မိုး႐ြာၿပီးစ ညေနခင္းေလးတစ္ခုပါ။စိမ္းစိုေနတဲ့ လယ္ကြင္းျပင္ေတြကို ေလႏုေအးက ညင္ညင္သာသာ ျဖတ္သန္း တိုက္ခတ္ေနတယ္။ ေကာင္းကင္ျပာေပၚမွာ ေရာင္စုံသက္တန္႔နဲ႔အားအင္ကုန္ခမ္းေနတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕အလွက ပတ္ဝန္းက်င္ကို ပိုမို သစ္လြင္ေစပါတယ္။ေလညႇင္း ရဲ႕ေအးျမတဲ့ ထိေတြ႕မႈကလည္း စိတ္ကို ၾကည္ႏူးေစတာအမွန္ပါ။သာယာေအးျမတဲ့ ညေနေလးကို ပိုၿပီး ျပည့္စုံသြားေစတာကေတာ့ ခ်စ္သူရဲ႕ အၿပဳံးလို႔ေျပာရမွာပဲ။ကြၽန္ေတာ္နဲ႔သူ စ ေတြ႕ျဖစ္တာ ေမြးေန႔ပြဲ တစ္ခုမွာေပါ့။ ညမီး အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ရႈိက္ဖိုႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႔ ထင္းေနေအာင္လွပ တဲ့မိန္းကေလးကို က်ေနာ္ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိခဲ့တာ။သူကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ အၾကည့္ေတြကို ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္ နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ေရႈးေရစက္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္ေပါ့သူက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ငယ္တယ္ဗ်။ကေလးပီပီ ခြၽဲလိုက္၊ ႏြဲ႕လိုက္ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ ရီစရာေလးေတြ ေျပာလိုက္။အလိုက္သိၿပီး ခ်စ္ဘို႔ေကာင္းတဲ့ခ်စ္သူေလးပါ။ အခ်ိန္စက္ဝန္းရဲ႕ သယ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ခ်စ္သူသက္တမ္း တစ္ႏွစ္နီးပါးၾကာခဲ့ၿပီ။ သူရဲ႕ျဖဴစင္မႈကေလးကို ကြၽန္ေတာ္ အခြင့္ေရး မယူရက္ခဲ့ဘူးဗ်ာ။ မနက္ အလုပ္မသြားခင္သူ႔အိမ္ေရွ႕ျဖတ္ေလွ်ာက္၊ ညေန႐ုံးဆင္းေတာ့ တစ္ခါဆုံ။
ပိတ္ရက္ကေလးေတြမွာ သူတက္ေနတဲ့သင္တန္းေလးေတြ လိုက္ပို႔ျပန္ႀကိဳ။ ေအးခ်မ္းၿပီး အပူပင္မရွိတဲ့ ခ်စ္သူဘဝေလးပါ။အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် တြယ္တာမႈကလည္း နက္ရႈိင္းလာသလို တေန႔ထက္တေန႔ဆူၿဖိဳးဖြံ႕ထြားလာေနတဲ့ ခ်စ္သူေလးကို ယခုထက္ ပိုမို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ ေလာဘေတြ တက္လာမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေတာင္းဆို ရက္ခဲ့တာေတာ့အမွန္ပါ။ ဒီညေနကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘ၀ အတြက္ အမွတ္တရ ဆိုတာထက္ ပိုပါတယ္။မိုး႐ြာၿပီးစ ညေနခင္းကေလးေတြကို သူသေဘာက်တယ္ေလ။ဒီလို ေန႔မ်ိဳးဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔အၿမဲ အျပင္သြားျဖစ္တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္တာတို႔၊ စက္ဘီးစီးတာတို႔ေပါ့။ ခုလည္း ၿမိဳ႕စြန္က လယ္ကြင္းျပင္ေတြဘက္ စက္ဘီးစီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ကြၽန္ေတာ္ကနင္း သူကစက္ဘီး ဘားတန္းေပၚမွာထိုင္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ခြင္ထဲ သူ႔ကိုယ္လုံးကေလးတိုးဝင္ၿပီး တီတီတာတာ စကားေလးေတြေျပာလိုက္၊ အသံလြင္လြင္ေလး ရယ္လိုက္နဲ႔။ တင္ပါးေက်ာ္ေက်ာ္ရွည္တဲ့ သူ႔ဆံပင္ေတြကို ဖဲျပားႀကိဳးနဲ႔ ဖြဖြေလးခ်ည္ၿပီးပခုံးေရွ႕ တစ္ဘက္တည္းကို သိမ္းခ်ထားတယ္။ ေမႊးရနံ႔တစ္မ်ိဳးေလးသင္းပ်ံ႕ေနတဲ့သူ႔ေခါင္းကေလးက က်ေနာ့္ေမးဖ်ားေအာက္မွာ။ သူရဲ႕ကိုယ္သင္းနံေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိတ္႐ိုင္းေတြေမြးဖြားေစတာ အခါခါပါပဲ။စက္ဘီးနင္းရင္း သူဆံပင္ေလးပြေနလို႔ တခ်က္ျပန္အသိမ္း ေသြးေၾကာစိမ္းေလးေတြသမ္းေနတဲ့ သူ႔လည္ဂုတ္ကေလးကို အနမ္းေလးတခ်က္ေပးရင္း မနာေအာင္ ကိုက္လိုက္တယ္။
“ကို… လုပ္နဲ႔…ယားလို႔…ခိခိ”ကြၽန္ေတာ္ကပဲ ခ်စ္တတ္လြန္းတာလား သူကေလးကပဲ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလြန္းတာလား ဘာရယ္မဟုတ္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားသံကေလးကအစ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ႏွလုံးေသြးေတြ ေပါက္ထြက္သြားေစသလိုပဲ။“ကို ေမာၿပီလား… လမ္းေလွ်ာက္ ၾကမယ္ေလ…”“ေမာပါဘူးငယ္ရယ္… ငယ္ေလး ေလွ်ာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ေလွ်ာက္မယ္ေလကိုက မိုး႐ြာမွာစိုးလို႔ကြ… ထီးလည္း ပါမလာဘူးေကာ”“႐ြာေတာ့ဘာျဖစ္လဲ ကို ရ မိုးေရခ်ိဳးျပန္မွာေပါ့ ေလွ်ာက္မယ္လို႔… ေနာ္”“ခဏ ေလွ်ာက္ခ်င္ ေလွ်ာက္ေလငယ္၊ မိုးေရေတာ့မခ်ိဳးရဘူး ငယ္ေလး မိုးမိတိုင္း ဖ်ားတတ္တယ္… ဟုတ္”ဒီလိုနဲ႔ စက္ဘီးကို လက္တစ္ဘက္ကတြန္း၊ တစ္ဘက္က ခ်စ္သူ ရဲ႕ႏႈးညံ့တဲ့ လက္ကေလးကိုကိုင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကတယ္။ သူက ကြၽန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းကို ခိုထားၿပီး တခ်က္တခ်က္ ေခါင္းေလး ငဲ့မွီလိုက္တိုင္း သူ႔ရင္သားျပည့္ျပည့္ေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းနဲ႔လာလာထိေနတာေပါ့။
