကည့္ေနေသာ ေဇာ္ႀကီးရဲ႕ စိတ္ေတြ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ ကုန္းထားေသာ ဖင္သား လုံးလုံးက်စ္က်စ္ ကားကားႀကီးရဲ႕ ေအာက္ဖက္ၾကားသို႔ ေဇာ္ႀကီးရဲ႕ လက္တစ္ဖက္ကို ဆတ္ကနဲ ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး အဖုတ္ေလးကို ဇိကနဲ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
”အမေလး”
အပ်ိဳမေလး ခင္စန္းေထြး လန္႔သြားၿပီး ခါးေလးကို ျဖတ္ကနဲ ဆန္႔၍ ေကာ့တက္သြားသည္။ သူမတစ္ကိုယ္လုံး ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္သြားကာ အသက္ရွဴမွားသြားစဥ္မွာပင္ ေဇာ္ႀကီးက သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ေစြ႕ကနဲေပြ႕ကာ သူေစာေစာက အိပ္ရန္ ခင္းထားေသာ ဖ်ာေပၚသို႔ တင္လိုက္ၿပီး စန္းေထြးကို အေပၚကေန အုပ္မိုး၍ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုလုံးကို အတင္းနမ္းေလေတာ့သည္။
”ဦး… ဦးေလး…. မလုပ္… နဲ႔ …. ဟာ…. အို…… လႊတ္ပါ….. အာ….. ဟာ….”
ခင္စန္းေထြး ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ႐ုန္းေနရာမွ တကိုယ္လုံး တရွိန္းရွိန္း တဖိန္းဖိန္း ျဖစ္လာရသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေဇာ္ႀကီးက သူမရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို ငုံခဲလိုက္ရင္း လက္တစ္ဖက္ကို ခင္စန္းေထြးရဲ႕ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ ထိုးသြင္းလိုက္ေလသည္။ ရင္ဘတ္မွာ စည္းထားတဲ့ ထဘီစေလးက ျပဳတ္ထြက္မသြားေပမဲ့ ေအာက္ဖက္မွ ထဘီစကေတာ့ ခါးဆီသို႔ လန္တက္ကာ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလုံး ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ဖင္ေျပာင္ေလးျဖစ္ကာ အဖုတ္နီနီရဲရဲေလးရဲ႕ အဝမွပင္ အရည္ၾကည္ေလးေတြ စိမ့္ထြက္လာတာကို ေတြ႕ရသည္။
ပို၍ အတင့္ရဲလာေသာ ေဇာ္ႀကီးက ခင္စန္းေထြးရဲ႕ ရင္ဘတ္မွာ စီးေႏွာင္ထားတဲ့ ထဘီစကိုပါ ဆြဲျဖဳတ္ကာ ထဘီကို ကြင္းလုံးခြၽတ္ပစ္လိုက္ေလသည္။ ခင္စန္းေထြး ဝတ္လစ္စလစ္ ျဖစ္သြားၿပီ။ ခင္စန္းေထြးတစ္ေယာက္ တကိုယ္လုံး ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းမသိ ႐ုန္းကန္ဖို႔ အားအင္ေတြ မရွိေတာ့သည့္အျပင္ ႐ုန္းကန္ခ်င္စိတ္ မရွိေလာက္ေအာင္ ႏြမ္းနယ္ႏုံးခ်ိ၍ ေနေတာ့သည္။
ခင္စန္းေထြး မ်က္လုံးေလးမွိတ္ကာ ရင္ဘတ္ေလး နိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီႏွင့္ ေမာ၍ေနသည္။ ခင္စန္းေထြးရဲ႕ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးက စူစူမို႔မို႔ေလးျဖစ္ကာ ေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔ေလး လုံးတက္ေနသည္။ ေဇာ္ႀကီးရဲ႕ ပူေႏြးေသာ လွ်ာႀကီးက ခင္စန္းေထြးရဲ႕ ႏို႔အုံထိပ္မွာ ကပ္ေနေသာ နီနီရဲရဲ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ထိုးၿပီးေကာ္ကာ ယက္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ခင္စန္းေထြးခင္မ်ာ တကိုယ္လုံး ဖ်င္းကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး တြန္႔သြားရေတာ့သည္။
ေဇာ္ႀကီးက သူမရဲ႕ တင္းတင္းေလး စူထြက္ေနေသာ ႏို႔အုံေလးကို လက္နဲ႔ ကိုင္ၿပီး စို႔လိုက္သည္။
”အ… အ… ဟင့္….”
