တစ္စုံတစ္ေယာက္ေသာသူကို သတိရမိတဲ့အခါတိုင္း အလြမ္းေျဖရင္း နားေထာင္ဘို႔ version ၄ ခုနဲ႔ ဆိုထားတဲ့ Hello Darling ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္ သီခ်င္းေလးကို ကြၽန္ေတာ့ Laptop ေပၚမွာ တင္ထားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မႏၲေလး ကိုေရာက္လွ်င္ ပိုသတိရမိၿပီး ပိုနားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။
၂၀ဝ၈ ခု၊ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းေလာက္ကပါ။ ေအာင္မဂၤလာအေဝးေျပးဝင္း ရန္ကုန္-မႏၲေလး Express ကားတစ္စီးေပၚမွာ ည ၇ နာရီကား လက္မွတ္ဝယ္ၿပီး ကားထြက္မည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနတာ ၁၀ မိနစ္ေက်ာ္တဲ့အထိ ကားကမထြက္ေသးဘူး။ ခရီးသည္ေတြ က်န္ေနေသးလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ ထိုင္ခုံေတြကလည္း ဟိုနား တစ္ခုံ ဒီနားႏွစ္ခုံဆိုသလို လြတ္ေနေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ေဘးခုံကလည္း မလာေသးဘူး၊ တစ္ခ်ိဳ႕က လမ္းကေစာင့္ၿပီး စီးတာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔အတူ က်တတ္ပါတယ္။ ကားေပၚမွာ ဖြင့္ထားတဲ့သီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္ၿပီး ေစာင့္ေနတုန္း အသားျဖဴျဖဴ၊ ႏွာတံေပၚေပၚ လူရည္သန္႔သန္႔ အသက္ ၃၀ ခန္႔အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ကားလက္မွတ္ကိုင္ၿပီး တက္လာပါတယ္။ စပါယ္ယာက သူ႔ပစၨည္းေတြသယ္လို႔ အနားေရာက္ေတာ့ အေပၚေမာ့ၾကည့္ရင္း
“ခုံနံပါတ္ ၁၂ ”
လို႔ ပါးစပ္က ေရ႐ြတ္လိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း ၿပဳံးေနေတာ့ သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီး လမ္းထဖယ္ေပးလိုက္ပါတယ္။
စပါယ္ယာက သူ႔ပစၨည္းေတြ စင္ေပၚတင္ေနတုန္း လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးေနာက္က ထပ္လိုက္လာပါတယ္။
“အစ္မ အဆင္ေျပလား၊ အဆင္မေျပလွ်င္ ေနာက္ကားနဲ႔ ခ်ိန္းေပးမယ္”
ဟု လွမ္းေျပာေနပါတယ္။ သူကေတာ့
“ရတယ္ အဆင္ေျပပါတယ္”
ဟု ေျပာရင္း ကားေအာက္ဖက္ကို လိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ လင္မယားဟု ယူဆရေသာ အသက္ ၆၀ ခန္႔ ဘိုးေတာ္ႏွင့္ ဘြားေတာ္ကို
“ဒယ္ဒီတို႔ ျပန္ေတာ့ေလ”
ဟု လွမ္းေျပာေနတာ ကားမွန္ေတြက လုံေနသျဖင့္ ေအာက္က ၾကားရမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္မထင္ပါဘူး။
ကားလည္းစတင္ထြက္ခြာပါၿပီ၊ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးေပမဲ့ စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ၿပဳံးျပတဲ့ သူ႔အၿပဳံးက ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ စမ္းေခ်ာင္းေလး စီးဆင္းသြားသလို ေအးျမသြားတယ္ဗ်ာ။
“မႏၲေလးအထိလား”
သူက စေမးပါတယ္၊ ကိုယ့္ထက္ငယ္မွန္း သိေသာ္လည္း ယဥ္ေက်းမႈအရ
“ဟုတ္ကဲ့” လို႔ ေျဖလိုက္ၿပီး
“ညီမကေရာ” ဟု ျပန္ေမးလိုက္ရာ
“ကြၽန္မလည္း မႏၲေလးအထိပါဘဲ၊ မနက္ျဖန္မွျပန္ဘို႔ လက္မွတ္ျဖတ္ထားတာ အေရးေပၚ ကိစၨတစ္ခု ေပၚလာလို႔ ကမန္းကတန္း ေကာက္ထြက္လာတာ၊ ဒီထိုင္ခုံကလူ ဘြတ္ကင္တင္ထားၿပီး မလာတာနဲ႔ အေတာ္ဘဲ ျဖစ္သြားတယ္”
“ညီမက မႏၲေလးကလား”
“မဟုတ္ဘူး၊ ကြၽန္မက ဝန္ထမ္းပါ၊ မႏၲေလးမွာ တာဝန္က်တာ ၁ ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ဘဲ ရွိေသးတယ္၊ အစ္ကိုကေကာ မႏၲေလးကဘဲလား”
“မဟုတ္ဘူး ကြၽန္ေတာ္လည္း အလုပ္ကိစၨနဲ႔ တစ္လတစ္ပတ္ေလာက္ မႏၲေလးကို သြားရတယ္”
လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ကားနည္းနည္းလႈပ္ေတာ့ ေပါင္ခ်င္းထိမိသြားလို႔ ျပန္ျပင္ထိုင္ေတာ့
“ရပါတယ္ အားမနာပါနဲ႔ရွင္” တဲ့။
စကားတေျပာေျပာနဲ႔ စီးလာတာ ဇရပ္ကြင္းစစ္ေဆးေရးဂိတ္မွာ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ၿပီး မွတ္ပုံတင္ျပရတယ္။ အဲဒီတုန္းက အျမန္လမ္း မၿပီးေသးဘူး၊ လမ္းေဟာင္းကဘဲ သြားရတာ။ ကားေတြကလည္း ေစာထြက္တယ္ ည ၈ နာရီကားဆို ေနာက္ဆုံးဘဲ။
မွတ္ပုံတင္စစ္ၿပီး ကားေပၚျပန္တက္ေတာ့ သူကအစြန္ခုံမို႔ သူအရင္ဝင္ၿပီးမွ ေနာက္ကလိုက္တက္မယ္ဆိုၿပီး သူ႔ေနာက္ကလိုက္လာတာ အခုမွ သူ႔ကို ေနာက္ကေန ျမင္ရတယ္။ ခါးေသးလို႔ရင္ခ်ီ၊ တင္ကလည္း စံခ်ိန္မွီတယ္ဗ်ာ။ ေမသန္းႏု ေဘာ္ဒီမ်ိဳး။ အရပ္ကေတာ့ ၅ ေပ ၄ လက္မခန္႔ ရွိမယ္ ထင္ရတာဘဲ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တြတ္ပီ ဒီေန႔ တယ္ကံေကာင္းပါလားေပါ့။
ပဲခူးေရာက္ေတာ့ ခရီးသည္ တစ္ခ်ိဳ႕ထပ္တက္လာတယ္။ ေ႐ႊအုန္းပင္မွာ ထမင္းစားနားေတာ့ သူ႔ကို
“တစ္ခုခု ေကြၽးပါရေစ” လို႔ ေျပာတာ
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကြၽန္မအိမ္က တစ္ခါတည္း စားလာလို႔ အစ္ကိုဘဲ သုံးေဆာင္ပါ” တဲ့။
ထမင္းစားနားၿပီး ည ၉ နာရီ ၄၀ ေလာက္ ေ႐ႊအုန္းပင္က ျပန္ထြက္တယ္။ ကားေပၚမွာ အဲယားကြန္းက ပိုေအးလာၿပီ။ ဒီတစ္ေခါက္မွ ကြၽန္ေတာ္လည္း အေႏြးထည္ ထည့္လာဘို႔ ေမ့က်န္ခဲ့တယ္။ ဒိုက္ဦးေက်ာ္ေတာ့ ကားေပၚမွာ ျပေနတဲ့ ဗြီဒီယိုလည္း ၿပီးသြားၿပီ၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အိပ္ကုန္ၾကၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ကိုပိုက္ထားၿပီး အေအးဒဏ္ကို ႀကံ့ႀကံ့ခံရင္း မ်က္လုံးကေလး မွိတ္လိုက္လာတယ္။
“အစ္ကို အေႏြးထည္ မပါဘူးလား၊ အရမ္းေအးေနမွာဘဲ”
“ဟုတ္တယ္ ဒီတစ္ေခါက္မွ ယူလာဘို႔ ေမ့သြားတယ္”
ဟု ေျပာလိုက္ေတာ့ သူၿခဳံထားတဲ့ ေစာင္ကို ျဖန္႔ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚ တစ္ဝက္ လွမ္းတင္ေပးတယ္။
“ရပါတယ္၊ ညီမဘဲ ၿခဳံပါ”
ဟုေျပာေတာ့
“အားမနာပါနဲ႔ ညီမေစာင္က ႏွစ္ေယာက္ၿခဳံလို႔ ရပါတယ္” တဲ့။
ဘယ္ေလာက္ လူမႈေရး အသိစိတ္ရွိၿပီး ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးလည္းဗ်ာ၊ လူခ်င္းလည္း ပူးကပ္ထားေပးတယ္။
————————————–
ကားေပၚ စတက္တက္ျခင္း ၿပဳံးျပတုန္းက တစ္ႀကိမ္၊ မွတ္ပုံတင္ စစ္တုန္းကနဲ႔ ထမင္းစားနားၿပီး ကားေပၚျပန္တက္တာ့ ၂ ႀကိမ္၊ စိတ္ထဲက ျပစ္မွားထားခဲ့မိတယ္။ အခုလည္း ေစာင္တစ္ထည္တည္း ၂ ေယာက္ အတူၿခဳံၿပီး လူခ်င္းပူးကပ္ေနေတာ့ စိတ္ထဲက ေဖာက္ျပန္ခ်င္ေနၿပီ။ မနည္းခြၽန္းအုပ္ထားရတယ္။ ေစတနာနဲ႔ ကမ္းတဲ့လက္ကို ျပန္ကိုက္မိ သလိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားလွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္ေလာက္ ယုတ္မာၿပီး ရွက္ဘို႔ေကာင္းတဲ့လူ ရွိမွာမဟုတ္ဘူ။
ေကတုမတီၿမိဳ႕သစ္ ပိုင္အိုးနီးယားမွာ တစ္ခါကားနားျပန္တယ္။
“တစ္ခုခု ျပဳစုပါရေစ” လို႔ ေျပာေတာ့
“ေကာင္းၿပီေလ သန္႔စင္ခန္း အရင္သြားလိုက္ဦးမယ္၊ အစ္ကို စားပြဲတစ္လုံးယူၿပီး ခဏေစာင့္ေန” တဲ့။
ကြၽန္ေတာ္လည္း သူျပန္လာလွ်င္ ျမင္ႏိုင္မဲ့ ေနရာမွာထိုင္ၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
“ဘာစားမလဲ၊ ဘာေသာက္မလဲ”
လို႔ သူ႔ကို ေမးလိုက္ေတာ့
“အခုလို ညည့္နက္ႀကီး ဘာမွစားေလ့စားထ မရွိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အစ္ကို႔ေစတနာကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ ႏြားႏို႔တစ္ခြက္ ေသာက္မယ္”
ကြၽန္ေတာ္ ဝမ္းလည္းသာ ေက်းဇူးလည္းတင္မိပါတယ္။ စားေလ့စားထ မရွိလို႔ လာမထိုင္လွ်င္ သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ ရင္းႏွီးခြင့္ ရွိခ်င္မွ ရွိမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ လိပ္စာကဒ္ေလး ေပးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိတ္ဆက္ရင္း
“ညီမ နာမည္ေလးလည္း ေျပာပါဦး” ဆိုေတာ့
“ေသာ္တာလို႔ မွတ္ထားလိုက္ပါ” တဲ့။ ဖုန္းနံပါတ္ေတာ့ မေပးဘူး။
“သတိရလွ်င္ ညီမျပန္ေခၚမွာေပါ့” တဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္ကို
“အစ္ကိုက အိမ္ေထာင္ရွိလား” လို႔ ေမးလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း
“ရွိတယ္” လို႔ အမွန္အတိုင္းဘဲ ေျဖလိုက္တယ္။
“ႀကိဳက္တယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြ အမွန္အတိုင္း မေျဖခ်င္ၾကဘူး” တဲ့။
ကြၽန္ေတာ္ ကေတာ့ ခုရႈတ္မွေနာင္ရွင္း ႀကိဳက္ေရာင္းႀကိဳက္ဝယ္ဘဲ။ သူ႔ကိုလည္း
“တစ္ခုခု ရွိလား” လို႔ ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့
“ညီမက တိုက္ရွိတယ္၊ ကားရွိတယ္ ေျဖရမွာလား” တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း
“တည့္ေမးဘို႔ အားနာလို႔ပါ၊ boy friend ရွိလား၊ အိမ္ေထာင္ရွိလားလို႔ ေမးတာပါ” ဆိုေတာ့ သူျပန္ေျဖပုံက ပေဟဠိဆန္ဆန္
“ရွိေတာ့မယ္” တဲ့။
“ဘာရွိေတာ့မွာလည္း” လို႔ ေမးေတာ့
“ေသခ်ာလွ်င္ ေၾကျငာမွာ ေပါ့” တဲ့။
ႏြားႏို႔ တစ္ေယာက္တစ္ခြက္ ေသာက္ရင္း စကားေျပာေနလိုက္တာ ကားက “ခရီးျပန္ဆက္ပါေတာ့မယ္” လို႔ ေၾကျငာေတာ့မွ ေငြရွင္းၿပီး ကားေပၚ ျပန္တက္လာၾကတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနာက္ကေန တစ္ဝႀကီး ခပ္ျပတ္ျပတ္ ရႈိးၿပီး တက္လာတာ။ ညည့္နက္လာေတာ့ အျပင္မွာလည္းေအး ကားအဲယားကြန္းကလည္း အရမ္းေအးေနတာေပါ့။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ေစာေစာကလိုဘဲ ေစာင္ျပန္ၿခဳံေပးၿပီး လူခ်င္းပူးကပ္ထားတယ္။ သူ႔ေပါင္ေပၚက လက္ကေလးကို ကြၽန္ေတာ့္ ညာလက္နဲ႔ စမ္းၿပီး ကိုင္ၾကည့္ေတာ့
“လက္ဖ်ား ေအးစက္ေနတာဘဲ”
ဆိုၿပီး သူ႔လက္ ၂ ဖက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အေျခအေနေကာင္းေတာ့ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ ဘယ္လက္ကို အေပၚက ထပ္ ဆုတ္ကိုင္ထားလိုက္တာ သူ႔ရဲ႕အၾကင္နာ ကိုယ္ေငြ႕ေတြေၾကာင့္ တေျဖးေျဖး ေႏြးေထြးလာတယ္။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ ေနာက္တစ္ဆင့္တက္ဘို႔ ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳးစားတယ္။
“ခါးေလးကို ခဏဖက္ထားလို႔ ရမလား” လို႔ ေမးေတာ့
“ခ်မ္းေနတုန္းဘဲလား”
ဆိုၿပီး ဖက္ပါလည္း မေျပာသလို မဖက္နဲ႔လို႔လည္း မျငင္းဘူး။ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းဟာ ဝန္ခံျခင္းဘဲလို႔ ကိုယ့္ဖာသာ အတည္ျပဳၿပီး ခါးေလးကို ညင္ညင္သာသာေလး ဖက္ထားလိုက္မိတယ္။