တခါတခါ ေရွ႕ကို ကေလးတေယာက္လို႔ ခုန္ေပါက္ေျပးထြက္ခ်ိန္မ်ား တသိမ့္သိမ့္ တုန္ခါသြားတဲ့ သူရဲ႕ တင္သားစိုင္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ မီးေလာင္ရာေလ ပင့္ေနသလိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ခါတိုင္းထက္ ပိုထိန္းရခက္ေနတယ္ဗ်ာ။တကယ္က သူနဲ႔လက္ထပ္ဘို႔ကြၽန္ေတာ့္မွာ လုံေလာက္တဲ့ ျပင္ဆင္မႈေတြရွိႏွင့္ၿပီးပါၿပီ။ မိဘေတြကို ဖြင့္ေျပာဘို႔မရဲေသးတဲ့ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ေစာင့္ေပးေနရတာ။သူနဲ႔ဆုံလိုက္တိုင္း ေရကုန္ေရခန္း ခ်စ္ပစ္လိုက္ခ်င္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္၊ လက္မထပ္ခင္အခြင့္ေရးယူဘို႔က်ေတာ့လည္း သူေလး စိတ္အေႏွာက္ယွက္ ျဖစ္သြားမလား၊ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္ကို သူအထင္ေသးသြားမလားဆိုတဲ့ လားေပါင္းမ်ားစြာအေတြးနဲ႔ေရွ႕တိုးဘို႔မရဲခဲ့ဘူး။ေနာက္တစ္ခုကကြၽန္ေတာ္ကမိဘအုပ္ထိန္းသူေတြမရွိေတာ့ဘဲကိုယ့္ဘဝကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္းရပ္တည္ေနတဲ့သူေလ။
ေျပာပေလာက္တဲ့အားနည္းခ်က္မ်ိဳး မရွိေပမဲ့ သမီးရွင္ ေတြ မ်က္စိက်ေလာက္ေအာင္ မခ်မ္းသာတာေတာ့အမွန္ပဲ။ အတူေနရဖို႔အခ်ိန္ ထပ္မဆြဲခ်င္ေတာ့ဘူး။ဒီညေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုလက္ထပ္ၾကဘို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ “ငယ္ေလး ကိုတို႔လက္ထပ္ၾကရေအာင္ေလ၊ ကို ငယ္နဲ႔ တူတူေနခ်င္ၿပီကြာ၊ငယ့္ေဖေဖနဲ႔ေမေမကို ကိုလာေျပာမယ္ေလ…ေနာ္”မ်က္လုံးအဝိုင္းသားေလးနဲ႔သူကြၽန္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။“ေနာ္…ငယ္၊ ကိုေလ တစ္ခါတစ္ခါ ပင္ပန္းလာရင္ ငယ္ေလးကို ကို႔နားမွာအခ်ိန္ျပည့္ရွိေနေစခ်င္တယ္…”“ကို႔ဘဝတစ္ခုလုံး ငယ္ေလးကို အပိုင္ေပးခ်င္တယ္ကြာ၊ ငယ့္ကိုလည္း ကိုပိုင္ဆိုင္ခ်င္ၿပီ…ေနာ္”အႏူးညံ့ဆုံးျဖစ္မဲ့ စကားလုံးေလးေတြေ႐ြးၿပီး ေတာင္းဆိုလိုက္မိတယ္။“ငယ္မွ ေက်ာင္းမၿပီးေသးတာ ကို ရဲ႕၊ ေမေမတို႔ခြင့္ျပဳမယ္မထင္ဘူး၊ငယ္ေၾကာက္တယ္၊ ဘယ္ကဘယ္လို စ ေျပာရမွန္းလည္း မသိဘူးေလ” အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မိုးဖြဲေလးေတြ က်လာပါတယ္။
“ျပန္ရေအာင္ေနာ္ ငယ္ေလး မိုးမိေနမယ္….လာ စက္ဘီးေပၚျပန္တက္” ခ်စ္သူကို ရင္ခြင္ထဲထားၿပီး ခပ္သြက္သြက္ေလး နင္းလာလိုက္ပါတယ္။မိုးနတ္မင္းက အခြင့္ေရးေပးတယ္ပဲ ေျပာရမလား ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ေရွ႕နားအေရာက္မိုးကဝုန္းကနဲ ႐ြာခ်လိုက္ပါေရာ။ သူတို႔အိမ္ကနဲနဲ ဆက္သြားရဦးမယ္ေလ။ကြၽန္ေတာ္လည္းစက္ဘီးကို အိမ္ၿခံဝင္းထဲ ေကြ႕ဝင္လိုက္ပါတယ္။ “ခဏဝင္မိုးခိုရေအာင္ ငယ္”ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း အိမ္ထဲ အေရာက္ မိုးကလည္း သည္းႀကီးမဲႀကီး ႐ြာပါေလေရာ။နဲနဲစိုသြားတဲ့ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး“ငယ္ေလး အဝတ္လဲခ်င္လား ” လို႔ေမးေတာ့“ရတယ္ ကို…သိပ္မစိုပါဘူး…ေနပါဦး ကို႔မွာ မိန္းကေလး အဝတ္စား ရွိလို႔လားငယ္လဲရေအာင္..ခိခိ”“အယ္ ကို႔အက်ႌနဲ႔ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ ယူဝတ္လိုက္လို႔ ရတယ္ေကာ လာကိုယူေပးမယ္” အဲဒီလိုေျပာရင္း သူ႔ခါးက်င္က်င္ေလးကို ေနာက္ကေန လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔အသာတြန္းၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အိပ္ခန္း ထဲေခၚသြားလိုက္တယ္။
အဆင္ေျပမယ္ထင္တဲ့ဝတ္စုံတစ္စုံ လိုက္ရွာထုတ္ေပးရင္း စိတ္ထဲက်ိတ္ၿပီး ေနာက္တဆင့္တက္ဖို႔ အလွ်င္အျမန္စဥ္းစားေနတုန္း…“အက်ီလဲဝတ္လိုက္ေတာ့ ေမေမ ေမးရင္ဘယ္လို ေျပာမလည္း ကိုရဲ႕”“မိုးတိတ္လို႔ျပန္ေတာ့ ငယ့္အက်ီျပန္ဝတ္ေပါ့ ခုေတာ့ခဏ လဲဝတ္ထားေလကြာ”“အာ့ဆို ကို အျပင္ထြက္ေပး“ေကာင္းပါၿပီ သခင္မေလးရယ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လဲေတာ္မူပါ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးအခန္းေပါက္ဝက ေစာင့္ေနပါ့မယ္”ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုၿပဳံးၾကည့္ရင္း အလိုက္သင့္ ျပန္ေျပာၿပီး သူအဝတ္လဲတာကိုလွမ္းၾကည့္လို႔ ျမင္ႏိုင္မဲ့ တံခါးၾကားနားမွာ ေနရာယူလိုက္မိတယ္။ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ အျပစ္မႀကီးေလာက္ဘူးထင္တာပဲ။ကိုယ့္ခ်စ္သူပဲေလသူဝတ္ထားတာက ေရွ႕ၾကယ္သီး လွလွေလးေတြပါတဲ့ ဂါဝန္ရွည္ရွည္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးဗ်။ မိုးေရနဲနဲစိုထားလို႔ လုံးဝန္းတဲ့ ေနာက္ပိုင္းအလွကအထင္းသား ေပၚလြင္လို႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို ဖိတ္ေခၚေနသေယာင္။