ခင္စန္းေထြး ရင္ဘတ္ေလး ေကာ့တက္လာၿပီး မ်က္ႏွာေလး ရႈံ႕မဲ့သြားေတာ့သည္။ ေဇာ္ႀကီးက ခင္စန္းေထြးရဲ႕ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကို တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံး ေျပာင္း၍ စို႔ေပးရင္း သူ႔ခါးမွပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ေဇာ္ႀကီးက ေကာင္မေလးရဲ႕ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို လက္ျဖင့္မလိုက္ရင္း သူမရဲ႕ ကိုယ္လုံးေပၚမွာ ပိေနတဲ့ သူ႔ကိုယ္လုံးႀကီးကို အသာႂကြ၍ထကာ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားတြင္ ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမရဲ႕ ေပါင္ေလးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ၿဖဲကားလိုက္သည္။
ခင္စန္းေထြးခင္မ်ာမွာေတာ့ ဒါေတြကို ဘာမွမသိ။ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင့္ မ်က္လုံးကို စုံမွိတ္ကာ အသားေလးေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္း ခံစားရခက္ေသာ ကာမေဝဒနာကို ခံစားေနရသည္။ သူမရဲ႕ အဖုတ္ဝေလးမွာလည္း အရည္ၾကည္ေလးေတြ စိမ့္ထြက္ေနၿပီ။ ထိုခဏမွာပင္ ေဇာ္ႀကီးရဲ႕ လက္တစ္ဖက္က အေမြးႏုႏုေလးမ်ားနဲ႔ ေဖာင္းေဖာင္းေလး ျဖစ္ေနေသာ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလး ႏွစ္ခုကို အသာၿဖဲလိုက္သည္။
”အို…”
ထို႔ေနာက္ ေဇာ္ႀကီးက သူ႔ရဲ႕အတန္ ညိဳညိဳတုတ္တုတ္ႀကီးကို ျဖဴေဖြးၿပီး တင္းတင္းေလး စိေနေသာ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုၾကား နီရဲေနေသာ အဖုတ္ဝေလးသို႔ ဖိ၍ သြင္းလိုက္သည္။
”အင့္…. အမေလး…. အား…. နာတယ္… ဦးေလးရဲ႕…။ ေသပါၿပီ….။ ျပန္ထုတ္ေပးပါ ဦးရယ္။ ”
လိင္တန္ႀကီးက ထိပ္ဖူးေတာင္ မဝင္ေသး။ ခင္စန္းေထြးမွာ အေတာ္ႀကီးခံစားရကာ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုလိုက္သည္။
ေဇာ္ႀကီး ငုံ႔ၾကည့္သည္။ သူ႔ အတန္ႀကီးက အဖုတ္ဝေလးတြင္ မဆန္႔မၿပဲျဖစ္ကာ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလး ႏွစ္ခုက လီးထိပ္ကို အတင္းငုံ၍ထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလး ႏွစ္ခုမွာ အထဲသို႔ နစ္ဝင္လ်က္ ခြက္ေနသည္။
ခင္စန္းေထြး၏ ကိုယ္လုံးေလးမွာ ေကာ့ပ်ံ၍တက္သြားၿပီး သူမရဲ႕ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုလည္း အတင္းပင္ ၿဖဲကား၍ ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေအာ္ဟစ္ညီးညဴရင္း မ်က္ရည္ေတြ တသြင္သြင္စီးက်ကာ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုခ်လိုက္ေတာ့သည္။
အေတြ႕ေကာင္းလွေသာ အပ်ိဳေပါက္မေလးရဲ႕ ႏုနယ္လွေသာ အထိအေတြ႕က ေဆြမ်ိဳးေမ့ေအာင္ပင္ေကာင္းလွသည္။ ေဇာ္ႀကီး စိတ္ေတြ တင္းထားသည့္ၾကားက ထိပ္ဖူးႀကီးတစ္ဝက္ေလာက္ ဝင္ေနေသာ သူ႔အတန္ႀကီးကို ထပ္၍ ဖိသြင္းလိုက္ျပန္သည္။ ျဗစ္ကနဲ ျမည္သံေလးက ထြက္ေပၚလာသည္။
”အား….. အမေလး….။ ေသပါၿပီ…. နာတယ္ ဦးေလးရဲ႕…..။”