ခါးေလးကေသးေတာ့ ဖက္ရတာ ပိုၿပီး ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ရွိတာေပါ့။ သူကလည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ရွိတဲ့ ပုံပါ။ အခုမွစေတြ႕ၿပီး တရားဝင္ မေတာ္ရေသးတဲ့ ခ်စ္သူေလးကို ဖက္ထားရင္း အားမလိုအားမရ ျဖစ္လာတာနဲ႔ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔သိုင္းၿပီး တင္းတင္းေလး ဖက္ထားလိုက္ေတာ့ ကိုယ္လုံးေလးပါ ပါလာၿပီး ေမႊးေမႊးေပးမိမလို ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ နည္းနည္း႐ုန္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္လက္တစ္ဖက္ကို ျဖဳတ္ခ်တယ္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း မူလအေနအထားအတိုင္းဘဲ ညာလက္နဲ႔ ဖက္ထားၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့မွ ဖက္ထားတဲ့လက္နဲ႔ ႏို႔ေအာက္ပိုင္းေလးကို ပြတ္ေပးေနတာ ဘာတုန္႔ျပန္မႈမွ မလာေတာ့တာေၾကာင့္ ဘယ္လက္နဲ႔ ႏို႔ကို အသာဆုပ္ကိုင္ၿပီး လက္ညႇိဳးေလးနဲ႔ ႏို႔ႏွစ္လုံးၾကား ႐ြ႐ြေလး မထိတထိ ကလိေပးလိုက္တာ ဖီးတက္လာလို႔ ထင္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ့္ပခုံးေပၚ ေခါင္းေလး မွီလာတယ္။ ဆံပင္ေလးေတြကို ေမႊးေမႊးေပးၿပီး ဘယ္၊ ညာ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ႏို႔အစုံကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဖီးအရွိန္ ပိုတက္လာေအာင္ ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ တေျဖးေျဖး ေအာက္ကို ေလွ်ာက်လာၿပီး ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္လာတယ္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘယ္ဒူးကိုေထာင္ၿပီး သူဘို႔ ေခါင္းအုံး လုပ္ေပးရတာေပါ့။ ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ ႏို႔ကိုင္ရတာ ပိုအဆင္ေျပသြားၿပီ။ ပထမ အက်ႌေအာက္ လက္လွ်ိဳ၊ ေဘာ္လီအေပၚက ကိုင္ၿပီးႏို႔သီးေခါင္းေလးကို ပြတ္ေပးတယ္။ ေဘာ္လီအျပင္ထြက္ေနတဲ့ ရင္သားအေပၚပိုင္းေတြကေတာ့ လက္နဲ႔တိုက္႐ိုက္ ထိေတြ႕ေနရၿပီေလ။ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ေဘာ္လီေအာက္ လက္ဝင္ၿပိး ကိုင္ဘို႔ ႀကိဳးစားတာ ေဘာ္လီက ၾကပ္ေနလို႔ ဝင္မရဘဲ အေပၚက ေက်ာ္ႏႈိက္လိုက္ရတယ္။ ႏူးညံ့ၿပီး ကိုင္လို႔ေကာင္းလိုက္တဲ့ ခ်ိဳခ်ိဳႏွစ္လုံး Heavy မဟုတ္ေပမဲ့ မာက်စ္က်စ္နဲ႔တင္းတင္းျပည့္ျပည့္ ရွိလွတယ္။ အသင့္အတင့္ႀကီးတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတာေပါ့။
ႏို႔သီးေခါင္းကေတာ့ ေသးေသးေလးပါ။ ပုံမွန္ ကိုင္ေပးေနတဲ့သူ မရွိေသးဘူးလို႔ ယူဆရတာဘဲ။ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို အားပါးတရ ကိုင္လို႔မွ မဝေသးခင္ ေနျပည္ေတာ္အဝင္ မွတ္ပုံတင္ တစ္ခါစစ္တာမို႔ နတ္ျပည္က ခုန္ခ်ခိုင္းလိုက္သလို စည္းစိမ္ေတြ ေလထဲ ခဏ ေမွ်ာခ်လိုက္ရတာေပါ့။
မွတ္ပုံတင္စစ္ၿပီး ကားေပၚျပန္တက္ေတာ့ ဒီတစ္ခါ ဧည့္သည္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး အိမ္ရွင္လို ျဖစ္သြားၿပီ။ ေစာင္ကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး သူ႔ကို အရင္ၿခဳံေပးၿပီးမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၿခဳံတယ္။ သူကေတာ့ ေစာင္ၿခဳံၿပီးတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ပခုံးကို မွီေတာ့တာဘဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကမွ ေဘး၊ ဘယ္၊ ညာ ၾကည့္ေနရေသးတယ္။ ေဘးခုံက လင္မယားႏွစ္ေယာက္ သူ႔မိန္းမက တန္းအိပ္သြားေပမဲ့ ဘဲႀကီးက မအိပ္ေသးဘဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘက္ မသိမသာရႈိးေနလို႔ ခါးေလးဖက္ၿပီး ဒီဘဲ အိပ္ေအာင္ ေစာင့္ေနရေသးတယ္။
ကိုယ့္ကုသိုလ္နဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္လာတာ သူက ဘာမနာလို ျဖစ္ရတာလဲ မသိဘူး။ တေအာင့္ၾကာ ဒီဘဲ က်ိဳးသြားေတာ့မွ ခ်စ္သူေလးကို ရင္ခြင္ထဲ ျပန္သြင္းရတာေပါ့။ ဒီတစ္ခါ ဒူးေခါင္းေပၚ မေရာက္ခင္ ေလထဲမွာ ေမႊးေမႊးတစ္ခ်က္ ခ်စ္လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္တယ္။ ေဖာင္းေဖာင္းအိအိ ပါးေလးကို ဖိနမ္းရတာ မဝေပမဲ့ အေျခအေနအရ ေရာင့္ရဲလိုက္ရတာေပါ့။ ညာလက္က ေပါင္ကို ဖြဖြေလးပြတ္ေပးၿပီး ဘယ္လက္နဲ႔ ႏို႔ကို အေပၚက ႏႈိက္ကိုင္ေနတာ ညီေတာ္ေမာင္ေတာင္ ႂကြတက္လာၿပီ၊ တစ္ခါတစ္ခါ သူနည္းနည္း ေဘးကိုေစာင္းသြားလွ်င္ သူ႔ပါးနဲ႔ ညီေလးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေနေသးတယ္။ ပိပိေလး စမ္းၾကည့္ေတာ့ ေဖာင္းေနတာဘဲ။
ထမီေျဖၿပီး ႏႈိက္ဘို႔ သိပ္အဆင္မေျပတာနဲ႔ ထမီေပၚကဘဲ အေစ့ေလးစမ္းၿပီး လက္ခလယ္ေလးနဲ႔ သ ေပးေနတာ အရည္ၾကည္ နည္းနည္းစို႔လာတယ္။ သူက ဆက္မလုပ္ခိုင္းေတာ့ဘူး၊ လက္ကိုကိုင္ၿပီး ႏို႔ေပၚ တင္ေပးထားတယ္။ ႏို႔ေလးပြတ္ေပးၿပီး သူ႔လက္ကို ဒုတ္ေပၚတင္ေပးလိုက္ေတာ့ ေဘာင္းဘီေပၚက အေပၚေအာက္ ပြတ္ေပးေနတယ္။ ဒုတ္ကလည္း တေျဖးေျဖး မာန္တက္ေနၿပီ၊ လွဲေနရင္း သူပြတ္ေပးေနတာ အဆင္မေျပဘူးထင္တယ္၊ ထထိုင္ၿပီး ဂ႐ုတစိုက္ ပြတ္ေပးရွာတယ္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ေကာင္းလာတာေၾကာင့္ ခါးပတ္ေျဖ၊ ဇစ္ျဖဳတ္ၿပီး အျပင္ထုတ္ေပးလိုက္တာ သူ႔လက္သြယ္သြယ္ေလးေတြနဲ႔ ဒုတ္တစ္ခုလုံး ေသေသခ်ာခ်ာ ေလွ်ာက္ကိုင္ၾကည့္ၿပီး ဂြင္းထုေပးေတာ့တာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အေရးေပၚ တာဝါတစ္ခု အဆင္သင့္ ေဖာက္ထားရတယ္။ ႏုႏု႐ြ႐ြေလး ထုေပးေနရင္းက ပိုျမန္လာေတာ့ ေကာင္းလြန္းလို႔ သူ႔ႏႈတ္ခမ္း ဖက္စုပ္ရင္း စည္းစိမ္အျပည့္ ယူလိုက္တယ။
ၿပီးခါနီး တာဝါကို ဒုတ္ဖ်ားေပၚ တင္ေပးလိုက္ေတာ့ တာဝါနဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ထိ ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ အဆုံးသတ္ေပးတာ။ ေတာ္လိုက္တဲ့ နတ္သမီးေလးဗ်ာ။ အကုန္သုတ္ေပးၿပီး ပလပ္စတစ္အိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးထားလိုက္ေသး။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ဆုခ်တဲ့အေနနဲ႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေမႊးေမႊးေပးၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလး ထပ္စုပ္ေပးလိုက္တယ္။ သူလည္း ရင္ခြင္ထဲ ျပန္ဝင္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္အတူ ဖက္အိပ္လာလိုက္တာ ျမစ္ငယ္တံတားေရာက္မွ ႏိုးတယ္။ ကမန္းကတန္းထၿပီး ေခါင္းေတြဘာေတြ သူကေတာ့ ၿဖီးေနေလရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မႏၲတေလးဝင္ေတာ့မွ မ်က္လုံးကို မနည္း ဖြင့္ယူရတယ္။ ဒါေတာင္ ကိုယ့္အတြက္ အေရးႀကီးလို႔ ထတာ။ ဖုန္းနံပါတ္ မသိရေသးဘူး။ ေစာေစာက မေပးေပမဲ့ အခုေတာ့ ေပးမွာပါ ဆိုတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ ဘယ္လိုဘဲ ေခ်ာ့ေတာင္းေတာင္း လိပ္စာေကာ ဖုန္းနံပါတ္ပါ လုံးဝ မေပးဘူးဆို မေပးဘူးဘဲ။ ဘယ္လို နားလည္ရမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ဆက္ဆက္ ဖုန္းျပန္ဆက္ဘို႔ အသနားခံရတာေပါ့။
ကားဝင္းထဲ ေရာက္လာၿပီ ဖက္ထားတာ မလႊတ္ခ်င္ေသးဘူး။ သူ ကိုယ့္အေပၚ ေကာင္းခဲ့တာ ကိုယ္က ဆိုးလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ဖက္ထားတဲ့ လက္ကေလးကို လႊတ္ေပးၿပီး ေစာင္ပါ ေခါက္ေပးလိုက္တယ္။ ကားေပၚက ဆင္းခါနီး တာဝါထည့္ထားတဲ့ အိတ္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးျပရင္း ျပန္သိမ္းသြားဘို႔ သတိေပးလိုက္ေသးတယ္။
“ဘယ္ေန႔ ျပန္မွာလဲ” တဲ့။
ကြၽန္ေတာ္ ျပန္မဲ့ရက္ ေျပာလိုက္ေတာ့
“See you” ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္သြားတယ္။
ေနာက္ကေန ေငးေမာၾကည့္ရင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရွိသလိုလို၊ ႏွေမ်ာသလိုလို ခံစားခ်က္ ၂ မ်ိဳး ထူးဆန္းစြာ ခံစားမိတယ္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ တည္းမည့္ ဟိုတယ္ကို ထြက္ခြာေနေပမဲ့ စိတ္က သူယူသြားလိုက္ပါၿပီ။
—————————————
ကြၽန္ေတာ္ မႏၲေလးေရာက္ေတာ့ ေသာ္တာ ဖုန္းဆက္ႏိုး ဆက္ႏိုးနဲ႔ ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ ၅ ရက္ေျမာက္တဲ့အထိ မဆက္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်လာပါတယ္။ သူ ကိုယ့္အေပၚ ခရီးသြားဟန္လႊဲ အေဖာ္လုပ္ေပးသြား႐ုံေလာက္ပဲ ျဖစ္မွာပါဆိုၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပန္႐ုတ္သိမ္းၿပီး ကားေပၚက တဒဂၤေလးကိုလည္း အိပ္မက္လို႔ဘဲ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။
၆ ရက္ေျမာက္ မနက္မွာေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေသာ္တာ ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ ႐ုပ္ေခ်ာသေလာက္ အသံကလည္း အလြန္ခ်ိဳၿပီး ယဥ္ေက်းေဖာ္ေ႐ြတယ္။ ဖုန္းထဲက သူ႔အသံေလးကို ၾကားလိုက္႐ုံနဲ႔ တစ္ဖက္လူ နားဝင္ခ်ိဳၿပီး ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ထဲမွာ ပူေလာင္ညစ္ႏြမ္း ေနပါေစ စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး အေမာေတြ ေျပေပ်ာက္သြားေစမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ တင္စားခ်င္ပါတယ္။
“Morning ပါ အစ္ကို၊ အခုေျပာေနတာ ဘယ္သူလဲသိလား၊ မွန္ေအာင္ေျပာႏိုင္လွ်င္ ေနာက္တစ္ဆင့္အတြက္ အခြင့္အေရးေပးမယ္” တဲ့။
“သိပ္သိတာေပါ့ ကားေပၚမွာ ပုံေျပာသြားတဲ့နတ္သမီးေလး” လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့
“ဝမ္းနည္းပါတယ္ မွန္ေအာင္ မေျဖႏိုင္တဲ့အတြက္ ဖုန္းခ်လိုက္ပါၿပီ”
ဆိုၿပီး တကယ္ဖုန္းခ်သြားတယ္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေရထဲက ျပန္ေပၚလာတဲ့ အသက္တစ္ေခ်ာင္း အခ်ိန္မီ မဆယ္ယူလိုက္ႏိုင္တဲ့ သူတစ္ေယာက္လို ယူႀကဳံးမရ ျဖစ္ရတာေပါ့။ သူေခၚတဲ့နံပါတ္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေခၚေတာ့ PCO ဖုန္းပါ။ ေစာေစာက အဲဒီနံပါတ္ေခၚတဲ့ အစ္မေတြ ျပန္သြားပါၿပီတဲ့။ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမွန္း မသိေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္ေနရာက ခံစားၾကည့္ၾကပါဗ်ာ။ ကိုယ့္ဖာသာ ေမ့ပစ္လိုက္ဘို႔ ႀကီဳးစားေနတုန္း အရင္ကထက္ ပိုနက္တဲ့ အေမွာင္ကို လွ်ပ္စီးလက္သလို အလင္းေရာင္ေလးေပးၿပီး ဖန္တီးလိုက္တာလား ေသာ္တာရယ္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း စိတ္ထဲတင္းသလိုလို ေပါက္ကြဲသလိုလိုျဖစ္ၿပီး ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း ဖုန္းမေျပာခ်င္တာေၾကာင့္ ဖုန္းပိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ေန႔လည္ေလာက္ ဖုန္းျပန္ဖြင့္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မသိတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္က မက္ေဆ့ တစ္ေစာင္ ဝင္ေနပါတယ္။
“Unfortunately you can’t answer my question. If you want to try again please reply yes, no need to send anymore. If you don’t want, no need to reply. Noted ; read thoroughly and keep exactly.”