ကေလးမက အေပၚပိုင္း ၾကယ္သီးေလးေတြကို ျဖဳတ္ၿပီးကြၽန္ေတာ့္ရွပ္အက်ီကိုအရင္ဝတ္ဘို႔ျပင္တယ္… ၿပီးမွ ေအာက္က ေဘာင္းဘီကို စြတ္ၿပီး သူ႔ဂါဝန္တစ္ထည္လုံးကို ေလွ်ာခ်မယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူူကရပ္ေနတာက အေပါက္ဝကို ေက်ာေပးထားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေနာက္ေက်ာေလးပဲ ျမင္ခြင့္ရတာေပါ့။ ၾကယ္သီးေတြျဖဳတ္ၿပီး အက်ီကိုပခုံးကေန အသာခြၽတ္ခ်လိုက္တယ္။ ကိုယ့္မ်က္လုံးေတာင္ ကိုယ္မယုံႏိုင္ေအာင္ပဲ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားမိတယ္။ ဝင္းဝါတဲ့ အသားေရနဲ႔တင္းတင္းရစ္ရစ္ ေက်ာျပင္ကေလးကို ဖ်တ္ခနဲလက္သြားတဲ့ လွ်ပ္စီးေရာင္ေၾကာင့္ ေဖြးကနဲ ျမင္လိုက္ရတာ ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ရႈသံေတြ ကေမာက္ကမ ကိုျဖစ္ကေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းကို ကံေကာင္းသြားတယ္။ သည္းသည္းမဲမဲ ႐ြာခ်ေနတဲ့မိုးက ခ်စ္သူကို ျပန္ေခ်ာင္းေနရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝကို သနားသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕ မ်က္စိက်ိန္းလုမတတ္ လွ်ပ္ပ်က္ၿပီး ဂ်ိန္း…ဂ်လိန္း ဆိုမိုးႀကိဳးပါ ပစ္ခ် လိုက္ပါေရာ။ ႐ုတ္တရက္ လန္႔သြားတဲ့ ခ်စ္သူလည္း အခန္းထဲက ေယာင္ယမ္းလန္႔ျဖန္႔ ေျပးထြက္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲ အေျပးေလး တိုးဝင္လာပါတယ္။
အဲ့အခ်ိန္ သူ႔ကိုယ္လုံးကေလးေပၚမွာ ခြၽတ္လက္စ ဂါဝန္ေလးက တစ္ဝက္တန္းလန္း။ အေပၚပိုင္းမွာ အတြင္းခံေဘာ္လီေလးနဲ႔၊ ေအာက္ပိုင္းက ၾကယ္သီးေတြ ကုန္ေအာင္မျဖဳတ္ရေသးေတာ့ ဂါဝန္ေလးက သူ႔တင္ပါး ကားကားစြင့္စြင့္ေလးေပၚမွာ ကပိုက႐ို ခ်ိတ္တင္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မိုးနတ္မင္းေပးတဲ့ မဟာအခြင့္အေရးကို မိမိရရ ဆုပ္ကိုင္လိုက္တာေပါ့။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးလည္း ေလသံမိုးသံေတြနဲ႔ဆူညံေနပါတယ္။ဒါေပမဲ့ အဲဒီေလသံမိုးသံေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲက ဆာေလာင္မႈ တစ္စုံတစ္ရာေၾကာင့္ ေပါက္ထြက္မတတ္ ခုန္ေနတဲ့ ႏွလုံးသားရဲ႕ ဟစ္ေႂကြးသံေတြကို မမွီတာအမွန္ပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ မေစာင့္စည္းႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ သူ ကိုယ္လုံးအိအိ ကေလးကို တင္းက်ပ္ေနေအာင္ ဖက္ထားလိုက္တယ္။ လက္တစ္ဘက္ကလည္း သူ႔ေက်ာျပင္ကေလးကို ညင္ညင္သာသာေလး ပြတ္သပ္ေပးေနမိတယ္။ သူလည္း အသက္ရႈသံေတြျမန္ၿပီး ႏွလုံးသားရဲ႕ခုန္ေပါက္လႈပ္ရွားေနမႈက ေ႐ႊရင္အစုံကို နိမ့္တုံျမင့္တုံ ျဖစ္လာတဲ့အထိပါပဲ။
ၾကက္သီးေတြ တျဖန္းျဖန္းထေနတဲ့ အ႐ိုင္းပန္းကေလးကို အသက္ရႈမွားေအာင္ ဆြဲေဆာင္ဘို႔ကြၽန္ေတာ္ ေျခလွမ္း စ လိုက္တယ္။ခပ္တင္းတင္း ဖက္ထားတာကို နည္းနည္း ေျဖေလွ်ာ့ၿပီး ငုံ႔ထားတဲ့ သူ႔ေခါင္းကေလးကို ေမးဖ်ားကေန အသာ ဆြဲေမာ့ယူလိုက္တယ္။ ဆံႏုေလးေတြ ကပိုကယိုက်ေနတဲ့ ႏွဖူးျပင္၊ စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ မ်က္ခုံးထူထူေအာက္က မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့ေတြနဲ႔ ခ်စ္ရည္႐ႊမ္းေနတဲ့ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေတြ၊ အဖ်ားလုံးလုံးကေလးနဲ႔ ေျဖာင့္စင္းေနတဲ့ ႏွာတံကေလး၊ ေသြးေၾကာကေလးေတြ ယွက္ျဖာေနတဲ့ ပန္းႏုေရာင္ပါးျပင္ေပၚမွာ သနပ္ခါး ပါးကြက္ေလးက မထိတထိ စိုသြားတဲ့ မိုးစက္ေတြေၾကာင့္ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ ခ်စ္စရာ ေမးခ်ိဳင့္ကေလးအေပၚက ထူထူျပည့္ျပည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ.. ရင္ခုန္သံ စည္းခ်က္ေၾကာင့္ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးက ကြၽန္ေတာ့္ အနမ္းေတြကို ဖိတ္ေခၚေနသေယာင္။
အရင္ဆုံး သူ႔ႏွဖူးျပင္ေလးကို အနမ္းဖြဖြေလး ေပးလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ေခါင္းကို အသာျပန္မတ္လိုက္ေတာ့ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို မ်က္လုံးဝိုင္း ေလးေတြနဲ႔ေမာ့ၾကည့္တယ္ေလ။ကြၽန္ေတာ္ အသာ ျပန္ၿပဳံးျပၿပီး ႏွာေခါင္းခ်င္းထိတို႔က်ီစယ္လိုက္တယ္။ သူသေဘာက်တတ္တဲ့ အျပဳအမူေလးေပါ့ဗ်ာ။“ငယ္….ခ်စ္လား”ဟုတ္”ေမးေစ့ေလးကို ပင့္ကိုင္ရင္း ေမးလိုက္တယ္။ တိုးတိုးေလေျပာရင္း ေခါင္းေလးအသာၿငိမ့္ျပတယ္။“ရဝူး..ပါးစပ္ကေျပာကြာ ခ်စ္တယ္ လို႔”ကိုကလည္း အၿမဲပဲ ေမးေနတာကို ေခါင္းၿငိမ့္ျပတာလဲ ေျဖတာပဲေလ”“ငယ္ရယ္..ၾကားခ်င္လို႔ေမးတာေလကြာ”ကို႔ငယ္ေလး ပါးစပ္ကေျပာတာ ၾကားခ်င္တာေပါ့…ဘာလဲ မေျပာခ်င္ဘူးေပါ့ ဟုတ္လား…ရပါတယ္ မေျဖခ်င္လည္းေနပါ”“အယ္…ေတြ႕လား သူ႔က် စ တာေလးေတာင္ မခံႏိုင္ဘူး ဦးေကာက္ေတးႀကီး… ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ အခါတစ္ရာ ခ်စ္တယ္..