တင္းေျပာင္ေနေသာ အတန္ႀကီးရဲ႕ ထိပ္ဖူးတစ္ခုလုံး ခင္စန္းေထြးရဲ႕ အဖုတ္ေလးထဲသို႔ ဝင္သြားၿပီ။ ခင္စန္းေထြးရဲ႕ အဖုတ္ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းစပ္ေလး ကြဲသြားၿပီး ေသြးေတြ ထြက္လာသည္။ ခင္စန္းေထြး တစ္ကိုယ္လုံး ေခြၽးေတြျပန္ကာ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ ေဇာ္ႀကီးရဲ႕ အသက္ရွဴသံေတြကလည္း တရႈးရႈးနဲ႔ ျပင္းထန္လာသည္။
ေဇာ္ႀကီး သူ႔လီးကို အသာေလးထပ္ၿပီး ဖိသြင္းလိုက္ျပန္သည္။ လီးက မဝင္ပဲ တင္းခံေနသည္။ ငါးမူးလုံးေလာက္ရွိေသာ ပိုက္ထဲသို႔ တစ္က်ပ္လုံးေလာက္ရွိသည့္ သံေခ်ာင္းကို ထိုးထည့္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ေဇာ္ႀကီး လီးကို ဆက္မသြင္းေသးပဲ ခင္စန္းေထြးရဲ႕ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ လွမ္း၍ကိုင္ကာ ပြတ္သပ္ေခ်မြေပးလိုက္သည္။
ခဏေနေတာ့ တအီးအီးငိုေနေသာ ခင္စန္းေထြးရဲ႕ ငိုရႈိက္သံေလးေတြက ႀကဲ၍သြားသည္။ ေဇာ္ႀကီး သူ႔အတန္ႀကီးကို ထပ္၍ ဖိသြင္းၾကည့္ျပန္သည္။ မဝင္။ တင္း၍ခံေနသည္။ နည္းနည္း အားပိုထည့္၍ ဖိသြင္းလိုက္ျပန္သည္။
”အမေလး… ေသပါၿပီ…. အီးး…ဟီးး..”
ခင္စန္းေထြး ေကာ့တက္သြားၿပီး ငိုျပန္ပါသည္။ ေဇာ္ႀကီးတကိုယ္လုံး ေခြၽးေတြျပန္လာၿပီး အသက္ရွဴသံႀကီးေတြက ေၾကာက္ခမန္းလိလိ တရွဴးရွဴးျဖစ္ကာ အသာေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ ေဇာ္ႀကီး လူစိတ္ေပ်ာက္သြားၿပီ။ ရွိသမွ်အားကို သုံး၍ သူ႔အတန္ႀကီးကို ဖိသြင္းလိုက္သည္။
”ျဗစ္…. အား……”
စန္းေထြးရဲ႕ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္လိုက္ေသာ စူးစူးဝါးဝါး အသံေလးက တစ္ဝက္ေလာက္နဲ႔ တိမ္ဝင္ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ဒါေတြကို ေဇာ္ႀကီး မစဥ္းစားႏိုင္၊ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့။ ေကာင္မေလးရဲ႕ ႏို႔အုံေလးႏွစ္လုံးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အားရပါးရ စုံကိုင္ကာ စိတ္ရွိတိုင္း ေဆာင့္ေဆာင့္ၿပီး လိုးပစ္လိုက္သည္။ အေတာ္ႀကီး က်ဥ္းက်ပ္ေနေသာ အဖုတ္ေလးေၾကာင့္ ေဇာ္ႀကီးမွာ ငါးမိနစ္ေလာက္နဲ႔ပင္ ၿပီးသြားသည္။ စန္းေထြးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္ၿပီး ပါးေလးႏွစ္ဖက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ နမ္းလိုက္ၿပီးမွ သူ႔လိင္တန္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ေဘးသို႔ ဆင္းလိုက္သည္။
”ဟာ…”
ေသြးေတြက ျမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ အိုင္ထြန္း၍ေနသည္။
”စန္းေထြး… စန္းေထြး…..”
ေခၚၾကည့္သည္။ ေကာင္မေလး စကားေမးမရေတာ့ေပ။ ေဇာ္ႀကီး ကပ်ာကယာထ၍ အိတ္တစ္လုံးထဲ ေတြ႕တဲ့ အဝတ္အစားနဲ႔ လက္ထဲရွိ ေငြေတြကို ထည့္ကာ ေျခဦးတည့္ရာသို႔ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။
တစ္ၿမိဳ႕ဝင္ တစ္ၿမိဳ႕ထြက္ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးျဖင့္ ေနာက္ဆုံး ေဇာ္ႀကီးမွာ ဘိုကေလးၿမိဳ႕ ျမစ္၀ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ရွိ ကိုင္းေသာင္ေပၚတြင္ ဇာတ္ျမဳပ္၍ ေနထိုင္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
(ေနာင္အခါတြင္ တစ္႐ြာသား ငထြားဟု သရက္ပင္ဆိပ္႐ြာတြင္ ေခၚေဝၚသမုတ္ျခင္းခံရသူမွာ ေဇာ္ႀကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။)
ၿပီးပါၿပီ။