လာျပန္ၿပီ ကြၽန္ေတာ့ကို ဘာအ႐ူးလုပ္ဦးမလဲ မသိ။ ကားေပၚမွာတုန္းက ထင္ထားတာထက္ပိုၿပီး ခရီးေပါက္ခဲ့တဲ့ သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ အခုဘာလို႔ ဒီလို ပေဟဠိ ဆန္ဆန္ေတြ လုပ္ေနရတာလဲ ကြၽန္ေတာ္နားမလည္ႏိုင္။ သူနဲ႔ ျပန္ဆုံခြင့္ရဘို႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မခိုင္းခင္က လုပ္ခ်င္ေနသူဆိုေတာ့ မက္ေဆ့ကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ၿပီး Yes လို႔ ျပန္ပို႔လိုက္ပါတယ္။ ခဏအၾကာ ကြၽန္ေတာ့ဖုန္းကို မက္ေဆ့ပို႔ထားတဲ့ဖုန္းက ျပန္ေခၚလာပါတယ္။ ဖုန္းကိုင္လိုက္ေတာ့
“မဂၤလာပါ၊ အခုလို ျပန္လည္ႀကိဳးစားေျဖမွာကို ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာႀကိဳဆိုပါတယ္” တဲ့။
ဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနမွန္း မသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ မိန္းကေလးအမ်ားႀကီးကို ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ဘူးတယ္။ ဒါမ်ိဳး တစ္ခါမွ မႀကဳံဖူးဘူး။ ကိုယ္ကသာ ေဆာ့ကစားဘူးတာ ကိုယ့္ကိုေဆာ့ကစားႏိုင္မဲ့သူ ရွိမယ္ေတာင္ မထင္ခဲ့မိဘူး။ ကားေပၚမွာ ေတြ႕တုန္းက အေျခအေနေတြနဲ႔ အခု တစ္ျခားစီဘဲ။ မင္းေလးက ေဆာ့ကစားခ်င္လွ်င္လည္း ကိုယ္ၾကည္ျဖဴစြာ ခံယူလိုက္ေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ထဲ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ သူ႔ကို အသာစီးေပးခ်င္တာလား၊ ဖို၊မ ဆြဲေဆာင္မႈလား၊ အခ်စ္လား၊ ညႇိဳ႕ဓါတ္လား၊ ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့။
—————————-
ဖုန္း စကိုင္ကတည္းက ေသာ္တာ့ အသံမွန္း သိေနတာ “ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို က်ီစားခ်င္တာလဲဗ်ာ” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့
“မွန္ေအာင္ေျဖႏိုင္လွ်င္ အခြင့္အေရး ေပးမယ္လို႔ ေျပာထားၿပီးသားေလ” တဲ့။
“ကားေပၚမွာ ေတြ႕ခဲ့တုန္းက နတ္သမီးေလးတစ္ပါးလို စြမ္းေဆာင္ရည္ ေကာင္းလြန္းၿပီး ေခ်ာေမာလွပလို႔ တင္စားေျဖလိုက္တာ ကြၽန္ေတာ့္ အမွားလား” လို႔ ေမးေတာ့
“ေျမႇာက္ေပးတဲ့ လူေတြ ကြၽန္မ အေၾကာက္ဆုံးဘဲ၊ ဒီ အေၾကာင္းေတြ အခုဖုန္းထဲမွာ မေျပာခ်င္ဘူး၊ မနက္ျဖန္ ျပန္ျဖစ္သလား” တဲ့။
“ဟုတ္ မနက္ျဖန္ ျပန္မွာ၊ ေသာ္တာ ရန္ကုန္အေရာက္ ျပန္ပို႔ေပးပါလား” လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့
“ရန္ကုန္ေတာ့ ျပန္လို႔မရေသးဘူး၊ မနက္ျဖန္ ေန႔လယ္စာ ေကြၽးမယ္ေလ” တဲ့။
ေကာင္းလိုက္တဲ့ အစီအစဥ္၊ ေတြ႕ခ်င္ေနတာ တစ္ပိုင္းေသေနၿပီ၊ ေနာက္ တစ္ဝါ ထိမွာေၾကာက္လို႔ ဘယ္လိုစရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ေနတာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကိုလာရမလဲ၊ ေနေကာင္းလား၊ အလုပ္အဆင္ေျပလား ဆိုတာေလာက္ပဲ ေမးၿပီး see you လုပ္ရင္း သူလည္းဖုန္းခ်သြားပါတယ္။
ကားေပၚမွာတုန္းက သူနဲ႔စကားမ်ားမ်ား မေျပာျဖစ္၊ ပိုင္အိုးနီးယားမွာ ႏြားႏို႔ေသာက္ရင္း စကားတစ္ခ်ိဳ႕ ေျပာျဖစ္ေပမဲ့ အားလုံး အဆင္ေျပေနေတာ့ ယုံၾကည္မႈလြန္ကဲၿပီး ကိုယ့္ဖက္ပါေနၿပီ မွတ္တာ သတိထား ဆက္ဆံရမယ့္ အေျခအေနဆိုတာ အခုမွ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြ ပိုတြက္စရာမလိုေပမဲ့ ေလွ်ာ့တြက္လွ်င္ အရင္းျပန္မရတတ္ဘူး။
ေသာ္တာနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တဲ့ စိတ္က အရမ္းျပင္းျပေနတယ္။ သူနဲ႔ dialogue လုပ္ရမွာကိုလည္း စိတ္လႈပ္ရွားမိတယ္။ ခ်ိန္းထားတဲ့ အခ်ိန္ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္လွၿပီ၊ ေတြးရင္း တစ္ညလုံး အိပ္လို႔ေတာင္ မေပ်ာ္ဘူး။ မိန္းကေလး တစ္ဒါဇင္ ေက်ာ္ေလာက္နဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ခဏခဏ ခ်ိန္းျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါမွ ရင္မခုန္၊ စိတ္မလႈပ္ရွားဖူးဘူး။ ေသာ္တာသည္ ကြၽန္ေတာ့မွတ္ေက်ာက္ေပၚ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ေနရာယူႏိုင္သူ တစ္ေယာက္ပါ။
ကြၽန္ေတာ္ မႏၲေလးေရာက္လွ်င္ သုံးေနၾက ကားတစ္စီးရွိတယ္။ ေနာက္ေန႔ ၁၁း၃၀ ခန္႔မွာ ကား ကိုယ္တိုင္ေမာင္းကာ 78 Super market ေရွ႕ေသာ္တာကို သြားႀကိဳၿပီး သိပၸံလမ္းဖက္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ သူ အေဖာ္တစ္ေယာက္ေယာက္ ေခၚလာႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆထားတာ၊ ဘယ္အေဖာ္မွ ပါမလာလို႔ စိတ္ထဲက ႀကိတ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ေနမိျပန္တယ္။
၆၈ လမ္းလို႔ ထင္တာဘဲ။ ယိုးဒယားစားေသာက္ဆိုင္ တစ္ခုကို ေရာက္ေတာ့ လူလည္း သိပ္မရႈပ္ဘူး၊ သီးသန္႔ခန္းနဲ႔ဆိုေတာ့ စကားေျပာလို႔ လြတ္လပ္မႈ ရွိပါတယ္။ ဆိုင္ေ႐ြးခ်ယ္မႈ ေကာင္းမြန္လို႔ သူ႔ကို အမွတ္ေပးေနမိေသးတယ္။
ဆိုင္ထဲေရာက္ေတာ့ အခန္းတစ္ခုက စားပြဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ ေနရာယူလိုက္ပါတယ္။ သူေနာက္က လိုက္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထိုင္လိမ့္မယ္ထင္တာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွာဘဲ ဝင္ထိုင္လို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေက်းဇူးေပါ့ဗ်ာ။ သူစားခ်င္တာေတြ ဦးစားေပးမွာေစၿပီး စားပြဲထိုး ထြက္သြားေတာ့မွ ေန႔တိုင္း ဖုန္းေမွ်ာ္လိုက္ရတာ၊ ဆက္ေတာ့လည္း PCO ဖုန္းနဲ႔ဆက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္ခ်သြားလို႔ ရင္ေမာရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ႐ႊီးေတာ့တာေပါ့။ သူက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပါဘဲ။
“ကြၽန္မလည္း သတိရပါတယ္၊ အလုပ္က အခ်ိန္ေပးႏိုင္မဲ့ရက္ ေစာင့္ရတာကိုး၊ မျပန္ခင္ ဒီေန႔ အခ်ိန္ရတာ ကံေကာင္းပါတယ္” တဲ့။
ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကို လိပ္စာကဒ္ေပးထားလို႔ ကိုယ့္အလုပ္အကိုင္ သူသိေနေပမဲ့ သူ႔အလုပ္အကိုင္ကို ေမးေတာ့ “အခ်ိန္တန္လွ်င္ တေျဖးေျဖး သိရမွာေပါ့” တဲ့။
“ေသာ္တာကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ပြင့္လင္းၿပီး ေဖာ္ေ႐ြတယ္လို႔ ယူဆထားတာ အခုမွ အရမ္း လွ်ိဳ႕ဝွက္တတ္မွန္း သိတယ္လို႔” ေျပာလိုက္ေတာ့
“ကားေပၚက အျဖစ္အပ်က္ မထင္မွတ္ဘဲ ကြၽန္မျဖစ္သြားတာ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေတြးမိတိုင္း ေဒါသထြက္တယ္၊ အဲဒီအတြက္လည္း ကြၽန္မကို အထင္ေသးေနမွာေပါ့” တဲ့။
“အထင္မေသးပါဘူး၊ လူမႈေရးအသိစိတ္ဓာတ္ ရွိတယ္လို႔ေတာင္ စိတ္ထဲက ခ်ီးက်ဴးေနတာပါ” လို႔ေျပာေတာ့
“အစ္ကို႔ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း သဒၵါစိတ္ေပါက္တယ္ ေျပာရမလား၊ ၾကည္ျဖဴစိတ္ အလိုလို ျဖစ္ေနတာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေစာင္ၿခဳံေပးခဲ့မိတာ၊ Hand Job အထိ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္း မသိဘူး၊ ဒါ ကြၽန္မဘဝအတြက္ ပထမဆုံးနဲ႔ ေနာက္ဆုံးဘဲ ျဖစ္မွာပါ” တဲ့။
“ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာ ေသာ္တာ မေက်နပ္လွ်င္ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ေနာက္ထပ္ ေတြ႕ဆုံခြင့္က လြဲလို႔ ႀကိဳက္တဲ့ ျပစ္ဒဏ္ေပးပါ” လို႔ေျပာေတာ့
“အစ္ကို႔ကို အျပစ္ေပးေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ကြၽန္မ လူတိုင္းကို စိတ္နဲ႔မေပါင္းဘူး၊ စိတ္ဓာတ္ကို သုံးသပ္ၿပီးမွ ေပါင္းသင့္တဲ့လူကို ေပါင္းတာ”
မွာထားေသာ အစားအေသာက္မ်ား ေရာက္ရွိလာ သျဖင့္ သူ႔အတြက္ ဟင္းေတြ ထည့္ေပးၿပီး ထမင္းစားရင္း စကားဆက္ေျပာၾကပါတယ္၊
“ကြၽန္ေတာ့ကို ဘယ္လိုျမင္လဲ” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့
“စစ္ေဆးေနတုန္းပါ၊ ေအာင္ေစခ်င္ပါတယ္” တဲ့။
“ေသာ္တာက psychologist လား” လို႔ ေမးေတာ့
“မဟုတ္ပါဘူး၊ ကြၽန္မ လက္ခံႏိုင္မည့္လူကို ကြၽန္မေပတံနဲ႔ ကြၽန္မ တိုင္းတာပါ” တဲ့။
“ေသာ္တာနဲ႔ ဒီထက္မက အမ်ားႀကီး ရင္းႏွီးခ်င္တယ္၊ နားလည္ လက္ခံေပးပါ” လို႔ ေျပာေတာ့
“အစ္ကို႔အေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္၊ ေသာ္တာ ေထာက္ခံေပးမွာေပါ့” တဲ့။
သူနဲ႔ အခုလို အတူထိုင္ၿပီး စကားေတြ ေျပာခြင့္ရတာနဲ႔တင္ ရင္ထဲမွာ ျပည့္ေနပါၿပီ။ ထမင္းလည္း သိပ္မစားႏိုင္ၾကပါဘူး။ ထမင္းစားၿပီး အခ်ိဳရည္ေသာက္ရင္း ဆက္စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သူက ေဘးနားမွာ ကပ္ထိုင္ေနတာဆိုေတာ့ ခါးေလးကိုဆြဲၿပီး ဖက္ထားခ်င္လိုက္တာ။ သူစစ္ေနတဲ့ စာေမးပြဲ အမွတ္ေပး စည္းမ်ဥ္းကိုမသိဘူး။ အရႈံး မခံႏိုင္တာေတာ့ အမွန္ပါ။
လက္ကေလးကိုင္တာေလာက္ေတာ့ အမွတ္မေလွ်ာ့ေလာက္ပါဘူး ဆိုၿပီး သူ႔ညာဘက္လက္ကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆုပ္ထားလိုက္တယ္။ ဘာမွမျငင္းေတာ့မွ လက္ခုံေလးကို ေမႊးေမႊး ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔လက္ကို ျပန္႐ုတ္သြားတယ္။
“ေသာ္တာ့ကို အခြင့္အေရးယူတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး အသိအမွတ္ျပဳတာပါ၊ ကားေပၚမွာ နမ္းဘူးတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို အရမ္းလြမ္းတာဘဲ” လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့
“ကြၽန္မစိတ္ေတြ အခုထိ ဒြိဟျဖစ္ေနတုန္းဘဲ၊ အစ္ကို႔နဲ႔မွ ဒီလိုျဖစ္ရတာ၊ ဒါမ်ိဳး ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ မႀကဳံခ်င္ဘူး” တဲ့။
မ်က္ႏွာေလးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညႇိဳးငယ္ေနသလိုဘဲ။ ေသာ္တာ့စိတ္ထဲ ဘယ္လိုရွိမယ္ ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး။
“စိတ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွိပ္စက္တာမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး၊ စိတ္လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေအာင္ ေနသင့္တယ္၊ တမင္ေစာင့္ထိန္းေနရတဲ့ အရာေတြ မွန္ကန္တဲ့ နည္းလမ္းနဲ႔ ေျဖေလွ်ာ့ေပးလိုက္ပါ၊ လူေကာ စိတ္ပါ ခ်မ္းသာၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္မႈနဲ႔ ျပည့္စုံလာပါလိမ့္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး ကိုယ္ခ်င္းပူးထားလိုက္တယ္။ မ်က္လႊာေလး ခ်ထားတယ္။
“ခါးေလးဖက္ခြင့္ေပးပါ” ဆိုေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာ။ ခါးေလးကို ဆြဲဖက္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းေလးကပါ ပခုံးေပၚ အလိုလိုေရာက္လာတယ္။ ဒီအတိုင္းေလးဘဲ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ အၾကာႀကီး ဖက္ထားမိတယ္။ ေနာက္မွသူ သတိဝင္လာၿပီး
“ျပန္ၾကရေအာင္၊ ကြၽန္မ ညေနပိုင္း အလုပ္ရွိတယ္” တဲ့။
“ရန္ကုန္ေရာက္လွ်င္ ဖုန္းဆက္လို႔ ရမလား” ေမးေတာ့
“မဆက္ပါနဲ႔ ကြၽန္မပဲ ဆက္မယ္” တဲ့။
“အေရးေပၚ ဆက္သြယ္ခ်င္လွ်င္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ” ေမးေတာ့ အီးေမးလိပ္စာေလး ေပးတယ္။
“ေနာက္လ မႏၲေလး ျပန္လာမဲ့ရက္ ေမးပို႔ထားလို႔ ရတယ္၊ ဖုန္းလုံးဝ မဆက္ပါနဲ႔” တဲ့။
“ႏႈတ္ဆက္အနမ္းေလး ေပးခြင့္ျပဳပါ” လို႔ ေျပာၿပီး နဖူးေလးကို ဖြဖြနမ္းလိုက္တယ္။ ပါးေလးႏွစ္ဖက္ ဆက္တိုက္နမ္းၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလး နမ္းမယ္ႀကံေတာ့
“ေတာ္ၿပီ သြားရေအာင္” ဆိုၿပီး ႐ုန္းေတာ့တာဘဲ။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒီအေျခအေနေလးကို ေက်နပ္ပါတယ္။ ေနာင္အေခါက္ေတြ ေတြ႕ႏိုင္ဘို႔ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိတာမို႔ ဇြတ္မၾကမ္းေတာ့ဘူး။ သူကေကြၽးဘို႔ ဖိတ္ထားေပမဲ့ ကိုယ္ဘဲ ေငြရွင္းၿပီး သူ႔ကိုျပန္ပို႔ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူေနတဲ့ေနရာ လုံးဝမေျပာဘူး။ 78 ကိုဘဲ ျပန္ပို႔ခိုင္းလို႔ ပို႔ၿပီး လက္ျပႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။