ကဲ” “ခ်စ္တယ္ ငယ္ရယ္ အတူေနခ်င္ၿပီကြာ”အဲဒီလို ကေလးဆန္ဆန္ ေျပာဟန္ေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ေသြးသားေတြကို ပိုမိုဆူပြက္လာေအာင္ တြန္းအား ေပးေနသလိုပဲ။ သူ႔နားနားကပ္ၿပီး တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလး၊ ခ်စ္စရာ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ကြၽန္ေတာ္ အသာအယာ စုပ္နမ္းမိေတာ့တယ္။ လက္တစ္ဘက္က သူ႔ေခါင္းကေလးကို ထိန္းကိုင္ထားရင္း က်န္တစ္ဘက္က သူ႔ခါးေလးကို ကိုင္ထားရာကတဆင့္ ေက်ာျပင္တစ္ေလွ်ာက္ စုံဆန္ပြတ္သပ္ေပး ေနမိတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို နမ္းရင္း တခ်က္တခ်က္ သူ႔ပါးစပ္ထဲလွ်ာကို ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္အနမ္းေတြကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကခြါၿပီး လည္တိုင္ဆီကို ေ႐ႊ႕လိုက္ပါတယ္။ သိုင္းဖက္ထားတဲ့လက္ေတြကလည္း ခါးက်င္က်င္ကေလးေအာက္က ဖြံ႕ထြားတဲ့ တင္သားစိုင္ေတြေပၚ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ပြတ္သပ္လို႔ေပါ့။ “အို…ကို ဘာေတြ…”စကားဆက္ခြင့္မေပးေတာ့ပဲ အနမ္းၾကမ္းၾကမ္းေတြ တရစပ္ ေပးလိုက္တယ္။ လက္တစ္ဘက္က သူ႔ရင္သားမို႔မို႔ေလးေတြကို ေဘာ္လီအက်ီေပၚကတဆင့္ ဆုပ္နယ္လိုက္ေတာ့ ခ်စ္သူရဲ႕တုန္ရီေနတဲ့ ညည္းသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားလိုက္ရတယ္ေလ။ “ကို..ဘာလုပ္မလို႔လည္းဟင္”“ငယ္ေၾကာက္တယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ေနာ္..ငယ့္ကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးပါ ကိုရယ္ ေနာ္…”ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲက ႐ုန္းထြက္ၿပီး ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေတာင္းပန္သလို သူေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ စိတ္ထိခိုက္မိတယ္ဗ်ာ။
“ငယ္ရယ္..ကို အခြင့္ေရးသမားမဟုတ္တာ ငယ္သိပါတယ္ ခ်စ္လို ပါကြာ။ ငယ့္ကို ခ်စ္လို႔ပါ ငယ္ေလးမႀကိဳက္ရင္ ကိုဘာမွ မလုပ္ပါဘူး… ငိုေတာ့မငိုပါနဲ႔ငယ္ရယ္.. ကို႔ဘက္ကိုလည္း တစ္ခ်က္ေလာက္ နားလည္ေပးေစခ်င္တယ္..ေနာ္…”ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို အေပ်ာ့ဆြဲနဲ႔သိမ္းသြင္းစကား ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ရင္ထဲကခံစားရတဲ့အတိုင္း ေျပာလိုက္တာပါ။ ဒါကိုသူလည္း နားလည္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲကို အလိုက္သင့္ေလး ျပန္တိုးဝင္လာပါတယ္။ “ငယ္နဲ႔ကို႔ၾကားမွာ စည္းေလးတစ္ခုျခားေနသလို ကို ခံစားမိတယ္…ငယ္နဲ႔တစ္သားထဲ ထပ္တူက်တဲ့ဘဝမ်ိဳးလိုခ်င္မိတယ္ ငယ္ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္ကြာ“ဒါေပမဲ့ ငယ္ရယ္.. ငယ္ေလးသေဘာမတူပဲ ကို ဘာမွ ဇြတ္အတင္းမေတာင္းဆိုပါဘူး.. တကယ္လို႔ေျပာမိတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ကို႔ စိတ္သက္သက္ပါ…ငယ့္ဆီက တစ္ခုခု ေတာင္းဆိုတာ မဟုတ္ပါဘူး.. ေနာ္ကြၽန္ေတာ္လည္း တစ္ခါမွမေျပာဘူးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ခံစားခ်က္ေတြကို သူ႔ကိုေျပာျပမိပါေတာ့တယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစ္စုံတစ္ရာမပါတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္စကားေတြက သူ႔ေၾကာက္စိတ္ကို အႏိုင္ယူသြားတယ္ထင္ရဲ႕။“ကို..မ်က္စိမွိတ္၊ ေခါင္းနဲနဲငုံ႔”ကြၽန္ေတာ့္ လည္ပင္းကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ျပန္သိုင္းဖက္ၿပီး သူေျပာတယ္။ သခင္မေလးရဲ႕အမိန္႔ကို ရင္ခုန္စြာနဲ႔နာခံလိုက္မိတယ္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သူနမ္းလိုက္တယ္ေလ။“ငယ္ရယ္.. ကို႔ကိုစိတ္ဆိုးမယ္ဆိုလည္း ဆိုးလိုက္ေတာ့ကြာ”ရင္ထဲက တီးတိုးေရ႐ြတ္ရင္း သူ႔ကိုဆတ္ကနဲ တင္းတင္းဆြဲဖက္.. မ်က္ႏွာ တစ္ခုလုံးေပၚကို အနမ္းေတြ ဗုန္းက်ဲသလို အငမ္းမရ နမ္းပစ္လိုက္မိေတာ့တယ္။ သူလည္းကြၽန္ေတာ့္ကို အလိုက္သင့္ျပန္နမ္းရင္း တုန္႔ျပန္ရွာပါတယ္။ရာသီဥတုက ကိုယ့္ဘက္ပါလာေတာ့လည္း ေယာက်္ားပဲဗ်ာ။ ေနာက္မဆုတ္တမ္းေပါ့။ “ငယ္.. အခန္းထဲ သြားရေအာင္.. ေနာ္”“ကို.. ငယ္နဲနဲေတာ့ ေၾကာက္တယ္ေနာ္”သူအသာအယာပဲ ေခါင္းေလးညိမ့္ျပၿပီး ကတုန္ကရီေျပာလာေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ အေပၚျငင္းဆန္တဲ့ အရိပ္အေယာင္ မပါတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။
“ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေၾကာက္ဘို႔မွ မလိုပဲ ငယ္ရဲ႕”“ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ငယ့္ကို သက္ေသျပမယ္ေလ…ဘယ္လိုလည္း”ၿပဳံးစိစိနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ေျပာေတာ့ သူ မ်က္ေစာင္းေလး ထိုးတယ္ဗ်။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႔ကိုယ္လုံးေလးကို ေစြ႕ကနဲ ေပြ႕ခ်ီၿပီး အခ်စ္နန္းေတာ္သို႔ ပထမဆုံး အလည္တစ္ေခါက္ ခရီးကို စတင္ ခ်ီတက္လိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ရင္ခုန္သံေတြ ရထားတစ္စင္းလို မရပ္မနားခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာခ်စ္သူဟာ ပန္းေလးတစ္ပြင့္လို အလိုက္သင့္ပါလာပါတယ္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ လက္ကေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္အက်ီကို ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ မ်က္ႏွာေလးကိုလည္းကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္နဲ႔တိုးကပ္ၿပီး ဖြက္ထားလိုက္ေသးတယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့သူ႔ကို ကုတင္ေပၚအသာေလး ခ်လိုက္တယ္။ ပက္လက္အေနထားရွိေနတဲ့သူကိုယ္ေလးေပၚကို ကြၽန္ေတာ္ အသာအယာ အုပ္မိုးၿပီး ေနရာယူလိုက္တယ္။ပါးႏွစ္ဘက္ကို တစ္ခ်က္စီအနမ္းေပးၿပီး ေမးဖ်ားေလးကို ဖြဖြေလး ကိုက္လိုက္တယ္။လက္တစ္ဘက္ကႏွဖူးေပၚက ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္ရင္း က်န္တစ္ဘက္ကရင္သားဖုဖုတင္းတင္းေလးေတြကို ေဘာ္လီအက်ီေပၚကေန အသာအယာပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ ေခ်မြေနမိတယ္။
ခ်စ္သူရဲ႕ ျပင္းျပင္းျပျပ အသက္ရႈသံေတြကကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကို ပိုမိုတြန္းအား ေပးေနပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ဆင့္တက္ၿပီး သူ႔ေဘာ္လီအက်ီကို ခြၽတ္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အထိအေတြ႕မွာခဏတာနစ္ေျမာေနတဲ့ သူ႔ဆီက“ကို.. ဘာလုပ္မို႔လဲဟင္… ငယ္ေၾကာက္တယ္ေနာ္…”“ငယ္ရယ္ ကိုေျပာၿပီးၿပီေကာ…ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေၾကာက္ဖို႔မဟုတ္ဘူးေလ.. ငယ္ေလး စိတ္ကိုေလွ်ာ့ထား…ေနာ္”ကြၽန္ေတာ္ ေခ်ာ့ေျပာေတာ့ ေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပရွာတယ္ေလ။ မ်က္စိကိုစုံမွိတ္ အံက်ိတ္လို႔ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္႐ိုးသားစြာ ဝန္ခံပါတယ္ သူကကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ပထမဆုံးမိန္းကေလး မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အတြက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ပထမဆုံးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ခ်စ္သူရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈေတြကို အကဲခတ္မိတဲ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း အခ်ိန္သိပ္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ သူ႔ေက်ာေအာက္ကို လက္လွ်ိသြင္းၿပီး ေဘာ္လီခ်ိတ္ေတြကို ခပ္သြက္သြက္ပဲ ျဖဳတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ လည္ပင္းတစ္ေလွ်ာက္နဲ႔မ်က္ႏွာအႏွံ႔ကို အဆက္မျပတ္ အနမ္းေတြေပးရင္းေပါ့။ ေဘာ္လီေလး ဖယ္ထုတ္လိုက္မွ အိကနဲ ထြက္လာတဲ့ ရင္သားမို႔မို႔ေလးေတြက မႀကီးလြန္း မေသးလြန္း၊ ပန္းႏုေသြးေရာင္ သီးလုံးေလးေတြက လုံးဝန္းၿပီး ခ်စ္စရာေလးေတြပါ။ကြၽန္ေတာ့္အနမ္းေတြကို ေနရာေ႐ႊ႕လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ လွပညီညာတဲ့ ရင္ႏွစ္မႊာ ကိုေပါ့။ လက္နဲ႔အသာအယာ ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ကိုင္ရင္း သီးလုံးကေလးေတြကို လွ်ာဖ်ားနဲ႔ကလိေပးလိုက္။တခ်က္တခ်က္ အသာစုပ္လိုက္၊ သြားနဲ႔မနာ႐ုံေလာက္ေလး ဖြဖြကိုက္ေပးလိုက္ေပါ့။
အဲဒီမွာ သူကေလးလည္း ညည္းညဴသံ သဲ့သဲ့ေလးနဲ႔ခါးေလးကို ေကာ့ေပးလာပါေရာ။ ကြၽန္ေတာ္ေခၚေဆာင္ရာ အခ်စ္ရပ္ဝန္းကို သူအလိုက္သင့္ ပါလာၿပီဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။ ႏို႔ကေလးေတြ႕စို႔ေပးေနရင္းတစ္ဘက္က က်န္ေနေသးတဲ့ သူ႔ဂါဝန္ေအာက္ပိုင္းကို ခြၽတ္ဘို႔ကြၽန္ေတာ္ ျပင္ဆင္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ကို ေအာက္ဘက္ ေလွ်ာခ်ၿပီး ႏူးညံ့တဲ့ အနမ္းေတြနဲ႔ သူ႔ဗိုက္သားအိအိေလးကို အသာအယာ နမ္းရႈိက္ လိုက္တယ္။ ပူေႏြးေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္ေတြက ခ်စ္သူ႔ တစ္ကိုယ္လုံးကို ၾကက္သီးေမႊးညင္း ထေစခဲ့ၿပီေလ။ ၾကယ္သီးေလးေတြ ခပ္သြက္သြက္ ျဖဳတ္အၿပီးမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ရႈသံေတြကို ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားေစတဲ့ အသားေရာင္ ပင္တီကေလးကို ျမင္ခြင့္ ရလိုက္ပါၿပီ။ ပင္တီေလးေအာက္က ဖုဖုေဖာင္းေဖာင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕ရတနာေလးက ကြၽန္ေတာ့္ ခ်စ္ျခင္းေတြကို ဖိတ္ေခၚေနၿပီ။ဗိုက္သားေလးေတြကို