ကိုယ့္မွာ အိမ္ေထာင္ရွိမွန္းသိလို႔ သူ ေရွ႕ဆက္တိုးဘို႔ မဝံ့မရဲ ျဖစ္ေနတာလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးေနမိတယ္။ နမ္းဘူးတဲ့ ပါးေလးကို စားၿမဳံ႔ျပန္ယင္း ဟိုတယ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
—————————————-
ေနာက္လ ကြၽန္ေတာ္ မႏၲေလးသြားခါနီး ေမးလ္ ႀကိဳပို႔ထားလိုက္တယ္။ သူ႔ဆီက Ok, I’ve noted ဒါဘဲ reply လုပ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကသာ စိတ္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို ဟုတ္တာေရာ မဟုတ္တာေတြပါ ေရးၿပီး ပို႔လိုက္တာ။
ကြၽန္ေတာ္ မႏၲေလးေရာက္တဲ့ေန႔ သူ ဖုန္းလွမ္းဆက္တာေတာ့ ထူးျခားခ်က္ပါ။
“ေရာက္ၿပီလား၊ ကားေပၚမွာ နတ္သမီးေလးေတြ ထပ္ေတြ႕ေသးလား” နဲ႔ ရိသဲ့သဲ့ လုပ္ေသးတယ္။
“ကိုယ့္နတ္သမီးက မႏၲေလး ေရာက္ေနလို႔ လာခဲ့တာ၊ ဘယ္ေတာ့ ေတြ႕ရမလဲ” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့
“ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္မယ္” တဲ့။
တိုးတက္မႈရွိလာၿပီ၊ ေနာက္ ၃ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့
“မနက္ျဖန္မနက္ ဦးပိန္တံတား သြားမယ္၊ အဆင္ေျပလား” တဲ့။
“ေသာ္တာ့အတြက္ အဆင္မေျပစရာ ဘယ္ရွိမွာလဲ၊ အားလုံး အဆင္ေျပေစရမယ္” ေပါ့။
ေနာက္ေန႔ 78 မွာ သြားႀကိဳၿပီး ဦးပိန္တံတားဖက္ ထြက္ခဲ့တယ္။ ေတာင္သမန္အင္းစပ္နဲ႔ တံတားေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း ခါးေလးကို အပိုင္ ဖက္ထားလိုက္မိၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ဖက္ထားလို႔ မ႐ုန္းသာေပမဲ့ မလွမ္းမကမ္းမွာ သူမသကၤာတဲ့သူ ေတြ႕လွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္ကို
“ခဏေနဦး ဟိုမွာ အသိေတြလား မသိဘူး”
ဆိုၿပီး အသိေတြနဲ႔ ေတြ႕မွာကို သူေတာ္ေတာ္ စိုးရိမ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အခုထိ ခ်စ္တယ္လို႔ တစ္ခြန္းမွ မေျပာေသးဘဲ ေအာင္ပြဲခံနတာ။ စိတ္ထဲကလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မေျပာဘဲသိတာ အေကာင္းဆုံး၊ သူ႔အတြက္လည္း အာပါတ္လြတ္တယ္လို႔ ယူဆၿပီး ဒီထက္ ထပ္ဖြင့္ေျပာဘို႔ မႀကိဳးစားခ်င္ပါဘူး။
ေန႔လယ္စာ ဦးပိန္တံတားမွာဘဲ စားၿပီး မျပန္ခ်င္ေသးဘဲ ျပန္ခဲ့ရတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြလို အျပင္မွာ ေလွ်ာက္ကဲလို႔ မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ သူ႔အတြက္လည္း စဥ္းစားေပးရတယ္။ ေမႊးေမႊးေပးတာေတာင္ လူေတြေရွ႕ မသင့္ေတာ္လို႔ ကားေပၚေရာက္မွ လူရွင္းတဲ့ေနရာ ထိုးရပ္ၿပီး မဝတဝ ေပးခဲ့ရတာ။ ေသာ္တာ့ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ အရာရာကို ဂ႐ုစိုက္ေပးရတာေပါ့။
ေနာက္လေတြမွာလည္း စကိုင္း မင္းကြန္းဖက္၊ ပုသိမ္ႀကီး ရန္ကင္းေတာင္ဖက္၊ စဥ့္ကိုင္၊ ေက်ာက္ဆည္ဖက္ေတြ တစ္လ တစ္ေနရာ သြားျဖစ္ပါတယ္။ မႏၲေလးေတာင္တို႔၊ ဘုရားႀကီးတို႔ဖက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူ သူလုံးဝ မသြားရဲပါ။ တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ ေတြ႕သြားႏိုင္တယ္တဲ့။
၄-၅ လ ေလာက္ တစ္လတစ္ေခါက္ ေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့ လူခ်င္းရင္းႏွီးမႈ ပိုေကာင္းလာသလို ေႏြးေထြးမႈလည္း ပိုရွိလာတယ္။ ဒီအခ်ိန္ထိလည္း သူ႔အလုပ္အကိုင္နဲ႔ ေနတဲ့ေနရာေတြ ကြၽန္ေတာ့ကို လုံးဝ ေပးမသိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သူမေျပာဘဲ ထပ္မေမးေတာ့ဘူး။
လူခ်င္း ရင္းႏွီးမႈ ပိုရွိလာတယ္ ဆိုေပမဲ့ နဖူးေလး၊ ပါးေလး နမ္းတာထက္ေတာ့ ပိုၿပီး အခြင့္အေရး မယူခဲ့ပါဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းေလး စုပ္ၿပီး ခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ ကိုင္ခ်င္တာေတာင္ ပေလာင္ ေတာင္ေပၚက ျပဳတ္က်မွာစိုးလို႔ သည္းခံေအာင့္အီးခဲ့တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ စိတ္ဓာတ္ စစ္ဆင္ေရးေတြလည္း သူအမ်ားႀကီး လုပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ေပေတြအရမ္းရွည္သြားမွာစိုးလို႔ လိုရင္းျဖတ္ေျပာရလွ်င္ေတာ့ သည္းခံျခင္းဟာ ဒီပြဲအတြက္ ေအာင္ျမင္ျခင္းပါ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အေျခအေနေတြ ေရာက္လာေတာ့တာဘဲ။
၂၀ဝ၈ ႏွစ္ကုန္ပိုင္း ေရာက္လာၿပီ၊ မႏၲေလးမွာ ရွိေနတုန္း ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။
“မနက္ျဖန္ ျပင္ဦးလြင္ သြားရေအာင္” တဲ့။
အရင္လေတြကလည္း ဒီလိုဘဲ တစ္လတစ္ေနရာသြားေနက် ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အေထြအထူးေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ မနက္ ၇ နာရီေလာက္ ႀကိဳေနက် ေနရာ သြားႀကိဳၿပီး ေမၿမိဳ႕တက္ခဲ့တာေပါ့။ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္ အရင္ပို႔ၿပီး၊ မဟာအံ့ထူးကံသာ အျပန္ဝင္တယ္။ ေန႔လယ္စာ ၿမိဳ႕ထဲမွာစားၿပီး
“ကန္ေတာ္ႀကီး သြားရေအာင္” လို႔ေျပာေတာ့
“လူေတြ အရမ္းမ်ားတယ္၊ မသြားခ်င္ဘူး” တဲ့။
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီရက္ ေမၿမိဳ႕ကန္ေတာ္ႀကီးထဲမွာ ပန္းပြဲေတာ္ရွိတယ္။
“ဘယ္သြားခ်င္ေသးလဲ” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့
“အစ္ကို မွတ္ပုံတင္ ပါလား” တဲ့။
“မပါဘူး မႏၲေလးဟိုတယ္မွာ ေပးထားရတယ္၊ ဘာလုပ္မလို႔လဲ” ေမးလိုက္ေတာ့
“ဟိုတယ္တစ္ခုခုသြားၿပီး နားခ်င္တယ္၊ မနက္ျဖန္မွ မႏၲေလးျပန္ဆင္းရင္ ေကာင္းမလားလို႔” တဲ့။
အေကာင္းဆုံးေပါ့ဗ်ာ၊ အေဝးကစ္ေတြေတာင္ ဝင္ေအာင္ သြင္းလာခဲ့တာ ပင္နတီ ရၿပီဆိုေတာ့ နာမည္ပ်က္ခံလို႔ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ။
“ရတယ္ေလ အစ္ကို႔မွာ လိုင္စင္ပါတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ ဟိုတယ္ေတြ လိုင္စင္ေပးၿပီး တည္းလို႔ရတယ္၊ ေမးၾကည့္တာေပါ့”
ဆိုၿပီး ကန္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ မလွမ္းမကမ္း ဟိုတယ္တစ္ခုကို ဝင္ေမးေတာ့ အိုေကတယ္ဗ်ာ၊ အခန္းယူၿပီး ဝင္နားလိုက္ၾကတာေပါ့။ သူ႔မွာ နဂိုကတည္းက အႀကံအစည္ တစ္ခုခုရွိပုံရတယ္။ မွတ္ပုံတင္ ပါလာ႐ုံမကဘူး၊ အဝတ္အစားပါ အပိုပါလာတာ ေနာက္မွ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။
ဟိုတယ္ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေသာ္တာက ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ သြားအရင္တိုက္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အျပင္မွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း ဘယ္ကစရင္ေကာင္းမလဲ အႀကံထုတ္ရတာေပါ့။ တိုက္ကြက္မွားလွ်င္ ေကာင္တာေပါက္ၿပီး ဂိုးျပန္ေပးရတတ္တယ္ေလ။
ဟိုတယ္ကလည္း ေစတနာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ တစ္လုံးပဲရွိတဲ့ အခန္းကို ေပးလိုက္တာ၊ ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္ရမလို၊ ထရမလို၊ ကုတင္ေပၚ လွဲရမလို ျဖစ္ေနတုန္း သူက
“ခဏ အနားယူလိုက္ပါဦး၊ ကားေမာင္းလာရတာ မေညာင္းဘူးလား” တဲ့။
“ေညာင္းေတာ့ ေညာင္းတာေပါ့၊ ေသာ္တာက ကုတင္ေပၚမွ မတက္ေသးတာ၊ မွန္တင္ခုံေရွ႕မွာ ရႈိးထုတ္ေနတာကိုး”
သူလည္း သူ႔အၾကၤနဲ႔သူ ရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့။ ကုတင္ေပၚ သူတက္ၿပီးမွ သူ႔ေဘး ဝင္ပူးရတာထက္ ကိုယ္အရင္တက္ၿပီး ကိုယ့္ေဘး သူဝင္လာတာက ပိုအဆင္ေျပမယ္လို႔ စိတ္ကူးျဖတ္ခနဲ ရလိုက္တာနဲ႔ ကုတင္ေပၚတက္ၿပီး လွဲေနလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ကိုလည္း ေနရာယူဘို႔ သတိေပးတဲ့ အေနနဲ႔
“ေသာ္တာက လွၿပီးသား၊ ဘာမွ ထပ္ျပင္ေနစရာ မလိုပါဘူး၊ နတ္သမီးေတြထက္ေတာင္ ပိုေသး” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့
“ဘာစားမလဲ ေျပာ” တဲ့။
“စားခ်င္တာ မေမးနဲ႔ေလ၊ တကယ္ေကြၽးခ်င္တာပဲ စားမယ္၊ ဘာေကြၽးဖို႔ ေစတနာရွိလဲ၊ ေသာ္တာေကြၽးတဲ့ အရာမွန္သမွ် ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ သုံးေဆာင္ခ်င္တယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့
“အစ္ကို လူလည္မက်နဲ႔ေနာ္၊ မေကြၽးေတာ့ဘူး” တဲ့။
စိတ္ေကာက္သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔၊ ျပသနာပါလား၊
“ရပါတယ္ ေသာ္တာ မေကြၽးလည္း အစ္ကို ေကြၽးမွာေပါ့” လို႔ ျပန္ေခ်ာ့ရတာေပါ့။
“ဘာေကြၽးမွာလဲ ေျပာ” တဲ့။ ဒီတစ္ခါ သတိထားမွ။
“ေသာ္တာ စားခ်င္တာလည္း ေကြၽးမယ္၊ အစ္ကို ေကြၽးခ်င္တာလည္း စားရမယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့
“ေတြ႕လား လူလည္က်ကိုက်တယ္” တဲ့။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။
“ဒါဆို ေသာ္တာေကြၽးမွာလား အစ္ကိုေကြၽးရမလား ေျပာ” ဆိုေတာ့
“သိဘူး သိဘူး” နဲ႔ လုပ္ေနတယ္။
ကိုယ့္ဆီ သူလာမယ္လို႔ တြက္ထားတာ အခုသူ႔ဆီ ကိုယ္သြားေခ်ာ့မွ ေရွ႕ဆက္တက္ႏိုင္မွာ။ မွန္တင္ခုံေရွ႕ ၿဖီးထားတဲ့ ဆံပင္ေတြ ျပန္ဖြၿပီး ႏႈတ္ခမ္းစူစူေလးနဲ႔ ထိုင္ေနပုံက အျပစ္မျမင္တဲ့အျပင္ အခ်စ္ေတာင္ ဝင္မိပါေသး။
“ေသာ္တာကလည္းကြာ တစ္ခါတစ္ေလ လာရတာ ဘာလို႔ စိတ္ေကာက္တာလဲ”
လို႔ ေျပာလဲေျပာ ေနာက္ကေန သိုင္းဖက္ၿပီး ပါးေလးကို ေမႊးေမႊးေပးလိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာ ဒီလိုမ်ိဳး စိတ္ေကာက္ခ်င္ဟန္ေဆာင္တဲ့ မိန္းကေလးေတြကို ေခ်ာ့ရတာ ႐ိုးေနပါၿပီ။ သူတို႔ကလည္း အေခ်ာ့ႀကိဳက္ခင္ေတြခ်ည္းပါလား။
ေမႊးေမႊးေပးေတာ့ ၿငိမ္ေနတယ္။ ေက်ာျပင္ကို ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးရင္း ဖက္ထားလိုက္ နမ္းလိုက္ ၃ ခါေလာက္ လုပ္ေတာ့ စိတ္ေျပပုံျပတဲ့ အေနနဲ႔
“ဘယ္သူက စိတ္ေကာက္လို႔လဲ” ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ အနမ္းေတြကို ႀကိဳးစားၿပီး ေရွာင္ေနတယ္။ ရည္းစားဘဝမွာ အခုလိုမ်ိဳး ခ်စ္တမ္းကစားတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလို အခ်စ္လည္း တိုးေစပါတယ္။ သူလိုအပ္ေနတဲ့ ဒီလိုေပ်ာ္႐ႊင္ ၾကည္ႏူးမႈေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးခြင့္ရတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေက်နပ္မိပါတယ္။
ဒီတစ္ခါ ပါးကို မနမ္းေတာ့ဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းကိုနမ္းဘို႔ ကြၽန္ေတာ္ လုံ႔လ စိုက္လိုက္ပါတယ္။ မိၿပီ မလႊတ္ေတာ့ဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းကို အၾကာႀကီး ဆြဲစုပ္ထားလိုက္တယ္။ မ်က္လႊာေလးခ်ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေပးတဲ့ အၾကင္နာကို ၿမိန္ၿမိန္ေလး ခံယူသြားတယ္။ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ ေက်ာျပင္ေတြကို ျပန္ပြတ္ေပးေနၿပီ။ လည္တိုင္ေလးကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔စုပ္ၿပီး ရင္သားအေပၚပိုင္းေတြကို လွ်ာေလးနဲ႔ ယက္ေပးေတာ့ ဖီးတက္လာတဲ့ အသံေလးေတြ “အင္း… အင္း” နဲ႔ ထြက္လာတယ္။
ႏႈတ္ခမ္းကို စုပ္ထားယင္း ခါးေလးဖက္ၿပီး ကုတင္ေပၚ ႏွစ္ေယာက္သား လွဲခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ေသာ္တာက အေပၚက တက္ခြၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းကို အငမ္းမရ စုပ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ခ်ိဳခ်ိဳႏွစ္လုံးကို ေအာက္ကပင့္ကိုင္ၿပီး ဆုပ္နယ္ေပးရင္း အားမလိုအားမရ ျဖစ္လာေတာ့ အက်ႌနဲ႔ေဘာ္လီကို ဆက္တိုက္ခြၽတ္ၿပီး အားရပါးရ ကိုင္ေတာ့တာေပါ့။
ေသာ္တာ့ႏို႔ႏွစ္လုံးက ေျပာင္တင္းၿပီး ကိုင္လို႔မဝႏိုင္ေအာင္ပါဘဲ။ ေျပေနတဲ့ ထမီေအာက္က ေစာက္ဖုတ္ေလးကို စမ္းၾကည့္ေတာ့ အရည္နည္းနည္း စို႔ေနၿပီ။ ပင္တီေလးေပၚကေန လက္ခလယ္နဲ႔ ပလက္ကင္ ကုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ညည္းသံသဲ့သဲ့ ထြက္လာျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ပင္တီေလးဆြဲခြၽတ္ၿပီး ဘာဂ်ာေပးမလို႔ လုပ္ေတာ့
“အစ္ကို ဘာလုပ္မလို႔လဲ၊ ေသာ္တာ သေဘာမတူဘဲ ဘာမွမလုပ္ရဘူးေနာ္” တဲ့။
“ေသာ္တာ့ကို လွ်ာေစာင္းေလးနဲ႔ အေကာင္းဆုံး ျပဳစုေပးျခင္လို႔ပါ” ဆိုတာ့
“အတူမေနဘူးေနာ္” တဲ့။
ကြၽန္ေတာ္လည္း တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာဘဲ ေစာက္ဖုတ္ ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို လက္ဝါးနဲ႔ အရင္ အုပ္ကိုင္လိုက္ပါတယ္။ အေမႊးအကုန္ ရိတ္ထားတဲ့ ေသာ္တာ့ ေစာက္ဖုတ္ေလးဟာ ၾကာဖူးငုံေလး တစ္ခုလို ခ်စ္စရာ အလြန္ေကာင္းၿပီး မလိုးရဘူးလို႔ သူဘယ္လိုတားတား ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ရတဲ့နည္းနဲ႔ လိုးကိုလိုးရမွ ျဖစ္မွာပါ။
ေသာ္တာ့ ကိုယ္နံ႔ေလးက ထူးျခားတယ္။ အနံ႔ျပင္းျပင္း မဟုတ္ဘူး။ spray နံ႔ေတြလို ေမႊးတာလည္း မဟုတ္သလို နံတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီကိုယ္ရနံ႔ေလးကို ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ စာေတြထဲ ဖတ္ဘူးတဲ့ ၾကာနံ႔တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္ေနမလားဘဲ။
ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းေလး ၿဖဲၿပီး အေစ့ေလး ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ကုန္း ကိုက္ျခင္စရာ ပန္းေရာင္ရွည္ေမ်ာေမ်ာေလး။ လွ်ာေစာင္းေလးနဲ႔ သြက္သြက္ေလး ထိုးယက္ေပးလိုက္ေတာ့ “အီး… အား” နဲ႔ ညီးရင္း ေအာ္ရင္း ေကာ့ေကာ့ထိုးလာတယ္။ ဒီေစာက္ဖုတ္က အလိုးမခံဘဲ ေနႏိုင္မွာလားလို႔ စိတ္ထဲက ႀကဳံးဝါးမိလိုက္ေသးတယ္။
ၾကာၾကာေလး ကလိေပးလိုက္ေတာ့ ေစာက္ရည္ေတြလည္း ႐ႊဲေနၿပီ။ ခ်ိဳခ်ိဳ ဝင္းဝင္းေလးကို မစို႔ရေသးဘူး။ ခ်ိဳခ်ိဳႏွစ္လုံး ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကိုင္စို႔ရတာ ႏို႔မျပတ္ေသးတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လိုဘဲ ႏႈတ္ခမ္းက မခြၽတ္ခ်င္ဘူး။ ဒုတ္ကလည္း အဖုတ္ျမင္ကတည္းက တင္းေနတာ ေဘာင္းဘီခြၽတ္လိုက္တာနဲ႔ ပျခဳတ္ကလြတ္တဲ့ ေႁမြတစ္ေကာင္လို ဒစ္တရမ္းရမ္း ျဖစ္ေနၿပီ။
ေသာ္တာ့ကို ေပးကိုင္လိုက္ေတာ့ ဒုတ္တစ္ေခ်ာင္းလုံးကို အစအဆုံး ေသေသခ်ာခ်ာ အရင္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးမွ လက္ငါးေခ်ာင္းနဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ထုေပးတာ။ ေကာင္းေတာ့ေကာင္းတယ္ ေသာ္တာရယ္၊ ကိုယ္ဒါနဲ႔ေတာ့ မေက်နပ္ႏိုင္ဘူး။ ဖီးလ္နည္းနည္း ပိုတက္လာေတာ့ ေသာ္တာ့ခ်ိဳခ်ိဳ ႏွစ္လုံးၾကား ထည့္ၿပီး ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ဆုတ္ကိုင္ရင္း ေညႇာင့္ေတာ့တာေပါ့။
ေသာ္တာ့ႏို႔ႏွစ္လုံးကလည္း မႀကီးမေသးဆိုေတာ့ ႏို႔ၾကား လိုးရတာလည္း အရသာတစ္မ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ ေသာ္တာလည္း ေအာက္ကေန ေကာ့ေကာ့ေပးေနတာ ကြၽန္ေတာ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အခ်စ္အလႉရွင္ကို ညႇိရတာေပါ့။ ႏႈန္ခမ္းေလး စုပ္လိုက္၊ ပါးေလးနမ္းလိုက္နဲ႔ တေယာထိုးတာ မရဘူး။ ေသာ္တာ့တစ္ကိုယ္လုံးကို အဝတ္ဗလာနဲ႔ ထိေတြ႕ေနရၿပီး မဗ်င္းရဘူးဆိုေတာ့ သူ႔ကိုဖက္ထားရင္း ကြၽန္ေတာ့္ေဘာေတြ ေအာင့္လာတယ္ဗ်ာ။
ခင္ဗ်ားတို႔ ႀကဳံဘူးလားေတာ့ မသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလို တင္းၿပီး မဗ်င္းရလွ်င္ ေဘာေအာင့္လာတာ ၂ ေယာက္ ၃ ေယာက္ေလာက္နဲ႔ ႀကဳံဘူးတယ္။ ဗ်င္းလိုက္ရမွ ေနသာထိုင္သာ ရွိသြားတာ။
မေနႏိုင္တဲ့အဆုံး ေသာ္တာ့ကို ေဘာေတြေအာင့္လာလို႔ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ေပးပါ ဆိုၿပီး အသနားခံေတာ့မွ သူက ကတိ ၂ ခု ေတာင္းၿပီး ခြင့္ျပဳမိန္႔ခ်ေပးလိုက္တယ္။ ပထမတစ္ခုက ရာသက္ပန္ ေဆးလိပ္ျဖတ္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အစာစားၿပီးတိုင္း သြားတိုက္ရမယ္တဲ့။ ဘာဆိုင္လို႔လဲဗ်ာ။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ဗ်င္းရဘို႔ အဓိကဆိုေတာ့ ေဈးမဆစ္ဘူး လြယ္လြယ္ဘဲ ေပးလိုက္တယ္။ သူက ကတိကို လြယ္လြယ္မေပးဘို႔ ေသခ်ာလိုက္နာႏိုင္မွ ေပးဘို႔ ထပ္ကြန္႔ေနေသးတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ေပးၿပီးသားကတိ သူ႔ေရွ႕မွာေတာ့ ဘယ္ဖ်က္မွာတုန္း။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္း သူ႔ေၾကာင့္ အမွန္တကယ္ ေဆးလိပ္ျပတ္သြားၿပီး အစာစားၿပီးတိုင္း သြားတိုက္တတ္တဲ့ အက်င့္ေကာင္းတစ္ခုပါ တိုးလာတယ္။
ေနာက္မွ သူက မႏၲေလးေဆး႐ုံႀကီး တစ္ခုမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ လက္ေထာက္ဆရာဝန္မ တစ္ေယာက္ ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ သိလာရတယ္။ က်န္းမာေရး ပညာေပး အလြန္ေကာင္းမြန္ၿပီး လူမႈေရးစိတ္ အျပည့္အဝရွိတဲ့ ေဒါက္တာမ ေခ်ာေခ်ာေလးပါ။
ေသာ္တာက ခြင့္ျပဳလိုက္ၿပီဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းေပ်ာ္တာေပါ့။ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရလွ်င္ မိန္းမရတဲ့ေန႔ထက္ ေသာ္တာဆိုတဲ့ ခ်စ္စရာ ေဒါက္တာမ ေခ်ာေခ်ာေလးကို ရတဲ့ေန႔ကိုဘဲ အေပ်ာ္႐ႊင္ဆုံ ေန႔တစ္ေန႔အျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ သတ္မွတ္မွာပါ။
ေသာ္တာ့တစ္ကိုယ္လုံးကို ေျခဖ်ားကေန နဖူးထိ ယုယုယယေလး အရင္နမ္းလိုက္ပါတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကေန လည္တိုင္၊ ရင္သား၊ ခ်က္ ပတ္ဝန္းက်င္ အစုန္ျပန္ဆင္းလာၿပီး ပိပိေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ေမႊးေမႊးေပးတယ္။ အစိေလးကို လွ်ာေစာင္းေလးနဲ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထိုးယက္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လူးလွိမ့္ေနၿပီး ဒုတ္ကို အကြဲေၾကာင္းဝေတ့ၿပီး အေပၚေအာက္ ပြတ္ဆြဲေပးလိုက္တာ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာေတြကို ပြတ္ေပးေနတယ္။ ဒုတ္ကို ေစာက္ဖုတ္ဝေတ့ၿပီး ဒစ္ျမဳပ္႐ုံ ဖိသြင္းလိုက္ေတာ့
“အား… ေျဖးေျဖး”
ဆိုၿပီး ထေအာ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း တစ္ဆုံး မသြင္းေသးဘဲ ႏႈတ္ခမ္းေလး စုပ္လိုက္၊ ႏို႔ႏွစ္လုံးစို႔လိုက္နဲ႔ ႏႉးႏွပ္ၿပီးမွ ေခ်ာ့သြင္းတာ ေတာ္ေတာ္ၾကပ္ေနတယ္။ မနည္း သြင္းယူရတယ္။ တစ္ဆုံးလည္း ဝင္သြားေရာ ရင္ဘတ္ကို ဖမ္းတြန္းထားတယ္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း မေဆာင့္ေသးဘဲ တစ္ကိုယ္လုံးကို လွ်ာနဲ႔ယက္ၿပီး ထပ္နမ္းေပးတာ အရည္ေတြ ပို႐ႊဲလာသလိုဘဲ။ ဖြဖြေလး ေဆာင့္ေပးေတာ့ ညည္းသံေလးေတြ ျပန္ထြက္လာၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးနဲ႔ အညင္သာဆုံးျဖစ္ေအာင္ စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး ေျဖးေျဖးေလး ဆြဲထုတ္လိုက္ အဆုံးထိ ျပန္သြင္းလိုက္နဲ႔ လိုးေပးေနတယ္။ ၾကပ္စီးစီးေလး အားရပါးရ လိုးရလွ်င္ အရမ္းေကာင္းမည့္ အေနအထား။ 34:23:33 အခ်ိဳးအစားရွိေတာ့ တစ္ခ်ီႏွစ္ခ်ီေလာက္ က်င့္လိုး လိုးၿပီးသြားလွ်င္ စိတ္ႀကိဳက္ဆြဲလို႔ေကာင္းမဲ့ အေနအထား။
ေသာ္တာလည္း ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ ေဆာင့္ခ်က္ေတြနဲ႔အတူ ညည္းတြားရင္း ကြၽန္ေတာ့္ခါးကို ခပ္တင္းတင္း သိုင္းဖက္ထားၿပီး တစ္ခ်ီၿပီးသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဆက္မေဆာင့္ေသးဘဲ နဖူးေလးေတြ ပါးေလးေတြကို အၾကင္နာေပးၿပီး ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။
ေသာ္တာ့ကို အရမ္းေက်းဇူးတင္တယ္၊ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ျပန္လည္ေပးဆပ္ခ်င္တယ္။ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကို ဆုပ္နယ္ယင္း ႏို႔သီးေခါင္းေလးကိုပြတ္ေခ်ေပးေနလိုက္တယ္။ ခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြက တင္းတင္း ရင္းရင္း ရွိလြန္းလို႔ ကိုင္လို႔မဝဘူးဗ်ာ။ ကိုင္ေနရင္း ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဖီးလ္ျပန္ဝင္လာတယ္။ မခြၽတ္ဘဲ စိမ္ထားတဲ့ ဒုတ္လည္း ျပန္မာလာၿပီ။ ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆြဲထုတ္ၿပီး တစ္ဆုံး ျပန္ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။
“နာတယ္ ေျဖးေျဖး” တဲ့။
တဈခွီပှီးသှားပမေဲ့ ခပကြှပကြွှပတြော့ ရှိတုနြး။ ၄-၅ ခကွလြောကြ ဖှေးဖှေးလေး သှငြးလိုကထြုတလြိုကလြုပရြငြး ဒုတကြပိုတောငလြာတယြ။ ဒဈထိပကြလေးမှုပရြုံ သှငြးလိုကထြုတလြိုကြ အခကွြ အစိတလြောကြ လုပပြေးလိုကတြာ
“အီး…အီး…” နဲ႔ ညီးရင္း တြန္႔တြန္႔တက္လာတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ညည္းသံေလးနဲ႔ လိုးရတာ ပိုသေဘာက်တယ္။ သူတို႔ေကာင္းေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ေပးၿပီး ေကာင္းလြန္းလို႔ ညည္းသံေတြ ဖီးလ္သံေတြ စုံလာၿပီဆိုလွ်င္ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ဆြဲေတာ့တာေပါ့။ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္း ပခုံးေပၚတင္ ႏို႔ႏွစ္လုံးကိုင္ၿပီး တစ္ဆုံး ထိုးထိုးၿပီး လိုးရတာ ေလာကစည္းစိမ္ပါဘဲ။ ေသာ္တာလည္း လူးလွိမ့္ၿပီး ႀကိတ္မွိတ္ခံရွာတယ္။ ခါးေလးကိုကိုင္ၿပီး အားပါပါ ေဆာင့္လိုးတာ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးတုန္တုန္ တုန္တုန္နဲ႔။ အရွိန္ေကာင္းေနတုန္း
“အစ္ကို႔… အား… အား” နဲ႔ သူေနာက္တစ္ခ်ီ ထပ္ၿပီးသြားတယ္။ အသံေတြလည္း ျဗစ္ ျဗစ္ ျမည္လာတယ္။ ေဆာင့္လို႔ ပိုေရွာေရွာရွဴရွဴ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ထပ္ အခ်က္ ၂၀-၃၀ ေလာက္ non stop သြက္သြက္ေလး ဆြဲလိုက္ေတာ့မွ ေသာ္တာ့ေစာက္ဖုတ္ထဲ သုတ္ေရေတြ အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္း ပန္းထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
ေကာင္းလိုက္တာ ေသာ္တာရာ၊ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ မလိုးထိုက္မွာ စိုးလိုက္ရတာ၊ ဒီထက္ေကာင္းေကာင္း ထပ္လိုးေပးဦးမယ္လို႔ စိတ္ထဲက ဟစ္ေႂကြးၿပီး ေသာ္တာႏို႔ႏွစ္လုံးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ခဏ အေမာေျဖလိုက္ရတယ္ဗ်ာ။
အေမာေျပေအာင္ ခဏနားၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ႏွစ္ေယာက္အတူ ဝင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေသာ္တာ ကြၽန္ေတာ့္ဒုတ္ကို ေရေဆးေပးရင္း အေမႊးေတြပါ အကုန္ရိတ္ေပးတယ္။ ဆရာဝန္ပီသစြာ က်န္းမာေရး၊ တစ္ကိုယ္ရည္သန္႔ရွင္းေရး ပစၨည္းမ်ား သြားေလရာ ယူေဆာင္တတ္ပုံရတယ္။ အေမြးေတြ ရိတ္ေပးေနတုန္း ဒုတ္အရင္းက မွဲ႔ ၃ လုံးကို သူစိတ္ဝင္စားေနပုံရတယ္။ အားလုံးေျပာင္သြားေတာ့ ဆပ္ျပာတိုက္ ေဆးေၾကာေပးျပန္တယ္။ ေနာက္ကို ေတြ႕တဲ့ ဆပ္ျပာႏွင့္ မေဆးဘို႔နဲ႔၊ ဒုတ္ေဆးတိုင္း သူ႔ကို သတိရေနေစဘို႔ ဆပ္ျပာတစ္ဘူးေတာင္ အျပန္ေပးလိုက္ေသးတယ္။
ေရခ်ိဳးဇလုံထဲမွာ ေရေႏြးေႏြးေလးကို ႏွစ္ေယာက္အတူ စိမ္ရင္း အနမ္းေတြ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ေပးေနၾကတယ္။ ေသာ္တာႏို႔ေလးႏွစ္လုံးစို႔ၿပီး လက္နဲ႔ အဖုတ္ေလးကို ပြတ္ေပးေတာ့ သူကလည္း ကြၽန္ေတာ့ဒုတ္ကိုကိုင္ၿပီး ဂြင္းတိုက္ေပးတာေပါ့။
“ပေလြတစ္ခါေလာက္ မႈတ္ေပးပါလား” လို႔ ေတာင္းဆိုၾကည့္ေတာ့
“အခု မမႈတ္ခ်င္ဘူး ေနာက္မွ မႈတ္ေပးေပးမယ္ေနာ္” တဲ့။
ႏို႔ႏွစ္လုံးၾကား ဒုတ္ကိုထည့္ၿပီး ပြတ္ဆြဲေလးဘဲ ဆြဲေနလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့လက္ႏွစ္ဖက္က သူ႔ေခါင္းကိုကိုင္ၿပီး ေညႇင့္ေနတာဆိုေတာ့ သူကႏို႔ႏွစ္လုံးကို ကိုင္ၿပီး ဒုတ္လမ္းေၾကာင္း ထိန္းေပးရတာေပါ့။ တစ္ေအာင့္ ၾကာေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စုပ္ၿပီး အဖုတ္ကို ဒုတ္နဲ႔ ေထာက္ထားလိုက္တယ္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနမ္းရင္း ပြတ္နယ္ေပးလိုက္ေတာ့ ဖီးလ္ေတြ အရမ္းတက္လာပုံရတယ္။ ညည္းသံေလးေတြ စျမည္လာတယ္။
ပိပိလေးဖှဲပှီး အစိလေးကို လကစြောငြးလေးနဲ့ ပှတပြေးလိုကတြာ ကော့တကလြာပှီး အရညကြှညလြးတှေ စိမ့ထြှကလြာတယြ။ ကွှနတြော့ဒြုတြ သူ့ကို အပတြဲ့အနနေဲ့ မကွနြှာရှေ့ တေ့ပေးလိုကတြယြ။ ဒဈကို လကညြှိုးလေးနဲ့ရဈပှီး သသခွေောခွာ စိုကကြှည့နြတယြေ။ ထိပဖြွားလေးတဈခကွြ ငုံပှီး ပှှတဆြို ပှနခြွှတလြိုကတြယြ။ သူ့လကတြဈဖကနြဲ့ ဒုတကြိုကိုငထြားခိုငြးပှီး ပှနစြုပခြိုငြးလိုကတြယြ။ ပါးစပကြ အပေါအြောကြ ကစားပမေဲ့လကကြ ဟနခြကွညြီညီ မလိုကတြတသြေးဘူး။ သူ့ခေါငြးလေးကိုငပြှီး ကိုယ့ဖြာသာကိုယဘြဲ သှငြးလိုကထြုတလြိုကြ ညှောင့နြလေိုကတြယြ။