နမ္းရင္း သူ႔ရဲ႕ ပင္တီကို ခြၽတ္ဘို႔ႀကိဳးစားစဥ္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို သူလွမ္းဆြဲတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ အသာ ျပန္ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ လက္ကိုျပန္လႊတ္ေပးရွာပါတယ္။ ပင္တီေလးကို ညင္ညင္သာသာ ခြၽတ္ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္ သိလိုက္ရတာက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကို သူကေလး အေသအခ်ာ လြင့္ေျမာ လိုက္ပါလာတယ္ ဆိုတာကိုပါ။ ပင္တီကေလးမွာ ခ်စ္ဝတ္ရည္ေလးေတြ စိုကြက္ေနတယ္ေလ။ သူ႔ေပါင္တံျဖဴျဖဴကေလးႏွစ္ဘက္ကို အသာ ဆြဲေထာင္ကား လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ ေနတဲ့ ေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔ ရတနာကေလးကို ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ထိေတြ႕ခြင့္ရလိုက္ၿပီေပါ့။ အက္ကြဲေၾကာင္းေလးက ပန္ခ်ီေဆးခ်က္တစ္ခုလို ပိရိေသသပ္ေနတယ္။ က်စ္လစ္ေနတဲ့ အ႐ိုင္းပန္း အဖူးေလး တစ္ပြင့္လိုေပါ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္လက္နဲ႔အသာအယာတို႔ထိပြတ္သပ္လိုက္ေတာ့သူ႔ဆီက ညည္းသံသဲ့သဲ့ကေလး ထြက္လာတယ္ေလ။ ခါးကေလးလည္း အသာေကာ့တက္လာၿပီ။ အေျခေနေကာင္းေနမွန္း ရိပ္မိလိုက္တဲ့ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ပိပိကေလးေပၚကို အနမ္းေတြ ေခြၽဘို႔ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ႏွာ အပ္လိုက္စဥ္မွာပဲ သူအတင္းကုန္း႐ုန္းထၿပီး…“ကို.. ဟင့္အင္း မလုပ္နဲ႔..ေနာ္”“ဘာလို႔လဲငယ္ရယ္… ကို႔ကိုခ်စ္တယ္ဆို… ခြင့္ျပဳမယ္မွတ္လားဟင္”“အြန္းေလ ဒါေပမဲ့ အဲ့လိုႀကီး မဟုတ္ဘူးေလ ကို”“ဘာကို အဲ့လိုႀကီးမဟုတ္တာလဲ ငယ္ေလးရဲ႕။
ကို မနမ္းရဘူးလား”“ဟင့္အင္း မနမ္းရဘူး နမ္းရမဲ့ေနရာမွ မဟုတ္ပဲ…ငယ္ငရဲႀကီးမွာေပါ့လို႔… ကိုလည္း ဘုန္းနိမ့္လိမ့္မယ္ ေနာ္…လုပ္နဲ႔”“ငယ္ကလည္းကြာ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ခ်စ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုန္းနိမ့္တာေတြျမင့္တာေတြ မရွိပါဘူးကေလးရဲ႕ ၿပီးေတာ့ငရဲလည္းမရွိဘူး အိုေက..?”ကြၽန္ေတာ္ေျပာလည္းေျပာ လက္ကလည္း သူ႔ကို ပက္လက္အေနထား ျပန္ေရာက္ေအာင္ အသာဖိခ်လိုက္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို တဖန္ျပန္ ဆြဲကားလိုက္တယ္။ ျငင္းဆန္ဘို႔အခြင့္အေရး လုံးဝမေပးေတာ့ပဲ ခ်စ္သူေကာင္းစားေရး စီမံကိန္းကို လက္ေတြ႕အေကာင္ထည္ေဖာ္လိုက္ေတာ့တာေပါ့။ ေစာေစာက စစ္ဆင္ေရး ေတြေၾကာင့္ စိုစြတ္ေနတဲ့ သူ႔ညီမေလးကို အနမ္းတစ္ခ်က္ အရင္ဆုံးေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး လက္တစ္ဘက္နဲ႔ပန္းကေလးရဲ႕ ပြင့္ခ်ပ္လႊာႏွစ္ဘက္ကို အသာဟလိုက္ၿပီး ပန္းေသြးေရာင္ အတြင္းသားေတြကို လွ်ာနဲ႔တစ္ခ်က္သပ္တင္လိုက္တယ္။ ခဲတံခဲဖ်က္သာသာ အဖုေလးကိုလည္း သြက္သြက္ေလး ကလိေပးလိုက္တယ္။
က်န္တဲ့ လက္တစ္ဘက္ကလည္း ရင္သားမို႔မို႔ေလးေတြကို အသာအယာ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ သီးလုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးကိုလက္ညႇိဳးလက္မနဲ႔ ညႇပ္ေခ်ေပးလိုက္ေပါ့။ ပန္းဖူးေလးအတြင္းကပြင့္ခ်ပ္လႊာေလး ၂ ဖတ္ကို စြဲစုပ္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ…“အ.. အ ကို ရွီးးး.ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ..အာာာ….ကို႔…ကိုေရ…”“ဟင့္ အင့္ ကို… ေတာ္ပါေတာ့ ေနာ္…ငယ္မေနတတ္ေတာ့ဘူး”“ကို…ငို မွာ ေနာ္…ငယ္ ရႈးရႈးေပါက္ခ်င္လာၿပီ ဖယ္ေပးပါလို႔…ေနာ္”“ငယ္…ေပါက္ခ်င္ ေပါက္ခ်လိုက္ေလ”“အာာာ…ကို ေနာ္ ဖယ္ ေပး ပါ အင့္ ဟင့္ ဟင့္”“ငယ္ေလး မသိလို႔ကြ အာ့ ရႈရႈးေပါက္ခ်င္တာ ဟုတ္ဘူး”“ဟင့္ အင္း သိဘူး ေတာ္ဘီ လို႔အာာ….အ…အ…ကိုးးး”ေျပာေနရင္း သူ႔ခါးေလး အရမ္းေကာ့တက္လာၿပီး တကိုယ္လုံးလည္း ဓါတ္လိုက္သလို တဆတ္ဆတ္တုန္သြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အေတြ႕အႀကဳံအရ သူ႔ခံစားမႈအထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္သြားမွန္း သိလိုက္တယ္…“ေမာသြားလား ငယ္ ဟင္… ေၾကာက္စရာေကာင္းလား ကေလးေလး”“ဟင့္အင္း သိဘူး”“ဟဟ ဘာေလးလည္းကြ”ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ေဘးမွာ အသာေလး လွဲခ်လိုက္တယ္။ သူ႔ကိုယ္လုံး အိအိကေလးကို ေထြးေပြ႕ရင္းေပါ့။