ပါးစပ္အေနအထား သူ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေညႇာင့္တာ ခဏရပ္ၿပီး သူ႔လက္နဲ႔ေခါင္းကို ေပါင္းစပ္ၿပီး ဟန္ခ်က္ညီညီ လႈပ္ရွားခိုင္းၾကည့္တယ္။ ဆရာဝန္ဘဲဗ်ာ၊ ဒါမွ်မက ပညာေတြ သင္လာတာ ၁၀ မီးနစ္မၾကာပါဘူး၊ value added ျဖစ္ဘို႔ေတာ့ နည္းနည္း ထပ္သင္ေပးရတာေပါ့။ လွ်ာကစားပုံ၊ ႏႈတ္ခမ္းက အေသမဟုတ္ဘဲ စုတ္ဆြဲရမယ့္ အခ်ိန္/ေနရာ၊ ဥေလးေတြကို ဘယ္လိုျပဳစုရတယ္ စသျဖင့္ လက္ေတြ႕ ေလ့က်င့္ခိုင္းလိုက္တယ္။ အကြၽမ္းက်င္ႀကီး မဟုတ္ေသးေပမဲ့ စိတ္ေက်နပ္မႈ တစ္ခုေတာ့ ရပါတယ္။
ေစာေစာကသာ မမႈတ္ခ်င္ေသးဘူး ေျပာေသာ္လည္း တကယ္မႈတ္ေပးေတာ့ ေစတနာပါပါ ႀကိဳးစားမႈတ္ေပးလို႔ ေသာ္တာ့ကို ေစတနာအေလ်ာက္ တုန္႔ျပန္ လိုးေပးခ်င္စိတ္ေတြ တစ္ဖြားဖြား ေပၚေပါက္မိပါတယ္။ ဗိုလ္ထိုင္မွာ ကြၽန္ေတာ္ထိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔ကို အေပၚကသြင္းဘို႔ အခ်က္ျပလိုက္တယ္၊။ သူ႔ခါးကို ကြၽန္ေတာ္ကကိုင္ သူက ပိပိေလးၿဖဲ ႏွစ္ေယာက္အတူ သြင္းၾကည့္တယ္။ သူလည္း အေပၚကႀကိဳးစားၿပီး ဖိေတာ့သြင္းေနတာဘဲ ထိပ္ဖ်ားမွာတင္ ၾကပ္ေနၿပီး ႏွစ္ေယာက္သားေဇာေခြၽးျပန္လာတယ္။ မရေတာ့ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔
“ဒစ္ႀကီးက အရမ္းႀကီးတာဘဲ၊ ေက်ာက္စက္နဲ႔ စားပစ္လိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္” တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ျဖစ္ရၿပီး
“မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔ အဲဒါႀကီးက ေနာက္ပိုင္း ေသာ္တာ့ အသဲစြဲ ျဖစ္မွာ” လို႔။ သူ႔ကို ေရခ်ိဳးဇလုံေဘာင္ေပၚ မခ်ီလာၿပီး ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းၿဖဲ အဖုတ္ဝ ဒုတ္ေတ့ၿပီး အေပၚေအာက္ ပြတ္တိုက္ရင္း ခ်ိဳခ်ိဳေလး အဝစို႔ေနလိုက္တယ္။ အရည္ၾကည္ေလးေတြ ထြက္လာေတာ့မွ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ထိုးသြင္းလိုက္တာ ႁဗြတ္ဆို တစ္ဆုံး ဝင္သြားပါေလေရာ။
“အား… နာတယ္၊ ေျဖးေျဖး မလုပ္ဘူး” တဲ့။
႐ြ႐ြေလးဘဲ တစ္ခ်က္ခ်င္း လိုးေပးေနတာ၊ ေကာင္းလြန္းလို႔ ညည္းတြားယင္း ရင္ကိုေကာ့ ေခါင္းေလးကို အေပၚလွန္ၿပီး ကာမစည္းစိမ္အျပည့္ ခံစားေနရွာသေပါ့။ ကုန္းၿပီး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့ေပးလိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ႏႈတ္ခမ္းကို အငမ္းမရ စုတ္ေတာ့တာဘဲ။
ကြၽန္ေတာ္ ဒူးေကြးၿပီးေဆာင့္ရတာ အားမရေတာ့ သူ႔ကို တင္ပါးေအာက္က မခ်ီၿပီး ေလထဲမွာတင္ ဆြဲေနလိုက္တယ္။ ေသာ္တာလည္း ကြၽန္ေတာ့္ လည္ပင္းကို ဖက္ၿပီး ေကာ့ျပန္လူးေနတာေပါ့။ တင္ပါးႏွစ္လုံးကိုင္ၿပီး အရင္းထိဝင္ေအာင္ ႀကိတ္ႀကိတ္သြင္းတာ သူမခံစားႏိုင္ေတာ့လို႔ထင္ပါရဲ႕ ေအာ္ညည္းရင္း ေစာက္ေရေတြ ထြက္လာတာ ကြၽန္ေတာ့္ ေပါင္ရင္းေတာင္ နည္းနည္း ျဖတ္စီးသြားတယ္။
ဒီတစ္ခါ ေသာ္တာၿပီးတာ အရည္ပို႐ႊဲတယ္၊ အားရပါးရၿပီးသြားပုံဘဲ။ ကြၽန္ေတာ့ကို အတင္းဖက္ၿပီး
“အရမ္းေကာင္းတာဘဲ ဒါလင္ရယ္” တဲ့။
သူေမာေနမွန္းသိလို႔ ခဏအနားယူပါေစဆိုၿပီး၊ ဘာစကားမွ မေျပာေသးဘဲ ေပြ႕ခ်ီထားရင္း လည္ဂုတ္ေလးကို ဖိနမ္းထားလိုက္တယ္။ အေမာေျပေလာက္မွ ဒုတ္ကို ေျဖးေျဖးခြၽတ္ သူ႔ကိုေအာက္ျပန္ခ်ၿပီး
“ေစာေစာက ဘယ္လိုေခၚလိုက္တာလဲ” ေမးေတာ့ ရွက္ေနတယ္။
“ေနာက္တစ္ေခါက္ ကိုယ္ထပ္ၾကားခ်င္လို႔ ျပန္ေခၚပါဦး” ဆိုေတာ့မွ
“ဟုတ္တယ္ေလ၊ အစ္ကို႔နာမည္က အဖ်ားဆြတ္ေခၚလို႔မွ မေကာင္းတာ။ အစ္ကိုဆိုတဲ့ အသုံးအႏႈန္းထက္ ပိုၿပီး ခ်စ္ျမတ္တႏိုး ေခၚလို႔ေကာင္းမဲ့ ေဝါဟာရ လိုက္ရွာၾကည့္တာ Darling ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရတစ္ခုဘဲ ႀကိဳက္တယ္။ ဒီေန႔ကစၿပီး အစ္ကိုလို႔ မေခၚေတာ့ဘူး။ ဒါလင္လို႔ဘဲ ေခၚေတာ့မယ္” တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္က
“မသိပါဘူး ဒါႀကီးကို လင္ေတာ္မယ္လို႔ ေျပာတာမွတ္လို႔” ဆိုၿပီး ဒုတ္ကိုျပ စလိုက္ေတာ့
“ဒါႀကီးကို ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ ႀကိဳက္လည္းႀကိဳက္တယ္” ဆိုဘဲ။
“ကိုယ္မၿပီးေသးဘူး” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့
“သိပါတယ္၊ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ၊ ဒီမွာ ေရေတာင္ မခ်ိဳးရေသးဘူး”
ဆိုၿပီး သူ႔ပိပိေလးကို အရင္ေဆးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ဒုတ္ကို ဆက္ေဆးေပးတယ္။ ဒုတ္က သူ႔လက္ထဲမွာတင္ အားျပန္ဝင္ေနၿပီ။ ေသာ္တာက ဆရာဝန္မို႔လားမသိ ျပဳစုတာ သူမ်ားေတြထက္ ပိုေကာင္းေနသလို ကြၽန္ေတာ္ခံစားရတယ္။ ဒုတ္ႀကီး ေထာင္မတ္လာေတာ့
“သင္ခန္းစာေတြ ျပန္ေလ့က်င့္ရေအာင္” လို႔ ဆိုၿပီးသူ႔ေခါင္းကို ဆြဲသြင္းေတာ့
“ဒါလင္ေနာ္ လူလည္ၾကတာ မႀကိဳက္ဘူး” တဲ့။
“လူလည္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေသာ္တာျပဳစုတာ အရမ္းေကာင္းလြန္းလို႔ပါ” လို႔ ေျမႇာက္ေပးရတာေပါ့။
ဒီတစ္ခါ ဒစ္ကို လွ်ာနဲ႔ အရင္ယက္ေပးတယ္။ ေကာင္းလြန္းလို႔ က်ဥ္က်ဥ္တက္သြားတယ္။ ပေလြကို အေတာ္ေလး မႈတ္တတ္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း တစ္ခါတည္း ၿပီးသြားမွာစိုးလို႔ ခဏရပ္ခိုင္းၿပီး သူ႔ကို ေလးဖက္ေထာက္ ကုန္းခိုင္းလိုက္တယ္။ ေနာက္က တြယ္ခ်င္ေနတာ ပထမဆုံး စျမင္ဘူး ကတည္းကဘဲ။ ေပါင္တံရွည္ရွည္၊ တင္ကားကား၊ ခါးေသးေသး၊ ရင္လွလွနဲ႔ ေစာက္ဖုတ္က ေဖြးေဖြးဖာင္းေဖာင္းႀကီး ျပန္ျမင္ေယာင္တိုင္း အတူေနခဲ့ဘူးတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြ သတိရ တမ္းတမိတယ္။
ခါးေလးေကာ့ခိုင္းၿပီး ပိပိေလးကို ဒုတ္နဲ႔အရင္ ဆြလိုက္တယ္။ အစိေလးႏႈိက္ေခ်ေပးၿပီး တင္ပါးႀကီးႏွစ္လုံးကို ဒုတ္ထိပ္ဖ်ားနဲ႔ လိုက္ပြတ္ေပးတယ္။ သူဈာန္ဝင္လာၿပီဆိုေတာ့မွ ေျဖးေျဖးခ်င္း ေခ်ာ့သြင္းရတယ္။ တစ္ဆုံးမသြင္းေသးဘဲ ခါးေလးကိုင္ၿပီး ဒစ္ျမဳပ္႐ုံသာသာ သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေပးရင္း speed ကို ေျဖးေျဖးျခင္း တင္သြားတယ္။ နည္းနည္း ပိုျမန္လာသလို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အဆုံးထိ ေဆာင့္ေဆာင့္ေပးလိုက္ေတာ့
“အား… အား… အား”
နဲ႔ ညည္းသံေတြ အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ထုံစံက ညည္းသံထြက္ေလ လိုးလို႔ေကာင္းေလ အားရပါးရ လိုးေလဘဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ျမန္ႏႈန္း ထပ္တင္လိုက္ပါတယ္။ ေဘာနဲ႔အဖုတ္ ႐ိုက္ခတ္သံေတြ ျမန္လာတယ္။ ႏို႔ႏွစ္လုံးကလည္း ေဆာင့္လိုက္တဲ့အခါတိုင္း စည္းခ်က္ညီညီ ယိမ္းကေနတယ္။ တင္ပါးႀကီးေတြ တုန္တုန္သြားေအာင္ ေနာက္ကေဆာင့္ေဆာင့္ၿပီး လိုးရတာ ၾကပ္စီးစီးေလးနဲ႔ အရမ္းကို အရသာရွိတယ္။ ေသာ္တာ့လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ကြၽန္ေတာ့္ေပါင္ကို တြန္းထားတယ္။ တအားအား ေအာ္ေနရင္း မခံႏိုင္တဲ့ အဆုံး
“ဒါလင္ရယ္ အဆုံးထိေဆာင့္ရင္ မခံႏိုင္ဘူး၊ ေအာင့္ေအာင့္ၿပီး နာတယ္၊ ျမန္ျမန္လုပ္လို႔ရတယ္၊ တစ္ဆုံး မေဆာင့္ပါနဲ႔” တဲ့။
ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္တယ္။ သူတို႔ၿပီးခါနီးလွ်င္ ျမန္ျမန္ေဆာင့္ေပးတာ ပိုႀကိဳက္တယ္။ ေသာ္တာက အခုမွ လိုးခါစမို႔ သိပ္ၾကမ္းၾကမ္း မခံႏိုင္ေသးတာ၊ ေနာက္ဆို ၾကမ္းေလ ခိုက္ေလျဖစ္မွာပါ။ တစ္ဆုံးမေဆာင့္ေတာ့ဘဲ ဆရာစား နည္းနည္းခ်န္ၿပီး စက္ေသနတ္ပစ္သလို တရစပ္ သြက္သြက္ေလး ေညႇာင့္ေပးလိုက္တယ္။ ေသာ္တာ ညည္းရင္း ေအာ္ရင္း ၿငိမ္က်သြားၿပီး ေခ်ာဆီထြက္လာေတာ့ အသံ တစ္မ်ိဳးေျပာင္းၿပီး လိုးရတာ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ျဖစ္သြားတယ္။ ၾကမ္းၾကမ္းေလး ေဆာင့္လို႔ ရလာတယ္။
ခါးေလးကိုင္ၿပီး လိုးရွိန္မခ်ဘဲ ဆက္တိုက္ဆြဲလိုက္တာ ကြၽန္ေတာ္ပါ ဟူး… ဟား… ညည္းတြားမိရင္း ေသာ္တာ့ေစာက္ဖုတ္ထဲ သုတ္ေရေတြ ပန္းထြက္သြားတယ္။ ဒုတ္ကို ျပန္ခြၽတ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေသာ္တာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း သုတ္ေရေတြ စီးက်သြားေလရဲ႕။
ႏွစ္ဦးသား ေက်နပ္ပီတိႏွင့္အတူ အၾကင္နာအနမ္းေတြေပးၿပီး ေရအတူ ခ်ိဳးလိုက္ၾကပါတယ္။ ေအးျမတဲ့ ေမၿမိဳ႕ေဆာင္းဟာ အၾကင္နာေငြ႕ေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးကို ေႏြးေထြးေစပါတယ္။ ေရခ်ိဳးအၿပီး ေသာ္တာ့မွာ လဲစရာ အဝတ္ အပိုတစ္စုံ ပါလာေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဦးမန္းဒါဝတ္ပါဘဲ။
မနက္ေစာေစာ ထြက္လာလို႔ အေႏြးထည္ေတာ့ ၂ ေယာက္စလုံး ပါလာတယ္။ ေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ့ ေန႔တာကလည္း တိုတယ္။ ၆ နာရီခြဲ မွာ အျပင္ျပန္ထြက္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က ေမွာင္စျပဳေနၿပီ။ ညစာ မစားခင္ အဝတ္အစားတစ္စုံ ေသာ္တာက ဝယ္ေပးခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ စတိုးဆိုင္ေတြဘက္ အရင္သြားလိုက္တယ္။
ညစာစားၿပီး ျပန္လာေတာ့ ၈ နာရီ မထိုးေသးဘူး အျပင္မွာ အရမ္းေအးေနၿပီ။ လူသြားလူလာ သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ ရာသီဥတုက ကိုယ့္ဖက္ပါေနတယ္။ ဟိုတယ္ ေစာေစာျပန္ၿပီး အခ်ိန္ရွိခိုက္ လုံ႔လစိုက္တာ အေကာင္းဆုံးဘဲ။
အခန္းထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ အရမ္းေအးတာနဲ႔ ေစာင္ေအာက္ ႏွစ္ေယာက္လွ်ိဳၿပီး ကားေပၚမွာ အတူၿခဳံခဲ့ဘူးတဲ့ အျဖစ္ေလး ျပန္ေတြးမိရင္း ေသာ္တာကို စကားတစ္ခ်ိဳ႕ေမးျဖစ္တယ္။ သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းက ဒီက စခဲ့တာကိုး။
ကိုယ္နဲ႔မသိတဲ့ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ဘာလို႔ ေစာင္အတူၿခဳံခဲ့တာလဲ၊ ေသာ္တာ့ စိတ္ရင္းလား၊ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ခ်င္လို႔လား ေမးေတာ့ ကားေပၚကို တက္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္ျမင္ျခင္း သူဝမ္းသာသြားတယ္တဲ့၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲေမးေတာ့ သူလည္းမသိဘူး၊ အတူတူ ေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္ရမွာ သူေက်နပ္လို႔ လက္မွတ္ေရာင္း ေနာက္ကလိုက္လာၿပီး အဆင္မေျပလွ်င္ ေနာက္ကား လဲေပးမယ္ ေျပာတာေတာင္ သူမႀကိဳက္ခ်င္ဘူးတဲ့။
ဒါလင္က စကားအရမ္းနည္းတဲ့လူလို႔ အစကထင္တာ ပိုင္အိုးနီးယားမွာ စကားေျပာၾကည့္ေတာ့မွ သူလိုခ်င္တဲ့ ပုံစံကြက္တိဆိုဘဲ။ အခုထိ သူ႔ကိုလည္းတစ္ခါမွ ရည္းစားစကား မေျပာရေသးပါဘူး။ (ခ်စ္ေၾကာင္းမေျပာျဖစ္ေပမဲ့ ႀကိဳက္ေၾကာင္းေတာ့ ေျပာျဖစ္ပါတယ္)
ကြၽန္ေတာ္က သာမန္လူတစ္ေယာက္ပါ။ မိန္းကေလးေတြကို ႐ူပါနဲ႔ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ မရွိပါဘူး။ သူဘာကို သေဘာက်တာလည္း ကြၽန္ေတာ့ကို ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး။ အဲဒီတုန္းက တစ္ခုခုရွိလား ေမးထားတာ ဘယ္ေတာ့သိရမွာလဲဆိုေတာ့၊ ရွိေတာ့မယ္လို႔ ျပန္ေျဖၿပီးသားေလတဲ့။
အဲဒီအေျဖမရွင္းဘူး သိခြင့္ရွိလွ်င္ေျပာျပႏိုင္မလား ဆိုေတာ့ အခုရည္းစားလည္း မရွိဘူး၊ အိမ္ေထာင္လဲမရွိဘူး၊ ေစ့စပ္ထားတဲ့သူ ရွိတယ္။ သူက အေနာက္ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ စက္တင္ဘာမွာ ျပန္လာမယ္။ ေအာက္တိုဘာ (သို႔) ႏိုဝင္ဘာေလာက္ လက္ထပ္ဘို႔ အစီအစဥ္ရွိတယ္တဲ့။
ကြၽန္ေတာ္မွန္းလိုက္လွ်င္ လြဲခဲတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့လုံးဝ လြဲတယ္ဗ်ိဳ႕။ ပြဲထဲက လူ႐ႊင္ေတာ္ေတြ ေျပာသလို “ငါထင္တယ္” လုပ္ေနတာ အခုမွ ဘုန္းႀကီးတရားထဲကလို အဲဒါ “ငါ” မဟုတ္မွန္း ရွင္းသြားေတာ့တာဘဲ။
သူကြၽန္ေတာ့ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း သံေယာဇဥ္တြယ္မိၿပီး မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါေသးတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔စိတ္ကို သူညာလို႔မရဘူးတဲ့။ ကြၽန္ေတာ့မွာ မိန္းမရွိတယ္၊ သူ႔မွာ ေစ့စပ္ထားတဲ့သူ ရွိတယ္၊ လက္ရွိအလုပ္ကလည္း လူမႈေရး ဂုဏ္သိကၡာရွိဘို႔ လိုတယ္၊ အဲဒါေတြက သူ႔ကို ဘယ္လိုမွ တားဆီးထားလို႔ မရေတာ့ဘဲ ဒီေန႔ တမင္ေတြ႕ခ်င္လို႔ ဒီကိုလာခဲ့တာ။ မလြန္က်ဴးခင္ထိ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ထိန္းမယ္လို႔ ေတြးထားတာ အခုေတာ့ ဒါလင္ကို အကုန္ပုံအပ္လိုက္ပါၿပီတဲ့။
ေသာ္တာ့ကို ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းသနားသြားမိတယ္။ သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ အတူရွိေနျခင္းဟာ သမီးရည္းစားလည္း မဟုတ္၊ လက္ထပ္ဖို႔ ရည္႐ြယ္ထားသူေတြလည္း မဟုတ္၊ ကံၾကမၼာ အလြန္ဆန္းက်ယ္ၿပီး ေတြ႕ခြင့္ေပးတဲ့ တစ္စုံတစ္ရာကိုလည္း ေက်းဇူးလည္းတင္မိပါတယ္။
ေသာ္တာ လက္ခံမယ္ဆိုလွ်င္ လက္ထပ္ယူဘို႔ကြၽန္ေတာ္ ကမ္းလွမ္းခဲ့ပါေသးတယ္။ သူ႔ဒယ္ဒီနဲ႔ မာမီကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ မလုပ္လိုတဲ့ သမီးမိုက္ကို နားလည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေတြ႕စတုန္းက ဖုန္းနံပါတ္၊ အလုပ္အကိုင္၊ လိပ္စာေတြ မေပးတာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္တာ ဘာေၾကာင့္မွန္း အခုမွ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားတယ္၊။
(ဇာတ္လမ္း အမွန္အတိုင္း သိေစလိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး အခ်ိဳ႕ အစပိုင္းမွာ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပခဲ့တာ မလိုအပ္ပဲ စာေတြ ေလးေနလွ်င္ ပရိတ္သတ္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္)
ေသာ္တာ့အေပၚ ဖို၊မ အာ႐ုံသက္သက္သာ စိတ္ဝင္စားခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္၊ ဘဝအတြက္ပါ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြ စတင္ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဒါ ၄၀ ေက်ာ္ အခ်စ္လား။ တစ္ကိုယ္လုံးဘေထြးေပြ႕ထားရင္း စိတ္မခ်သလို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ စြန္႔လႊတ္ရမွာ ႏွေျမာသလိုလို ခံစားမိတယ္။
သူလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားရင္း အရာအားလုံးကို ေမ့ပစ္ထားပုံရပါတယ္။ ေသာ္တာ့တစ္ကိုယ္လုံးကို ေမႊးေမႊးေတြ တစ္ဝႀကီး ေပးလိုက္တယ္။ ခ်ိဳခ်ိဳႏွစ္လုံးက အထူးအခြင့္အေရးရၿပီး ကိုင္လို႔စိုလို႔ မဝႏိုင္ေအာင္ပါဘဲ။ ပိပိေလးကိုစမ္းေတာ့ ေတာ္ၿပီ ဒါလင္ရယ္တဲ့။
ညီေလးနဲ႔ ညီမေလးကို Breakfast ေကြၽးၿပီး ႏွစ္ေယာက္အတူ ေရေႏြးစိမ္ရင္း ေရခ်ိဳး လိုက္ၾကတယ္။ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ခ်စ္သူေလးနဲ႔ ေရခ်ိဳးရတာလည္း ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ မဂၤလာတစ္ပါးပါ။ ေရခ်ိဳးၿပီး ဟိုတယ္ကေကြၽးတဲ့ မနက္စာ အခန္းထဲမွာၿပီး စားလိုက္တယ္။
“ေသာ္တာ ဘယ္သြားခ်င္ေသးလဲ” ေမးလိုက္ေတာ့
“ဒါလင့္ေဘးမွာဘဲ ေနခ်င္တယ္” တဲ့။
“ျမတ္ႏိုးလိုက္ရတာ ေသာ္တာရယ္၊ ကိုယ္လည္း မင္းေလးအနားက မခြာဘဲ အၿမဲအတူ ေနခ်င္လိုက္တာ၊ ေနာက္တစ္ရက္ေလာက္ ထပ္ေနၾကရေအာင္” လို႔ ေျပာေတာ့
“မျဖစ္ဘူး၊ ဒီည ဂ်ဴတီဝင္ရမွာ” တဲ့။
ေထြးေပြ႕ထားရင္း အၾကင္နာေလးေတြ ေပးလို႔ မဝ ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။
“ေသာ္တာ့ကို ခ်စ္လို႔ မဝေသးဘူးကြာ” လို႔ ေျပာလည္းေျပာ အဖုတ္ကို ဒုတ္နဲ႔ေထာက္ၿပီး အေပၚက တက္ဖိထားလိုက္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း သူတစ္ျပန္ ကိုယ္တစ္ျပန္ စုပ္ရင္း စိတ္ေတြ ထႂကြလာျပန္တယ္။ ဒုတ္ကိုလာကိုင္ၿပီး
“ဒါလင္ကလည္း ေလာဘႀကီးလိုက္တာ၊ ညၾကရင္ ေဆး႐ုံမွာ အရမ္းေဒါင္းေနမွာစိုးလို႔ပါ”
ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္ရင္း ၿပီးေအာင္ မႈတ္ေပးရွာတယ္။ သုတ္ေရေတြကိုေတာ့ အျပင္မွာဘဲ ေသာ္တာ့လက္ကေလးနဲ႔ ကိုင္ထားခိုင္းၿပီး စြန္႔ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။
ေသာ္တာ့အေပၚ နားလည္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဆႏၵ ျဖည့္ဆည္းေပးတာကို အားနာလွပါၿပီ။ အၾကင္နာေတြ အျပန္အလွန္ေပးၿပီး အခန္းေအာင္းရင္း အလြမ္းသယ္ေနလိုက္တာ ၁၁ နာရီေလာက္မွ မႏၲေလးကို ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကတယ္။ ပထမဆုံး ထိုင္ျဖစ္တဲ့ ယိုးဒယားဆိုင္မွာဘဲ ေန႔လယ္စာဝင္စားၿပီး သူ႔ကို ႀကိဳပို႔လုပ္ေနၾက 78 ပဲ ျပန္ပို႔ခိုင္းတယ္။
သူေနတဲ့လိပ္စာေျပာျပေပမဲ့ အိမ္အေရာက္ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေျပာတာ လုံးဝလက္မခံဘူး။ ကားေပၚကဆင္းခါနီး ေမႊးေမႊးေပးခ်င္တာေတာင္ လူေတြရွိလို႔ တတ္တာ ဘိုင့္ဘိုင္လုပ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရတယ္။ ဘက္မွန္ထဲက ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကား ကို မ်က္ေစ့တစ္ဆုံးၾကည့္ရင္း က်န္ခဲ့တာ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ကိုယ္လည္း မခြဲခ်င္ေတာ့ဘူး ေသာ္တာရယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္မဲ့ေန႔ ဖုန္းတစ္ခါ လွမ္းဆက္တယ္။ ေနာက္လ ျပန္ဆုံမည့္ အေၾကာင္းေျပာၿပီး ထပ္မေတြ႕ျဖစ္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ လစဥ္ တစ္လတစ္ႀကိမ္ေတာ့ မႏၲေလး ေရာက္တိုင္း ေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။
မႏၲေလးမွာ အလုပ္ကိစၨနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သူက ၿမိဳ႕သစ္ထဲမွာ အိမ္တစ္လုံးဝယ္ထားတာ လူမေနဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကို မႏၲေလးေရာက္တိုင္း အဲဒီအိမ္မွာတည္းဘို႔ အၿမဲေျပာတာ တစ္ခါမွ မတည္းျဖစ္ဘူး။
အခုေတာ့ ေသာ္တာကလည္း မႏၲေလးဟိုတယ္ဆို ေခၚလို႔မရတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အသုံးဝင္သြားပါတယ္။ တစ္လ တစ္ႀကိမ္ လစဥ္ အဲဒီအိမ္မွာဘဲ ခ်စ္တင္းေတြေႏွာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း ရန္ကုန္မွာ မွတ္မွတ္ရရ ၂၀ဝ၉ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလထဲမွာ တစ္ႀကိမ္ဘဲ ဆုံခြင့္ရခဲ့တယ္။
အခ်ိန္ေတြ တစ္လၿပီး တစ္လ ကုန္လြယ္လိုက္တာ ေသာ္တာနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ရတာ အရမ္းေနာက္က်တယ္။ အခ်ိန္ေတြေနာက္ဖက္ ျပန္ေ႐ႊ႕လို႔ရလွ်င္ အစက ျပန္စလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီအတိုင္း ရပ္ထားလို႔ရလွ်င္လည္း စက္တင္ဘာဆိုတဲ့လကို မေရာက္ခ်င္ေသးဘူး။ ဒီထက္ပိုၿပီး ဆုံေတြ႕ခြင့္ေတြ ရပါေစလို႔သာ ဆုေတာင္းခဲ့ရတယ္။
ဘယ္လိုပဲ ဆုေတာင္း ဆုေတာင္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ မေရာက္ခ်င္လည္း ေရာက္လာရပါၿပီ။ ဒီလ အလိုလို ရင္ထဲေလးေနတယ္။ ေသာ္တာက ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ လဆန္းပိုင္းေရာက္ေအာင္ လာဘို႔ မွာထားတာ။ လ လယ္ေလာက္ သူခြင့္ယူဘို႔ တင္ထားတယ္။ ေမၿမိဳ႕ဟိုတယ္မွာ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္ ဒါလင္ရယ္တဲ့။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္က ေစာေစာထြက္လို႔မရဘူး၊ ၇ ရက္ေန႔မွ မႏၲေလးေရာက္ျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္မီ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ၉ ရက္၊ ၉ လ၊ ၂၀ဝ၉ မွာ ေမၿမိဳ႕တက္ခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ခါ ေသာ္တာက duty off မဟုတ္ဘူး၊ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး duty ခ်င္း ခ်ိန္းလာခဲ့ရတာ။ ေနာက္ေန႔အတြက္လည္း ခြင့္တစ္ရက္ သပ္သပ္ထပ္တင္ခဲ့ရတယ္ ေျပာတယ္။
ဘယ္ကိုမွ မဝင္ဘဲ ဟိုတယ္ကို ဦးတည္ၿပီး ေမာင္းလာခဲ့တယ္။ အခန္းထဲလည္းေရာက္ေရာ မခြဲခ်င္ဘူး ဒါလင္ရယ္ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုဖက္ရင္း ငိုပါေလေရာ။ အဲဒီေန႔ မိုးေတြကလည္း ဘယ္အညႇိဳးနဲ႔ ေစြတယ္မသိ။ ကြၽန္ေတာ္ပါ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ငိုခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာတယ္။ ဖုန္းလိုင္းေတြ အကုန္ျပတ္ေနၿပီး ေနာက္ေၾကာင္းေအးရလို႔ ဒီတစ္ခါဘဲ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။
ေသာ္တာ့ကို ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ရမွန္း မသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သံေယာဇဥ္က အထိအေတြ႕မွာ သာယာေနတာ မဟုတ္ဘဲ ႏွလုံးသားခ်င္းၿငိေနတာ ႏွစ္ေယာက္စလုံး သိေနၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကသာ အရမ္းခ်စ္တာဘဲ ေသာ္တာရယ္လို႔ ဖြင့္ဟလိုက္လွ်င္ အေျခအေနေတြ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ မိဘ အသိုင္းအဝန္းနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ သံေယာဇဥ္ေတြရဲ႕ဒဏ္ ေသာ္တာမခံစားေစခ်င္ဘူး။ သြက္လက္ ထက္ျမက္ၿပီး အနာဂတ္ရွိတဲ့ ေဆးပညာရွင္တစ္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ့ေၾကာင့္ ျပာမဖုံးေစခ်င္ဘူး။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးလွ်င္ သူပိုၿပီးခံစားရတာဘဲရွိမယ္။
ေသာ္တာဟာ အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိ စိတ္ဓာတ္ ရင့္က်က္ေနၿပီ အခ်ိန္ေတြက သူ႔ကို ကုစားသြားပါလိမ့္မယ္လို႔သာ ေျဖသိမ့္ေတြးလိုက္မိတယ္။ အၾကင္နာေလးေတြ ေပးလိုက္လွ်င္ သူအာ႐ုံေျပာင္းၿပီး ဝမ္းနည္းတာေတြ တစ္တဂၤ သက္သာသြားေစႏိုင္တယ္။ ပါးျပင္ေပၚ စီးက်ေနတဲ့ မ်က္ရည္စေလးေတြကို ၾကင္ၾကင္နာနာသုတ္ေပးၿပီး ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးကို တစ္ဝနမ္းရႈိက္လိုက္ပါတယ္။ ဒါလင္ ဘာမွ မခံစားရဘူးလား တဲ့။
ေျပာရက္လိုက္တာ၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မေျပာပဲ သိေနၾကသူေတြ ကိုယ့္မွာ ေျပာစရာမရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ မေျပာႏိုင္ရက္လို႔ပါ ေသာ္တာရယ္ ဆိုေတာ့ ထပ္ငိုေနလို႔ မ်က္ရည္ေတြ ထပ္သုတ္ေပးၿပီး ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲဖက္ထားလိုက္ရတယ္။
ၾကာၾကာေလး ဖက္ထားလိုက္ေတာ့ အငိုရပ္သြားၿပီ။ နဖူးေလး၊ ပါးေလး၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ တစ္ဆင့္ခ်င္းနမ္းၿပီး ခ်ိဳခ်ိဳေလးကို အားရပါးရ စို႔လိုက္တယ္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလး ပြတ္ေခ်ေပးလိုက္ေတာ့မွ သူစိတ္ပါလာတာ။ ပိပိေလးကို ဝေအာင္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြ ႐ြ႐ြေလးပြတ္ၿပီးမွ အစိေလးၿဖဲၿပီး အရင္စုပ္လိုက္တယ္။ ေမးေစ့ေလးနဲ႔ လိုက္ပြတ္ေတာ့ သူမေနတတ္ဘူး။ လွ်ာေစာင္းေလးနဲ႔ အစိကို ယက္ေပးလိုက္ေတာ့ ေကာ့ေကာ့တက္လာၿပီး ညည္းသံ စတင္ထြက္လာေတာ့တယ္။
အရည္ေလးေတြ ႐ႊဲတဲ့အထိ ေကာင္းေကာင္း ဘာဂ်ာေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ျပန္ေတ့ၿပီး စုပ္လိုက္နမ္းလိုက္ လုပ္ေပးလိုက္တာ သူကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ဒုတ္ကိုယူၿပီး လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ပြတ္သပ္ေပရင္း ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစမ္းေနတယ္။
“ဒီမွဲ႔ ၃ လုံးက စြမ္းတာလား၊ ဒါလင္က ေတာ္လို႔လားမသိဘူး ေသာ္တာ အရမ္းႀကိဳက္တယ္၊ ကေလးရေအာင္ လုပ္ေပးပါ” တဲ့။
ဒုတ္ကို ငုံလိုက္၊ စုပ္လိုက္၊ လွ်ာေလးနဲ႔ယက္ေပးလိုက္ ေဘာေလးေတြနမ္းလိုက္၊ စုပ္ဆြဲလိုက္ မ်ိဳးစုံ အစြမ္းေတြ ျပသြားတာ ကြၽန္ေတာ္ ၿပီးသြားမွာစိုးလို႔ မနည္းထိန္းထားရတယ္။ ေသာ္တာ့ကို အေပၚကဘဲ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ အရင္လုပ္ခိုင္း လိုက္ပါတယ္။ သူေတာ္ေတာ္ ဆြဲႏိုင္လာတယ္။ တေပါင္းေပါင္း ျမည္ေအာင္ အေပၚကေဆာင့္တာ ႏို႔ႏွစ္လုံးကိုင္ၿပီး ညည္းယူရတယ္။
သူေညာင္းသြားေတာ့မွ ေဘးေစာင္း ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး ေနာက္က ထပ္ဆြဲေပးလိုက္တယ္။ အရင္တုန္းက လုပ္ေနရင္း အသံစုံေအာင္ ညည္းေအာ္ခဲ့ေပမဲ့ ေကာင္းလိုက္တာလို႔ တစ္ခါမွ မညည္းဖူးဘူး။ ၿပီးသြားမွသာ ေကာင္းတယ္လို႔ေျပာတာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ လိုးေနရင္းကို “ေကာင္းလိုက္တာ ဒါလင္ရယ္ အား… ေကာင္းလိုက္တာ” ဆိုၿပီး ဖြင့္ဟ ညည္းတြားေနေလရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္လည္း လိုးရက်ိဳး နပ္တာေပါ့။