ခ်စ္သူေလးခမ်ာ ခုထိၾကက္သီးေမႊးညင္းေလးေတြ ထ ေနတုန္း။ သူ႔ကို တင္းတင္းေလး ဖက္ထားရင္း ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္နမ္းေနလိုက္တယ္။ လက္တစ္ဘက္ကလည္း ရင္သား မို႔မို႔ေတြကို ပြတ္သပ္ ဆုပ္ေခ်ေပးရင္း၊တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေက်ာျပင္ကို လက္သည္းထိပ္ေလးနဲ႔ဖိဆိတ္ ေပးလိုက္ေတာ့.သူ တြန္႔ သြားၿပီး..“အာ ကို႔.. ယားတယ္ မလုပ္နဲ႔”“ဘယ္နားက ယားတာလည္းငယ္၊ ေျပာၾကည့္”“သိဘူး.. ကိုေနာ္ ဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနမွန္း မသိဘူး…သြား”“ဟဟ ငယ္ေလး.. ကို ဘာမွ မလုပ္ရ ေသးဘူးေကာ ”“ခုမွ လုပ္မယ္ ႀကံကာရွိေသးးး.. ဟင္.. ငယ္ေလး လုပ္ရမားး”“သိ ဘူး”အေျခေန ေကာင္းေနတယ္လို႔ေျပာလို႔ရတယ္ေပါ့ေနာ့။ ဒီေမာင္လည္း ဘယ္ေနလိမ့္မလည္း ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္အစားေတြ အကုန္ခပ္သြက္သြက္ ခြၽတ္ပစ္လိုက္တယ္။ မ်က္လုံးအဝိုင္းသား နဲ႔ေငးၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔ကိုယ္ေပၚ အသာေမွာက္ၿပီး တံေတာင္ႏွစ္ဘက္ကို ေမႊ႕ယာေပၚေထာက္၊ လက္ဝါးႏွစ္ဘက္နဲ သူ႔ပါးေဖာင္းေဖာင္း ႏွစ္ဘက္ကို ဆြဲညႇစ္ စူထြက္လာတဲ့ သူ႔ႏွတ္ခမ္းေလး ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း နမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ျမန္ျမန္ပဲ ခ်ီတက္လိုက္ေတာ့တယ္။
ဘာလို႔ဆို ကြၽန္ေတာ့္ ခ်ာတိတ္က ပါးျပင္းေထာင္ေနၿပီေလ။ ကိုယ္ကို ေအာက္ေလွ်ာခ်ၿပီး မို႔မို႔ေဖာင္းေဖာင္းေလးေပၚက သီးလုံးေလးေတြကို ညႇစ္နယ္ဆုပ္ေခ်ေပးလိုက္တယ္။ က်န္လက္တစ္ဘက္က သူ႔ရဲ႕ ရႈရႈးဖင္ကေလးကို ကလိဘို႔ျပင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေစာေစာက ဖိုးပေလးေၾကာင့္လား၊ အခုေနာက္ထပ္ တိုက္ပြဲေခၚသံေၾကာင့္လား ရႈရႈးဖင္ကေလး မ်က္ရည္ယို ေနျပန္တာသိလိုက္ရတယ္။ အခ်ိန္မဆိုင္းေတာ့ပဲ ကြၽန္ေတာ့္ခ်ာတိတ္ကို ပန္းဖူးေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဝမွာ ေခါင္းတည္ေပးလိုက္တယ္။ “ကို.. ”“ေျပာေလ ငယ္ ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ” “ဟိုေလ.. နာ မွာလား လို႔”“နာပါဘူး ငယ္ရယ္ ကို က ငယ္ေလးကို နာေအာင္လုပ္ပါ့မလား ေျဖးေျဖးပဲေလ.. ေနာ္”“ဟုတ္….”“ကို႔ လက္ေမာင္းကို ကိုင္ထားေလ.. စိတ္ကိုေလွ်ာ့ထား.. နာရင္ ကို႔လက္ကို ညႇစ္လိုက္ေလ ေနာ္”“ဟုတ္ ေျဖးေျဖးေနာ္.. ကို”ကြၽန္ေတာ္လည္း ခ်ာတိတ္ကို ေခါင္းျမဳပ္႐ုံေလာက္ အသာအယာထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ ဝတ္ရည္စို႔ေနတဲ့ ပန္းဖူးကေလးက စီးစီးပိုင္ပိုင္ရွိလွတယ္။
အားရပါးရ ထိုးသှငြးလိုကခြငွပြမေဲ့ သူလေးနာသှားမှာစိုးရိမလြို့ စိတကြို မနညြးရှညအြောငြ ထားနရတေယြ။ တကယတြော့ ကွှနတြောကြ တဈပတနြှမြး တှကေိုသာ ကှုံခဲ့ဘူးတာ။ အသဈစကစြကကြို ခုမှစ ထိတှေ့ရမှာဆိုတော့ ကွှနတြောကြိုယတြိုငလြညြး လကမြရဲတာ အမှနပြဲ။ နဲနဲလး အားထပထြည့ပြှီး သုံးပုံတဈပုံလောကြ ဝငအြောငြ သှငြးလိုကတြယြ သူ့နှုတခြမြးတှကေို စုပနြမြးရငြးပေါ့။ အဲဒီမှာတငြ ကွှနတြော့ြ ခွာတိတရြဲ့ ထိပဖြွားက တဈစုံတဈခုနဲ့ခလုတတြိုကမြိသှားတာ သိလိုကရြတယြ။ အပွိုမှေး ဆိုတာဖှဈမယြ.. ကွှနတြောြ ပှောမပှတတတြဲ့ ခံစားမှုမွိုးရလိုကတြယဗြွာ။ ခစွသြူရဲ့ အပွိုစငပြနြးကလေးကို ကွှနတြောြ ဆှတခြူးခှင့ြ ရလိုကပြှီ ဆိုတာကို အတိုငြးမသိ ကှညနြူးခှငြးတှနေဲ့ သိခှင့ရြလိုကတြယြ။ သူကလေး တကယပြဲ နာတော့မှာပါလားဆိုတဲ့ စိုးရိမစြိတကြလညြး ဝငလြာတယြ။ နောကဆြုတဘြို့.. ရပတြန့ဘြို့စိတကြူး ပေါမြလာတာကတော့ ကွှနတြော့ြ စိတကြ အရမြးထနနြလေို့လား.. ယောကွာြး တဈယောကရြဲ့ အတျတလားဆိုတာ ကွှနတြောကြိုယတြိုငြ မသိတော့ပါဘူး။ သူ့နားရှကဖြွားလေးကို လွှာနဲ့ကလိရငြး လကကြလညြး သီးလုံးလေးတှကေို အဆကမြပှတခြွပေေးလိုကတြယြ။ မကှာခငကြှုံရမယ့ြ နာကငွမြှုဆီ အာရုံမရောကအြောငပြါ။ အဲဒီအခွိနသြူ့ခါးလေး ကော့တကလြာပှီး ညညြးညူသံ သဲ့သဲ့လေး ထှကလြာတယြ။ ကွှနတြောလြညြး မဆိုငြးမတှပဲ ခွာတိတကြို ပိပိလေးထဲ တဝကကြွောကြွောဝြငတြဲ့ထိ ထိုးသှငြးလိုကတြယြ။
ဖောကကြနဲခံစားခကွနြဲ့အတူ ကွှနတြော့လြကမြောငြးကို သူတငြးတငြး ညှဈဆုပကြိုငလြိုကတြာ သိလိုကရြတယြ။ နညြးနညြးသညြးခံပါ ကလေးရယြ လို့စိတထြဲကတောငြးပနရြငြး တဆုံးထိုးသှငြးလိုကတြယြ။ သူ့ဆီက အသံရှညရြှညြ ညညြးညူသံလေးတဈခကွကြှားလိုကရြတယြ။ မကွလြုံးကိုစုံမှိတပြှီး ကွှနတြော့ြ လကမြောငြးကိုလညြး တအား ဆုပညြှဈထားတယြ။“အာာာ.. ကို့ အငြးးး ဟငြးးး”“နာသှားလား ငယြ” “ရှီးး ဟုတြ နဲနဲ”“စိတလြွှော့ထားနောြ ကလေးလေး နောကထြပမြနာစရဘေူး ကို့ကိုဖကထြား… နောြ”“အငြးပါ ရတယြ”ကွှနတြောြ အောကပြိုငြးလှုပရြှားမှုကို ရပပြှီး အနမြးတှပေေး၊ ရငသြားလေးတှေ ခွမှရေငြး သူအနာသကသြာအောငြ အာရုံ ပှောငြးပေးလိုကတြယြ။ ခွာတိတကြို အထဲမှာစိမထြားရငြး လကတြဈဘကကြ ရသာဖုလေးကို ကလိပေးနလေိုကတြယြ တောတြနရြုံ စိတနြညြးတဲ့ မိနြးကလေးတှတေောငြ အဲဒီနရောကိုထိရငြ စိတပြါလာတတတြယလြို့ ကှားဘူးထားလို့ပါ။
ခဏကှာတော့ သူ့ခါးကလေး ကော့တကလြာတယြ။ “အငြးး ဟငြးး….. ကို.. ငယမြနတတေတြော့ဘူး”“ဘာဖှဈလို့လဲငယြ.. နာနသေေးလို့လား ကလေးလေး”နားနားကပပြှီး လသေံလေးနဲ့တိုးတိုးပှောရငြး ခွာတိတကြိုလညြး ဖှညြးဖှညြးခငွြး ပှနဆြှဲ ထုတလြိုကတြယြ။ သူ ကွှနတြော့ခြါးကို ပှနဆြှဲဖိခပွှီး “ဟင့အြငြး နာတော့ဘူး ကို.. ဟိုလေ… ”“အိုကေ.. ကိုတို့ စ ကှတော့မလား ငယြ..ဟငြ”“ဟုတြ.. ကို ဖှေးဖှေးနောြ…”ကွှနတြောလြညြး ပါးကလေး ကို ရှှတကြနဲ တဈခကွနြမြးလိုကရြငြး တကယ့တြိုကပြှဲဆီကို ခွီတကလြိုကတြော့တယြ။ သူ့ပေါငကြလေး နှဈဘကကြို နသေားတကွ ဆှဲထောငကြားလိုကပြှီးကွှနတြော့ြ လကနြှဈဘကကြ သူ့ခွိုငြးအောကကြို လွှိုသှငြးပှီး နရောယူလိုကတြယြ။ ခေါငြးလေးအပေါကြနေ လကဝြါးနှဈဘကနြဲ့ထိနြးကိုငထြားပှီး ရှုရှုးဖငကြလေးထဲ ဇိမခြံနတေဲ့ ကွှနတြော့ခြွာတိတကြို ဖှေးဖှေးခငွြး အသှငြးအထုတလြုပဘြို့ ဆောအြောလိုကတြယြ။ ခါးအားကိုသုံးပှီး တဈခကွခြငွြး ညငညြငသြာသာ ဆှဲထုတလြိုကြ၊ ပှနသြှငြးလိုကပြေါ့။ ခစွသြူလညြးနာကငွမြှုအားလုံး ပွောကသြှားပှီထငပြါရဲ့ကွှနတြော့ကြွောကုနြးကို ကုတဆြှဲထားပှီး ခါးလေးကို မသိမသာလေး ကော့ကော့ပေးတယြ။
“အား ရှီးး ကောငြးလိုကတြာ ငယရြယြ အငြးး ဟငြးး”“ငယလြေး ပိပိလေးက စီးပိုငနြတောပဲကှာ”“အငြးး ဟငြးး ကို.. ကို.. မှနမြှနြ..အား ရှီးးဈ”“အငြးး ငယြ ကိုလညြး ပှီးခငွလြာပှီ ငယလြေး ပိပိလေးကို ညှဈထားပေး”“အာာားးး ကို.. တောပြှီးးး အ.. အ”ပှောရငြး သူခါးလေး ကော့တကလြာတယြ အကှောဆှဲသလို တဆတဆြတြ တှန့ပြှီး ငှိမကြသွှားတယြ။ ကွှနတြောလြညြး ခံစားမှု အထှတအြထိပကြို ရောကသြှားပမေဲ့ ကွှနတြော့ရြဲ့ သုတရြညတြှကေိုတော့ အပှငကြိုပဲ ထုတလြိုကပြါတယြ။ ကွှနတြောြ သူ့ကိုယလြုံးလေးပေါြ အသာ မှောကခြလွိုကပြှီး အမော ဖှလေိုကတြယြ။ ပှီးတော့ဘေးကို အသာလှိမ့ခြလွိုကပြှီး သူ့ခေါငြးလေးကို ကွှနတြော့ြ လကမြောငြးပေါြ အသာ ဆှဲတငြ အုံးပေးရငြး ခစွသြူကို ရငခြှငထြဲထည့ပြှီး သူ့ကွောပှငလြေးကို ခပဖြှဖှ ပုတပြေး နလေိုကတြယြ။
သူလျညး ကႊနေၾတာ့ျ ရငျခႇငႀထဲ ေခါျငးတိုးဝငျပႇီး လူကေလးကေတာ့ တုနျႏေတုျႏး ရငၾတႇလေျညးခုနျႏေတုျႏး ထငျပါရဲ႕။သူ႔ႏွဘူးေလးကို ဖွဖွနျမးရျငး “ငၾယ.. ေမာသွားလား.. ေကွာကေၾကာ ေကွာကေၾသးလား ကေလးေလး”“……….”“အရျမးနာသွားလား ငယေၾလး”“………”“ကို ေမးတာေလးပွနေျဖႇဦးလေကွာ စိတႀဆိဳးတာလားငယေၾလးရၾယ.. ဟျင”“ကို.ငယ့ႀကိဳ တကၾယ လကၾထပျမႇာပါေနာျ“အာ.. ငၾယ ရၾယ… ကဲ.. အခုဒီညက စ ပွီး ကို တို႔တူတူနကွေမၾယ.. ငယေၾလး အိမျမပွနျႏဲ့ေတာ့ ေနာျ”“………”“ေနာကေျႏ့ မနကျမႇ အိမျပႇနၿပိဳ႕မၾယ.. ပွီးရျင တရား႐ုံးမွာ လကျမႇတႀထိဳးမၾယ ကိုတို႔ အမွနႀဆဳံး လကၾထပၾကႇမၾယ.. အိုေက..လားး”သူ႔မကြျႏႇာကို သသေခြောခြာ စိုကၾကႇည့ျပႇီး ေပွာလိုကၾတၾယ။ ဒီယုနျမႇငႀလိဳ႕ဒီခႈံထွငၾတာ မဟုတျပေမဲ့ သူနဲ႔အမွနႀဆဳံး နီးစပျခႇင့ျ ရဘို႔က ကႊနေၾတာ့ျ ေမႊာၾလင့ျခႇျငးပဲေလ။ သူလျညး ကႊနေၾတာ့ျ ကို မကြႀလဳံး အဝိုျငးသားနဲ႔ ပွနၾကႇည့ျ နေပါတၾယ။ အခြိနၾကလျညး ည ၈ နာရီနီးနေပွီ။
တကယတြော့ ကွှနတြောတြို့တှဲနကှတောကို သူ့မိဘ အသိုငြးဝိုငြးတှေ မသိကှပါဘူး။ ညနခငြေး အပှငထြှကဖြှဈကှတိုငြး ၆နာရီ မခှဲခငြ သူ့ကို လမြးထိပထြိ ကွှနတြောြ ပှနပြို့ပေးနကလွေေ။ အဲဒီအခွိနမြှာပဲ ကွှနတြော့ြ သူငယခြငွြးတဈယောကြ ရောကလြာတယြ။ တံခါးခေါကသြံကှောင့ြ ကွှနတြောြ ပုဆိုးအမှနကြောကဝြတပြှီး အပှငကြို ခပသြှကသြှကြ ထှကလြာခဲ့ပါတယြ။ သူ့အိမကြစိတပြူလို့လိုကရြှာနကှေောငြး သူငယခြငွြးက လာပှောတာပါ။ ကွှနတြောလြညြး အိမထြဲပှနဝြငပြှီး သူ့ကို ပှောပှ မယြ ကှံတုနြး အိပခြနြးပေါကြ၀ ကနေ သူထှကလြာတယြ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ေျပာေနၾကတာ ၾကားသြားပုံရတယ္ မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ဥေလးေတြနဲ႔ေလ။ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းၿပီး ဖက္ထားလိုက္ပါတယ္။ “ငယ္ ေၾကာက္တယ္ ကို.. ဘာလုပ္ၾကမလဲဟင္”“ငယ္ေလး ကို႔ကို ယုံတယ္မွတ္လားဟင္… ကိုယ္တို႔အျမန္ဆုံးဒီကေန ေရွာင္ေနၾကရေအာင္ေနာ္”“……”“ခဏ。ပါပဲငယ္ရယ္ ကိုေလ ငယ့္ ကိုမ်က္ႏွာမငယ္ေစရပါဘူး ေနာင္တလည္း မရ ေစရဘူး.. ေနာ္”ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို အတူစြန္႔စားၾကဘို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလး အသာကိုက္ရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပရွာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းယွက္တြဲၿပီး ဘဝတစ္ခု တူတူ တည္ေဆာက္ဘို႔ ေျခလွမ္း စလိုက္ ၾကပါေတာ့တယ္။ ယုံၾကည္မႈ.. ၾကင္နာမႈ.. အျပန္အလွန္ နားလည္မႈ.. အားေပးယုယမႈေတြ ျပည့္နဲ႔ပါ။ႏွစ္ေယာက္တစ္ဘ၀ ျဖစ္ခြင့္ရဘို႔က ခ်စ္ၾကသူတို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းပဲ မဟုတ္လား။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ဆုံဆည္းခြင့္ ရၿပီေပါ့။
မွတ္ခ်က္… ေအာစာေပမ်ားသည္ ဂြင္းထုဖို႔သက္သက္သာျဖစ္ၿပီး အျပင္မွာလိုက္လုပ္လို႔မရ ေၾကာင္းအသိေပးအပ္ပါသည္။