ေဘးေစာင္းေလး ၾကာလာေတာ့ ပက္လက္လွန္ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး ဆက္လိုးတယ္။ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး အဆက္မျပတ္ ေဆာင့္ေနတုန္းမွာ ႏို႔ႏွစ္လုံး ခုန္တာ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔ လွ်ပ္စစ္မီးသီးေတြသာဆို ကြၽမ္းကုန္ေလာက္တယ္။ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္လည္း ဆြဲမိဆြဲရာ ကုတ္ဆြဲထားတာ ကြၽတ္ေတာ့ေပါင္ေတာင္ နည္းနည္း ျခစ္မိသြားတယ္။ လိုးသက္ေလးလည္း ရလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဆြဲသေလာက္ သူအမီ လိုက္ႏိုင္လာတယ္။ အစပိုင္းတုန္းက ကြၽန္ေတာ္တစ္ခ်ီဆို သူႏွစ္ခ်ီ ၿပီးၿပီးသြားတာ အခုေနာက္ပိုင္း သူတစ္ခ်ီ ကိုယ္တစ္ခ်ီကို ေရကုန္ေရခမ္း ကစားလာရတယ္။
သြက္သြက္ေလး လိုးေနရင္း ခါးေလး႐ုန္း႐ုန္းၿပီး ေကာ့ေကာ့လာေနၿပီ။ သူၿပီးေတာ့မယ္ ေနာက္ဆုံးပိုင္း အဆုံးသတ္ေကာင္းေကာင္းေလး ျမန္ႏႈန္းျမႇင့္ဆြဲထည့္လိုက္တာ ႏွစ္ေယာက္သား “ဟီး… ဟား… ဟူး” ဆို အသက္ေတာင္ဝေအာင္ မရွဴႏိုင္ဘူး ၿပိဳင္တူပန္းဝင္သြားတယ္။
အဲဒီေန႔ပထမအခ်ီ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ထပ္ၿပီး ႏွပ္ေနလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မထႏိုင္ဘူး။ ဒုတ္ကိုျပန္ခြၽတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သုတ္ေရေတြ ဒလေဟာ စီးဆင္းသြားတာ အိပ္ယာခင္းေတာင္ ကြက္သြားတယ္။ အေမာေျပသြားၿပီဆိုမွ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္တာ။ ထုံးစံအတိုင္းေသာ္တာက သူ႔အဖုတ္ေဆးၿပီး ဒုတ္ကို ဆက္ေဆးေပးတယ္။ အေမႊးေတြ ရိတ္ေပးတယ္။ ဒီလိုတစ္သက္လုံး ျပဳစုေပးလွ်င္ ကိုယ္အသက္ရွည္မွာလို႔ေတာင္ ေျပာျဖစ္လိုက္တယ္။
အေမႊးေတြရိတ္၊ ဆပ္ျပာနဲ႔ေဆးေၾကာၿပီးေတာ့ ဒစ္ကို လက္ညႇိဳးေလးနဲ႔ဆြလိုက္ ဥေလးေတြကို ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ လုပ္ေပးရင္း တင္းလာျပန္တာေပါ့။ ဒုတ္ကို စုပ္လိုက္၊ ယက္လိုက္နဲ႔ ပေလြေပးေတာ့တာဘဲ။ သူ႔ပါးစပ္ထဲ ေတ့ၿပီး ေညႇာင့္လိုက္ေသးတယ္။ ေဘာေတြယက္လိုက္၊ ဥေလးကို ဆြဲစုပ္လိုက္၊ ငုံထားရင္း လွ်ာေလးနဲ႔ ကစားလိုက္ လုပ္ေပးတာ သိပ္ေကာင္းတာဘဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေကာင္းလြန္းလို႔ ညည္းမိတာေပါ့။ ၿပီးခါနီးရင္ ေျပာေနာ္ တဲ့။
ေသာ္တာပါးစပ္ထဲမွာဘဲ ၿပီးခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ေနာက္မွလုပ္ေပးမယ္ အခုေရခ်ိဳးခါနီး သူ႔ရင္သားေတြကို လိမ္းခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ႏို႔ႏွစ္လုံးေပၚ ပန္းထည့္ေပးလိုက္တာ ရင္သားအျပည့္လိမ္းက်ံၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္သြားတယ္။ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေရခ်ိဳးၿပီး အျပင္မထြက္ေတာ့ဘဲ အခန္းထဲမွာဘဲ အစားအေသာက္ေတြ မွာစားလိုက္ၾကတယ္။
အရင္တုန္းက တစ္ေန႔ ၃ ခ်ီ (သို႔) ၄ ခ်ီထက္ ပိုဆြဲတာကို ေသာ္တာမခံႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ထမင္းစားၿပီး ၁ ခ်ီ၊ ညေနပိုင္း ၁ ခ်ီ၊ အိပ္ယာဝင္ခါနီး ၂ ခ်ီ ထပ္ဆြဲျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေန႔ breakfast ၁ ခ်ီ၊ ေနာက္ ၁ ခ်ီ၊ ေန႔လယ္ ၁ ခ်ီ၊ ျပန္ခါနီး ၁ ခ်ီ ထပ္ဆြဲၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ပေလြကိုၿပီးေအာင္ မႈတ္ေပးၿပီး သုတ္ေရေတြ မ်ိဳခ်သြားတယ္။ အျပန္ကားေပၚမွာ ေခါင္းေထာင္ၿပီး မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ေပါင္ေပၚ ေခါင္းအုံးၿပီး ေခြေခြေလး လိုက္လာတာ။ အဆင္းမွာ ဂီယာခ်ိန္းဘို႔ အဆင္မေျပလို႔ မနည္းသတိထားဆင္းရတယ္။
မႏၲေလးအဝင္ သိပၸံလမ္းနား မေရာက္မီ ကားရပ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္အနမ္းေတြ တစ္ဝႀကီး ေပးလို႔ မဝႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ငိုေကြၽးေနလို႔ ေသာ္တာဒီည ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစား၊ ေသာ္တာေျပာတဲ့အတိုင္း တေသြမတိမ္း ေဆာင္႐ြက္မယ္၊ ကိုယ္နဲ႔မခြဲႏိုင္ဘူး ဆိုလွ်င္လည္း ရင္ဆိုင္ၾကတာေပါ့လို႔ အားေပးယင္း ျပန္ပို႔ခဲ့ရတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာလည္း ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ႀကီး ခံစား လိုက္ရတယ္ဗ်ာ။ ဟိုတုန္းက ဖုန္း ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ညတိုင္း ဖုန္းဆက္တယ္။ သူ သတၱိ မရွိလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ မိဘေတြကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ မလုပ္ရက္ႏိုင္လို႔ပါတဲ့။
ရန္ကုန္ကို႔ ကြၽန္ေတာ္ အရင္ျပန္ေရာက္တယ္။ ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ေနမွ သူ႔အိမ္က ကားနဲ႔ လာႀကိဳလို႔ အတူတူျပန္ဘို႔ အခြင့္အေရး မရလိုက္ဘူး။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ စိတ္ဒုကၡေတြ မေပးလိုတာနဲ႔ ေတြ႕ဘို႔မႀကိဳးစားေတာ့ဘူး။
ေအာက္တိုဘာ လကုန္ရက္မွာ အေရးႀကီးကိစၨတစ္ခု ေျပာစရာရွိလို႔ အဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္ ဖုန္းျပန္ဆက္ပါဆိုၿပီး မက္ေဆ့တစ္ေစာင္ ဝင္လာတယ္။
မက္ေဆ့ဖတ္ၿပီး ေသာ္တာရဲ႕ ဖုန္းကို ပထမဆုံးနဲ႔ ေနက္ဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ဖုန္းေခၚလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ ၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာလွ်င္ ျပန္ေခၚလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်သြားတယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာလို႔ရေအာင္ သူ႔အခန္းကို သြားေနတာလို႔ ေျပာပါတယ္။
ဖုန္းျပန္ဝင္လာေတာ့ ေသာ္တာ ပထမဆုံး ေျပာလိုက္တဲ့ စကားက ဝမ္းသာရမလို၊ ဝမ္းနည္းရမလို ယုံေတာင္ မယုံခ်င္ဘူး။
“ဒါလင့္ရင္ေသြးေလး ရေနၿပီ” တဲ့။
“နားမရွင္းလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ေျပာစမ္းပါ” ဆိုေတာ့
“ေသာ္တာ့ဗိုက္ထဲမွာ ဒါလင့္ရင္ေသြးေလး ေရာက္ေနၿပီ” တဲ့။
“ဘာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနၿပီလို႔ ေျပာတာလား” ဆိုေတာ့
“ဟုတ္တယ္ ဒါလင္ ဝမ္းမသာဘူးလား” တဲ့။
“ဟုတ္ရဲ႕လား ေသာ္တာရယ္ စိတ္ေတြ ဂေယာင္ဂယက္ ျဖစ္ေနလို႔ မမွန္တာလား” ဆိုေတာ့
“ကြၽန္မ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ပါ ေသခ်ာပါတယ္၊ Sep, 22-24 မွာ menstruation လာရမွာ မလာဘူး၊ ဒီလလည္း အခုထိ မလာေသးလို႔ ဆီးစစ္ၾကည့္တာ လုံးဝေသခ်ာသြားၿပီ” တဲ့။
“ေသာ္တာနဲ႔ လက္ထပ္မဲ့လူ သိသြားလွ်င္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ” ေမးေတာ့
“အခု သူသိစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး၊ ေနာက္သိသြားလွ်င္လည္း မေက်နပ္လဲေသလို႔ ေျပာလိုက္မယ္”
“မလုပ္ပါနဲ႔ ေသာ္တာရယ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားစမ္းပါဦး၊ ေသာ္တာတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးကို မထိခိုက္ေစခ်င္သလို အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္း မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ပါ” ဆိုေတာ့
“ဒါလင့္ကို တာဝန္မယူခိုင္းပါဘူး၊ သူမ်ားဝမ္းသာမလားလို႔ ေျပာမိတာ” တဲ့။
ဘယ္လိုမွ နားခ်လို႔မရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိျဖစ္သြားၿပီး
“က်န္းမာေရးလည္း ဂ႐ုစိုက္ဦးေနာ္” လို႔သာ ေျပာလိုက္တာ သူကဆရာဝန္မေလ၊ ဖုန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္ခဲ့သမွ်ေတြ တစ္သက္လုံး ေမ့ေပ်ာက္လို႔ရမွာ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူ႔ဘဝမွာ ဘယ္ေယာက်္ားေလးကိုမွ ခ်စ္တယ္လို႔ မေျပာဘူးေပမဲ့ ဒါလင္ကို အရမ္းခ်စ္တာဘဲလို႔ ေျပာလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ပိုခံစားရတယ္ဗ်ာ။
တစ္ယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မေျပာဘဲ သိေနၾကေပမဲ့ လူခ်င္းေတြ႕တုန္းက ဘာလို႔မဖြင့္ဟဘဲ ရင္ထဲမွာ အေလးခံေနရတာလဲ ေသာ္တာရယ္။ ဟိုလူျပန္ေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္း၊ မဂၤလာပြဲကို ႏိုဝင္ဘာလလယ္မွာ က်င္းပဘို႔ ဟိုဖက္က စီစဥ္ေနတဲ့ အေၾကာင္း၊ အလုပ္ကထြက္ၿပီး ဟိုမွာေက်ာင္းဆက္တက္ဘို႔ တိုက္တြန္းေနေၾကာင္း၊ သူ႔ဖက္က ျပစ္မွားမိတာရွိခဲ့လွ်င္ ခြင့္လႊတ္ေပးဘို႔ စိတ္ထဲကမွန္းၿပီး ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္ ဆိုတာပါေသး။
ကြၽန္ေတာ္ကလည္း မိဘေတြကို ဦးစားေပးစဥ္းစားတာ မွန္ကန္ေၾကာင္း၊ မိဘေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္တဲ့ သမီးအလိမ္မာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါေစေၾကာင္း၊ သာယာတဲ့ မိသားစုဘဝ ရယူပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေတြ ေခြၽရတာေပါ့။
ဖုန္းခ်ခါနီး ေျပာသြားတဲ့ စကားက ကြၽန္ေတာ့ကို ႏွစ္ခါ ေၾကကြဲေစတယ္။ သားေလးေမြးလွ်င္ ဒါလင့္နာမည္ ေပးမယ္တဲ့။
မယားလည္းဆုံး (မပိုင္ဆိုင္လိုက္ရတဲ့)၊ သားလည္းဆုံး အျဖစ္ပါလား။ ေသာ္တာ ဘယ္ေလာက္ ခံစားေနရမယ္ ဆိုတာလည္း ေတြးမိပါရဲ႕ သူနဲ႔ ရင္ေသြးေလး က်န္းမာ၊ ခ်မ္းသာေစဘို႔ ေမတၱာပို႔ရတာေပါ့။
မဂၤလာဧည့္ခံပြဲ ေက်းဖူးတင္လႊာကို သတင္းစာထဲမွာ ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႕လိုက္ေသးတယ္။ အားလုံး ၿပီးဆုံးသြားၿပီ။ ေသာ္တာလည္း ေနာက္ထပ္ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ဘဝသစ္မွာ ေနသားက်သြားၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ကိုယ္ခံစားႏိုင္ေပမဲ့ ေသာ္တာကို ေဝဒနာေတြ မရည္႐ြယ္ဘဲ ေပးမိတာ စိတ္မေကာင္းဘူး။ သူနဲ႔ထိုင္ဖူးတဲ့ ဆိုင္ေလးေတြ၊ သြားဖူးတဲ့ ေနရာေလးေတြ၊ အတူေနခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြ အသစ္အတိုင္း မေျပာင္းလဲေသးပါဘူး။
အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လို ကုန္ဆုံးသြားမွန္းမသိ။ ေနာက္ဆုံး ဆုံခဲ့ဘူးတဲ့ ၉ ရက္၊ ၉ လ မွာ ေသာ္တာကို သတိရလြန္းလို႔ အရင္တုန္းက သူပို႔ထားဘူးတဲ့ ေမးလ္ေတြ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ဘို႔ ေမးလ္ေဘာက္(စ္) ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ Subject မွာ Hello Darling ဆိုၿပီး မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေသာ္တာ့ဆီက ေမးလ္တစ္ေစာင္ ဝင္ေနတယ္။ သူလည္း ကြၽန္ေတာ့္လိုဘဲ အရာအားလုံးကို သတိရ ခံစားေနတုန္းပါလား။ ေက်းဇူးတင္ခ်င္လိုက္တာ။ စာေအာက္ပိုင္းနားေရာက္ေတာ့ အမွန္တကယ္ ေက်းဇူးတင္မိတာက သားေလးေမြးတာ အခု ၆၃ ရက္သားရေနၿပီ၊ ေသာ္ဇင္.. လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။ ဒါလင္ ပိုၿပီးဝမ္းသာသြားေအာင္ ဒီေန႔မွ တမင္အသိေပးတာတဲ့၊ ဝမ္းလည္းသာတယ္၊ ဂုဏ္လည္းယူပါတယ္ ေသာ္တာရယ္။
ေနာက္ ၁ ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေသာ္တာလည္း သူ႔ေယာက်္ားေနာက္ လိုက္သြားၿပီး ဟိုမွာ ေဆးပညာ ဆက္သင္ျဖစ္တယ္လို႔ ေမးလ္လွမ္းပို႔တယ္။ version 4 ခုနဲ႔ ဆိုထားတဲ့ Hello Darling လို႔ေခါင္းစဥ္ရတဲ့ အဂၤလိပ္သီခ်င္းေလးေတြ online ကပို႔ေပးတယ္။ သူလည္း ကြၽန္ေတာ့ကို သတိရတိုင္း နားေထာင္ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အခု သူ ပါရဂူဘြဲ႕အတြက္ ဆက္လုပ္ေနၿပီ။ ေအာင္ျမင္တဲ့ ေဆးပညာရွင္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ လူသားေတြရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္း ေပးလိုက္ပါတယ္။ ။
ကြၽန္ေတာ့္ရင္ေသြး လြယ္ေမြးသြားတဲ့ ဒုတိယေျမာက္နဲ႔ ေနာက္ဆုံး (၁၁၊၇၊၂၀၁၃ ထိ) တစ္ေယာက္ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။
အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ၿပီးပါၿပီ။